Terwijl de wereld nadenkt over ‘hoe nu verder in Libië?’ en de impasse het nieuws beheerst, grijpt in de rest van de regio de opstand verder om zich heen. Van Arabische lente kun je nauwelijks meer spreken, want de nog zittende heersers leren snel, leggen zich niet neer bij de revolte en schieten terug. De confrontatie is grimmig en doet niet meer aan jasmijn en bloesem denken.

In sommige landen is fase twee ingegaan, meestal een bedenkelijke verlenging. In Tunesië overheerst nog de hoop, maar het ongeduld groeit. In Egypte demonstreren weer boze menigten op het Tahrirplein, deze keer niet meer tegen dictatuur maar voor het behoud van de revolutie. Terwijl demonstranten en stakers nu gevangen worden gezet, gaan figuren uit het oude regime die er met miljoenen vandoor zijn gegaan nog steeds vrijuit. Andere landen zijn nog niet eens aan fase één toe, maar daar broeit het hevig. In Saoedi-Arabië wordt de bevolking gewaarschuwd dat een opstand niet zal worden getolereerd. De...