<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Soullegende Solomon Burke werd in 2007 straalverliefd op het geluid van De Dijk. Nu is er een gezamenlijke cd. ‘Jullie worden een sensatie in Amerika!’</b></p>
<p>H et was drummer Antonie Broek die als eerste in de gaten had dat er iets bijzonders aan de hand was. &#8216;Hij zat vlak voor me op het podium in de Heineken Music Hall tijdens de soundcheck, in zijn rolstoel. We zetten &#8216;Don&#8217;t give up on me&#8217; in en ik zag hoe hij zich omdraaide en naar ons keek met een blik van: hé, die gozers kunnen er echt wat van. Ja, wij wisten dat natuurlijk allang, maar voor hem was dat blijkbaar een hele ervaring.&#8217;</p>
<p>&#8216;Hij&#8217; is soullegende Solomon Burke, zeventig jaar oud en zo&#8217;n driehonderd kilo zwaar, en het door Broek gesignaleerde moment zou het begin zijn van een unieke samenwerking, die zijn voorlopige hoogtepunt vindt in een cd waarop De Dijk, de Nederlandse band bij uitstek, de hoogtepunten uit hun repertoire in vertaling gecoverd weet door een van hun allergrootste helden.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Dat eerste moment vond plaats op 7 juli 2007. Solomon was in Nederland voor een besloten concert, een bedrijfsfeest dat werd geannuleerd. Hij wilde iets doen op zijn plotselinge vrije dag, en zo kwam er op het kantoor van De Dijk een telefoontje binnen: vinden jullie het goed als Solomon Burke morgen bij jullie optreedt?</p>
<p>Huub van der Lubbe: &#8216;Waarschijnlijk hebben we iets geantwoord als: nou, vooruit dan maar, maar we stonden natuurlijk inwendig te juichen. We spraken twee nummers af, en hadden een dag om ze uit te zoeken. Toen we hem vroegen in welke toonsoort, antwoordde hij: &#8216;Any key&#8230;&#8217; Na afloop was hij, voor een man met een, laten we zeggen, niet echt gering ego al meteen heel erg gul en complimenteus. Antonie: &#8216;&#8221;Jullie zijn beter dan Booker T. &#038; the M.G.&#8217;s,&#8221; zei hij, maar wij dachten nog: ach, dat is de Amerikaanse manier om te zeggen dat je een leuke avond hebt gehad.&#8217;</p>
<p><b>Tekenfilm</b></p>
<p>Na afloop van het concert ontbood de Undisputed King of Rock-&#8216;n-Soul Dijk-manager Jantien Keunen bij zich. &#8216;Hij zat in vol ornaat in zijn limousine, trok me zowat naar binnen en zei: we moeten samen een plaat maken.&#8217; Er werden contactgegevens uitgewisseld; de bandleden moesten het allemaal eerst nog maar eens zien, maar dat het Solomon ernst was werd geleidelijk steeds duidelijker. Hij bleef de band bestoken met e-mails en sms&#8217;jes.</p>
<p>De eerste samenwerking werd in 2008 de single &#8216;Het moet en het zal&#8217; (&#8216;Enough is Enough&#8217;), maar ook daarna hield Burke aan. &#8216;Weet je wat, we moeten samen een tekenfilm maken,&#8217; opperde hij. Nou, zeiden de Dijk-leden, laten we eerst iets doen waarvan we weten dat we er goed in zijn. Zo&#8217;n tekenfilm is natuurlijk een geweldig idee, ahum, maar&#8230;&#8217; En toen ontstond bij Huub van der Lubbe het plan de Amerikaan een keuze uit het repertoire van De Dijk te laten zingen. Collega-gitarist Wouter Planteijdt nam de taak op zich een stuk of vijftien nummers te vertalen, die als demo naar Amerika werden gestuurd.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; &#8216;Hij zat in vol ornaat in zijn limousine, trok me zowat naar binnen en zei: we moeten samen een plaat maken.&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Dat ze een beetje afwachtend bleven was tamelijk begrijpelijk. Alle leden van De Dijk zijn soulliefhebbers van het eerste uur. De verzamelplaat That&#8217;s Soul 1, waarop Solomon Burke &#8216;Keep Looking&#8217; zingt, was een van de eerste elpees van de broers Van der Lubbe. En dat de man die ze zo bewonderden hún repertoire zou zingen, zou natuurlijk een geweldig breekijzer zijn voor erkenning in het buitenland. Er werd een datum overeengekomen, maar voor alle zekerheid werd de studio in Brussel nog maar niet geboekt, er werd alleen een optie genomen. Want écht geloofden ze het pas toen Burke in oktober vorig jaar op Zaventem arriveerde, in het gezelschap van Jane Vickers, zijn persoonlijk manager, en zijn dochter Candy.</p>
<p><b>&#8216;s Avonds thuis eten</b></p>
