Een van de gelukzaligste momenten van de dag is toch wel dat van het ontwaken, wanneer je, als een hond zo tevreden, de poten onder de dekens strekt. Dan valt het besef op zijn plaats en begint de ellende. Er was iets vervelends. O ja. Het is natuurlijk de kunst om die zin te veranderen in ‘er was iets leuks’, zoals dat in je kindertijd vaker het geval was.

Naomi Jacobs werd deze zomer wakker met zo’n gedachte. Maar toen ze opstond, bleek ze twintig jaar ouder te zijn, een druk gezin en een bestaan rijker waarvan ze geen flauwe notie had. De dokters beschreven het als een geval van acute amnesie. Twee decennia waren uit haar geheugen verdwenen, haar zoontje herkende ze niet, het gezicht dat haar aanstaarde uit de spiegel evenmin. Van mobiele telefonie en e-mail begreep ze niets, laat staan van de politieke ontwikkelingen sinds 1992, maar het ergste was: ze had een heel ander leven gewild dan dat waarmee ze nu was opgescheept.

Terwijl: zo erg was het toch niet. Een gezond kind, een...