Susan Neiman groeide op als Joods meisje in het gesegregeerde Atlanta, Georgia in de VS. Daar was men er niet helemaal uit of Joden ook tot de witte mensen gerekend moesten worden, wat haar een twijfelachtige positie opleverde. Ze voelde er zich nooit helemaal thuis. Maar toen ze op volwassen leeftijd vijf jaar in Tel Aviv woonde en werkte als hoogleraar filosofie, werd ze ook geen Israëlische.

In 1982 verhuisde ze naar Berlijn. Daar vond ze eindelijk een thuishaven. Misschien ‘omdat Berlijn een thuishaven is geworden voor iedereen die zich nergens thuis voelt’, schrijft ze in het voorwoord van Wat we van de Duitsers kunnen leren. Want in Berlijn kostte het mensen behoorlijk veel moeite om niet aan de geschiedenis te denken. ‘Vergangenheitsaufarbeitung – de verwerking van het verleden – was een van de eerste woorden die ik toevoegde aan mijn Duitse woordenschat,’ schrijft Neiman.

De grondige manier waarop Duitsland met zijn verleden in het reine probeert te komen,...