<p>Het is drie maanden later, januari 2010, we zijn in de ICP Studio in Brussel waar de opnamen plaatsvonden, en de band is bezig met de eindmixage. Antonie en gitarist J.B. Meijers zitten achter de regeltafel, de andere bandleden luisteren mee. Uit de speakers knalt &#8216;Don&#8217;t despair&#8217;, de door Solomon Burke gezongen vertaling van &#8216;Wanhoop niet&#8217;. Bassist Hans van der Lubbe trekt even een sip gezicht als hij zijn partij terughoort. &#8216;Dat was eigenlijk een gis,&#8217; mompelt hij. Men overlegt even. Er wordt besloten het zo te laten.</p>
<p>Is het niet wonderbaarlijk dat juist een heel Nederlandse band als De Dijk deze eer te beurt valt? Pim Kops: &#8216;Ja, Nederland is ons werkterrein. Wat andere bands hebben, lange tijd on the road en met elkaar optrekken in een bus, dat bestond voor ons niet. &#8216;s Avonds thuis eten, de kinderen naar bed en dan naar je werk. We waren realistisch genoeg om te denken: het zit er niet in om internationaal door te breken.&#8217;</p>
<p>Dringt zich de voor de hand liggende vraag op: hoe was het voor Huub, zanger en op het podium de charismatische spil van De Dijk, om zichzelf weg te cijferen voor dit project? Huub: &#8216;Ik heb er maar één woord voor: geweldig. Ik bedoel: je mag naast een van de grootste zangers van de wereld staan. Je mag produceren. Het zijn míjn liedjes. Wat wil je nou nog meer? En ik moet zeggen dat het voor mij ook een sensationele ervaring was, mijn jongens die zo goed speelden als ik ze nog nooit gehoord had, het was zó spannend en ik voelde me zo trots als ik me nog nooit gevoeld had!</p>
<p>We hadden elkaar steeds toegesproken: jongens het gaat om Solomon, doe alleen iets extra&#8217;s als het echt iets extra&#8217;s is&#8230; en dat hoor je zo geweldig aan deze plaat. Hij belde me overigens na afloop nog een keer op omdat hij zich zorgen maakte over mij, dat ik geen vocale bijdragen had gedaan. Dus hij wilde dat ik naar LA kwam en tweede stem ging indubben op sommige nummers. Maar ik ben niet het type zanger dat zomaar iets doet, dat kan ik helemaal niet. Ik wist niet goed hoe ik me eruit moest redden. Ik heb gezegd: &#8220;Ik ben ook de producer van deze plaat, en in die functie zeg ik: dat slaat nergens op.&#8221;&#8216; Pim Kops vult aan: &#8216;Het is misschien wel meer Huubs project dan enige andere plaat die we maakten. Het zijn zijn teksten, het is zijn band, hij was degene die de plaat mede produceerde en in de studio de regie voerde.&#8217;</p>
</p></div>
<div class="image center"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2010/09/e06a9b93-3c82-44fd-879b-faee872d7c79_Solomon-Dijk-021.jpg" width="476" height="317"alt="Foto: Bob Bronshoff" border="0" /><em class="credit">Foto: Bob Bronshoff</em></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p><b>Keep it fresh</b></p>
<p>Op de video die de band voor privégebruik tijdens de opnamen in Brussel maakte is dat op prachtige wijze te zien. Huub week bijna geen moment van Burkes zijde, (&#8216;Hoob, I need you by my side&#8217;), hij zong de nummers eerst voor op de manier die hij gewend was, daarna dirigeerde hij de Amerikaan, met de begeleidingstrack op diens koptelefoon, door zijn tekst heen die door Jane Vickers op het computerscherm vlak voor hem werd gescrold. Huub: &#8216;Meestal was een paar keer genoeg. We hadden er via e-mail voorzichtig op aangedrongen dat hij zich het materiaal zou eigen maken, omdat we maar zes opnamedagen hadden. Maar de eerste ochtend werd-ie achter de microfoon neergezet en zei: &#8220;What&#8217;s the first song?&#8221; We merkten dat hij het materiaal eigenlijk niet kende. Dan speelden we het twee keer voor, oefenden wat en zei hij: &#8220;Let&#8217;s record.&#8221; Bij het tweede nummer: idem dito. Toen hij merkte dat wij een beetje in de gaten kregen dat het echt nieuw voor hem was, zei hij: &#8220;You know, I think we should keep it fresh!&#8221;&#8216;</p>
<p>&#8216;Maar,&#8217; vult Antonie Broek aan, &#8216;Jane kende het materiaal wél, ze scrolde het vlekkeloos voor zijn neus, dus Solomon hoefde eigenlijk alleen maar zijn gevoel aan te spreken. En dat ging zo geweldig!&#8217;</p>
