Halverwege het debat over de afschaffing van de dividendbelasting van afgelopen woensdag, dat niet ging over de omstreden maatregel zelf maar over het selectieve geheugen van Mark Rutte, bekroop me het treurige gevoel dat we dit allemaal al vaker hadden meegemaakt: een premier die eerst halsstarrig weigert openheid van zaken te geven, zich vervolgens verbergt achter halve waarheden, en zelfs als de feiten eindelijk boven water komen, doet alsof hemzelf niks te verwijten valt.

Lees ookMeer Macht op vrijdag: Het rauwe dilemma van de internationale gemeenschappen: slikken of stikken?27 april 2018

Nou ja: bíjna niks, want als-ie had geweten dat er zoveel ophef over zou komen zou hij het misschien toch anders hebben gedaan. Zo deed Rutte het tijdens de bonnetjesaffaire en zo deed zijn voorganger Jan Peter Balkenende het tijdens het jarenlang voortslepende gedoe over de steun van zijn eerste demissionaire kabinet aan de inval in Irak. In het geval van Balkenende was er hardnekkig...