Uit het leven
Rie de Boois, op 16 november op vierenzeventigjarige leeftijd in Kerk-Avezaath in de Betuwe overleden, leefde voor de natuur. Zij was bioloog, zat vijftien jaar voor de PvdA in de Tweede Kamer en was voorzitter van Vogelbescherming Nederland. In 1986 werd ze uitgeroepen tot Dierenbeschermer van het Jaar, ook al had zij &#8216;enorm de pest aan honden, en honden aan mij&#8217;, zoals ze opmerkte in een Kamerdebat over openluchtrecreatie. En meteen vroeg ze of iemand een van haar zwerfkatten wilde hebben: &#8216;Er is er net weer een aan komen lopen.&#8217; Ze zat in talloze besturen van raden en colleges van Waterschappen, Landelijk Gebied, Gelders Archief, Prins Bernhard Fonds, bedreigde diersoorten en wilde zwijnen. Zowel in de Kamer als in commissies sprak zij onverbloemd duidelijke taal, ruzies meed ze niet. Pierre Janssen, de in 2007 overleden tv-presentator van het populaire kunstprogramma Kunstgrepen, was haar levensgezel. Naast de lange, magere, altijd wat gespannen Janssen was zij, klein en stevig, de nuchterheid zelve. Samen woonden ze in een oude boerderij met boomgaard en een tuin vol groenten, bloemen en planten die door vogels, slakken en insecten werden opgegeten. Nooit zou zij ze verjagen. Muizenvallen kende ze niet, wel lokdoosjes die zij achter in de tuin ledigde. Maar, gaf ze toe, op sommige plekken ging ze onkruid met Roundup te lijf. &#8216;Maar de distels heb ik allemaal met de hand gewied, met een glas wijn in de hand. Ik heb er twee jaar over gedaan.&#8217; Winter en zomer voedde zij de vogels &#8211; door haar karrenvrachten kattenbrokken, kuikenzaad en frituurvet waren er zo veel dat ze onmogelijk voor zichzelf konden zorgen. Het liefst liep zij in haar paradijs rond in laarzen, oude overhemden van Pierre en onverslijtbare truien die nog van haar vader waren geweest. Nooit gooide zij iets weg, uren kon zij zoeken naar vaseline om het leertje van de fietspomp in te vetten. Zij had prachtig verweerde, roze appelwangen; haar bramensap en pruimentaarten waren niet te versmaden.
Henderika Maria de Boois werd op 4 juni 1936 geboren in Zierikzee, als oudste van een gezin van zes kinderen. Als kleuter verhuisde ze naar Doetinchem. Haar vader was leraar op de ambachtsschool, haar ouders hadden elkaar bij de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie ontmoet. Ze waren vegetariër en lid van de blauwe knoop. Vegetariër bleef ze, de blauwe knoop gaf ze op. Rie was een eigenzinnig, serieus meisje, wilde alles zelf doen en op haar dertiende richtte zij de afdeling Doetinchem van de Jeugdbond op. Zodra het even kon, zwierf ze door de bossen, de weilanden of in een roeibootje op de rivier. Prachtig kon ze vertellen hoe zij met de vogels kennismaakte, hen voor het eerst hoorde en zag, zoals de roerdomp in het riet.
Haar vader werd penningmeester van de Onderwijsbond en het gezin vertrok naar Utrecht, waar Rie moeilijk aardde. Ze miste het buitenleven en ging na de hbs biologie studeren (in 1976 zou ze promoveren op schimmelgroei op bosgronden). Intussen zat ze in het bestuur van de Jeugdbond en leidde natuurkampen. Ze werd lerares en kreeg in 1962 een aanstelling bij het Rijksinstituut voor Natuurbeheer in Arnhem. Gedreven vechtend voor een beter milieu kwam ze in de Arnhemse gemeenteraad en werd tot haar schrik in 1972 gevraagd om Kamerlid te worden. &#8216;Ze wilden een jonkie en een vrouw. Zo viel ik vanzelf naar boven.&#8217; Ze streed tegen zure regen en het dumpen van chemisch vuil, maar verweet haar partij geen liefde voor de natuur te hebben. In 1987 verliet ze de Kamer en werd dankzij Neelie Kroes voorzitter van het Zuiveringsschap Amstel- en Gooiland. Haar huwelijk met de atoompacifist Karel Nagel die met haar in de Kamer zat, liep stuk. Daarna ontmoette zij haar grote liefde, Pierre Janssen, toenmalig directeur van het Gemeentemuseum Arnhem. Tegenpolen leken het; zij adoreerden elkaar, maar lieten niet over zich lopen. Zij hielpen en steunden elkaar, Pierre ging met Rie en verrekijker naar vogels kijken en Rie zocht met Pierre de plaatsen waar Paul Cézanne de Mont Sainte Victoire had geschilderd. En als de hortensia&#8217;s bloeiden, zei Rie glunderend: &#8216;Dankzij het badwater van Pierre.&#8217; Met water moest iedereen zuinig zijn, maar Pierre mocht in bad zoveel hij wilde.
Suggesties voor deze rubriek? Mail naar uithetleven@vn.nl

Gerelateerd