<p>Het minst makkelijk leek het nog te gaan in het eerste nummer, &#8216;My Rose Saved from the Street&#8217;, de vertaling van &#8216;Mijn van straat geredde roos&#8217;, misschien wel het meest Europese nummer dat Burke ooit heeft opgenomen. Toch stond de definitieve versie er wonderlijk snel op, waarna het nog sneller ging met de twee soulachtige nummers die volgden: &#8216;Hold on Tight&#8217; (vertaling van &#8216;Hou me vast&#8217;) en &#8216;What a Woman&#8217; (&#8216;Wat een vrouw&#8217;). En zo stonden er aan het eind van de dag al meteen drie nummers in de computer en kon Burke aan het eind van de tweede dag al opgetogen kraaien: &#8216;Zes tracks in twee dagen!&#8217;</p>
<p><b>Gefatsoeneerd</b></p>
<p>Sommige nummers vielen af. &#8216;Niemand in de stad&#8217; en &#8216;Onderuit&#8217; bijvoorbeeld omdat er &#8216;dood&#8217; in voorkomt: &#8216;I never do songs about dying.&#8217; Aan het eind van de week bleef er nog tijd genoeg over voor een nieuw nummer, waarvoor gitarist J.B. Meijers de akkoorden al paraat had en Burke ter plekke de tekst verzorgde: het opwindende &#8216;Text Me&#8217; (Sms me) een van de hoogtepunten van de plaat. Dit was het enige nummer waarvoor de instrumentale partijen ter plekke nog ingestudeerd moesten worden; alle overige nummers speelt de band al jaren- en jarenlang, een belangrijke factor voor de soepelheid waarmee het project verliep.</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; Huub van der Lubbe: &#8216;Wij zaten er bij alsof we een orakel zaten te tappen: wat zeg-ie nou&#8230;wat?&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Huub: &#8216;Solomon verzon veel tekst ter plekke, en wij zaten er zo&#8217;n beetje bij alsof we een orakel zaten te tappen: wat zegt-ie nou, wat&#8230;? Ook ondeugende frasen, Jane zat er quasihoofdschuddend bij en zei: &#8220;Now you, Solomon Burkowitz&#8230; naughty naughty naughty&#8230;&#8221; Uiteindelijk hebben we de vijf A4&#8217;tjes die we hadden wat gefatsoeneerd en aan hem gegeven: dit is je tekst.&#8217;</p>
<p>Op de video is ook goed te zien hoe de zanger, vertroeteld door Jane en met de bandleden in de pauzes om zich heen, elke dag meer in zijn comfort zone begon te raken. &#8216;Het begon ermee dat hij vertelde hoeveel love hij om zich heen voelde in de studio. En als het werk erop zat begon hij verhalen te vertellen. Over de beginjaren van zijn carrière, in het nog strikt gesegregeerde Zuiden van de VS. Over hoe ze door de politie naar de kant waren gehaald omdat een van de bandleden een slaapkamerameublement had meegenomen. Die dacht: er heeft een zwarte in geslapen, dat gaan ze daar in die Holiday Inn toch nooit meer gebruiken. En over zijn kerk in Philadelphia, die op een plek staat waar hij vroeger als zwarte helemaal niet mocht komen.&#8217;</p>
<p>Antonie: &#8216;Toen we &#8220;Seventh Heaven&#8221; (&#8220;Zevende hemel&#8221;) hadden opgenomen, en Huub hem had verteld waar het nummer over ging, schoot hij helemaal vol, en toen kwamen de verhalen goed los, over de mensen die hem ontvallen waren. &#8220;Als Otis (Redding), Sam (Cooke), Wilson (Pickett) en Jackie (Wilson) dit nog mee hadden mogen maken&#8230;&#8221; verzuchtte hij en er leek geen woord gevlei bij.&#8217;</p>
<p><b>Toekomst</b></p>
<p>Pim Kops: &#8216;Hij zei ook: zo&#8217;n band als jullie, dat bestaat in Amerika niet meer. Dat is natuurlijk overdreven, maar we begrepen wel wat hij bedoelde: je hebt in Amerika geweldige muzikanten, maar een band die dertig jaar op elkaar is ingespeeld, dat bestaat daar niet. Hij zei ook: &#8220;Als ik deze plaat aan mijn muzikanten in Amerika laat horen, gaan ze het een paar jaar niet over loonsverhoging hebben. They will never believe this is a bunch of white guys from Holland. Jullie moeten, als deze plaat uit is, een maand lang op tournee door Amerika. Gewoon Nederlands zingen en de vertaling projecteren op een scherm. America needs to see you. Ik zal jullie ambassadeur zijn. Jullie zullen een sensatie worden!'&#8221;</p>
<p>Inderdaad, wat gaat dit allemaal betekenen voor de toekomst van de oer-Nederlandse Dijk? Antonie Broek: &#8216;Dat is nog totaal onduidelijk, maar daardoor spannend. Om te beginnen nemen ze ons dit nooit meer af. Maar er kan van alles gebeuren.&#8217; Pim Kops: &#8216;Kijk, hij is natuurlijk een held, maar hij is ook een held voor andere mensen die dit allemaal gaan horen. Van Morrison gaat ons horen, Dylan, Springsteen, de Stones&#8230; Het heeft niet zo veel zin er nog verder over te denken, maar we zijn nu nergens meer verbaasd over.&#8217;</p>
<p>Ook niet als morgen Aretha Franklin belt?</p>
<p>&#8216;Ook niet als morgen Aretha Franklin belt.&#8217;</p>
</p></div>


Gerelateerd