<div class="lead">Marion Bloem is schrijfster en kunstenares. Haar nieuwe roman Een meisje van honderd ligt nu in de winkel.</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Wat is verspilde tijd? &#8216;Soms zat ik drie uur tv te kijken en dacht ik daarna: wat heb ik nou eigenlijk gezien? Dat heb ik dus afgezworen.
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Ik wil niet dat er door programmamakers al een selectie is gemaakt voor mij, ik wil zelf kiezen wat ik binnenkrijg. Als een programma écht goed was, dan hoor ik dat vanzelf nog wel van anderen, en als er bij hoge uitzondering iets is wat ik zelf wil zien, dan neem ik het op.&#8217;
Met wie brengt u het liefste tijd door? &#8216;Door het gras rollen met mijn kleinkinderen is de beste bezigheid ter wereld. Mensen denken altijd dat er bij ons thuis nog kinderen wonen; in de voortuin staat een schommel, overal ligt speelgoed en in de bibliotheek ligt een stapel kinderboeken. Kinderen in je omgeving hebben doet je goed.&#8217;
Voelde dat hetzelfde toen u moeder was van een jong kind? &#8216;Toen mijn zoon drie maanden oud was werd hij ineens blauw. Er werd een hartziekte bij hem ontdekt, en de kans dat hij zou overleven was maar één procent. Ik het ziekenhuis konden ze niks voor hem doen, dus ik nam hem mee naar huis. Wonder boven wonder overleefde hij. Op zijn vierde werd hij genezen verklaard en zijn we de hele wereld rond gaan reizen. Ik was ontzettend intensief met hem bezig, omdat ik geen moment wilde missen. Ik ben goed doordrongen van het besef van eindigheid. Eindigheid van het leven, maar ook eindigheid van de jeugd. Toen mijn zoon jong was zei ik wel eens voor de grap: geniet er nu van, want als hij twaalf is wil hij op zichzelf wonen. Mijn zoon groeide op, en rond zijn achtste bepaalde hij al zelf hoe hij zijn dag wilde invullen. Ik geniet dus extra van de tijd met mijn kleinkinderen, nu ze nog echt klein zijn.&#8217;
Welke rol speelt tijd in uw boeken? &#8216;Mijn nieuwste boek beschrijft de geschiedenis van een familie en bestrijkt honderd jaar. Het gaat over een wees, Moemie, die als enige een zelfmoordritueel overleeft. Zij ziet dingen, maar ze weet niet in welke tijd ze zich af gaan spelen, of dat ze zich al afgespeeld hebben. Het hoofdpersonage van het boek is gebaseerd op een bijzondere vriendin die ik in 1978 leerde kennen in New York. Zij vertelde me toen dat ze een visioen had gehad van de Twin Towers. Ze zag die gebouwen één voor één in elkaar zakken. Ze is daarmee naar de burgemeester gegaan, die haar visioen serieus nam en het hele WTC een dag lang liet afsluiten om de constructie te controleren. Er bleek niks aan de hand te zijn, dus de gebouwen gingen weer open. En toen, 23 jaar later op 11 september… Wat ze me in 1978 ook vertelde is dat mijn man, met wie ik toen zeven jaar getrouwd was, ernstig ziek zou worden. Het zou een zware tijd worden, maar uiteindelijk zou het goed komen. In 2002 werd bij Ivan kanker geconstateerd. Dokters zeiden dat ze hem niet meer konden behandelen en in dat geval had hij nog tweeënhalf jaar te leven. Maar Moemie had me ooit verteld dat het uiteindelijk weer goed zou komen. In eerste instantie vond ik het irritant dat ze ongevraagd een voorspelling deed; zeker omdat het ging over ziekte en dood. Maar uiteindelijk hebben we samen veel steun gehad aan haar woorden. Dankzij haar was er hoop.&#8217;
Wanneer verliest u alle besef van tijd? &#8216;Ivan is me wel eens komen storen tijdens het schilderen. Zo van: &#8220;Mar, zullen we nou gaan eten? Het is al half negen en ik heb honger.&#8221; Dan dacht ik: wat moet je nou, met je eten? Laat me met rust. Als ik eenmaal aan het schrijven of schilderen ben moet ik daarmee doorgaan, anders ben ik uit mijn flow. Vooral met schilderen is dat erg. Als ik met iets wat bijna af is de volgende dag verder moet, schilder ik het vaak weer helemaal wit.&#8217;
In wat voor tijd leven we? &#8216;Iedereen is bang. En angst is een gevaarlijke drijfveer. Die angst wordt aan alle kanten gevoed, door de media, door de politiek. Mensen zeggen dat ze behoefte hebben aan één grote, sterke leider die &#8220;ons&#8221; gaat beschermen, maar als je naar die geschiedenis kijkt lijkt dat me niet het beste plan. De jongere generaties hebben geen ouders meer die de oorlog meemaakten. Daardoor is het makkelijk de verworvenheden uit de jaren vijftig, zestig en zeventig voor lief te nemen. Veel mensen mogen zich wel eens wat bescheidener opstellen. Die verworvenheden hebben hun prijs gehad; daar mag je dankbaar voor zijn.&#8217;
Naar welke tijd verlangt u terug? &#8216;Vroeger schreef ik mijn boeken op een typemachine. Met die typemachine moest ik ook wel eens wat knippen en plakken, lekker die handarbeid. Uiteindelijk zat ik dan op de grond, met al die pagina&#8217;s vol verhalen om me heen. Daar, op de vloer, letterlijk tussen mijn roman, had ik geen besef van tijd meer. Ik ben gelukkig als ik me mag verliezen in het moment, als er even geen tijd bestaat.&#8217;
</div>

Gerelateerd