Terwijl de grootstedelijke woningschaarste en de stijgende huizenprijzen huisvesting alweer enige tijd tot een prangend vraagstuk maken, neemt het aandeel van de sociale huursector steeds meer af. Volgens Marja Elsinga, hoogleraar wonen en beleid aan de TU Delft, is dat te wijten aan de door ‘Brussel’ aangezwengelde gedachte dat het subsidiëren van woningen voor mensen met een middeninkomen oneerlijke concurrentie zou zijn voor commerciële woningaanbieders. Woningcorporaties richten zich sinds 2012 op de laagste inkomensgroepen en bieden ‘betaalbare woningen voor mensen met een smalle beurs’. De rest van de mensen is aangewezen op de markt voor een woning. Sociale huur zijn we gaan zien als iets voor een kleine groep kwetsbare mensen.
Achtergrond
Sociale woningbouw is een oplossing, geen probleem
Ooit was het idee van kracht dat sociale huurwoningen mooi én algemeen toegankelijk moesten zijn. De realiteit pakte anders uit. Het aandeel huurwoningen in het stadsbeeld neemt consistent af en bovendien zijn ze vaak bestemd voor lagere inkomensgroepen. Hoe kon de sociale huurmarkt veranderen in een voorziening voor de minst vermogenden?