Ik zie overal om me heen een verlies aan vertrouwen in de instituties en een gebrek aan hoop. Maar is wel degelijk wat te vechten, als we weer groot durven te denken.

‘Formatie op reces, “zonder garantie”‘, luidt een landelijke krant de politieke zomervakantie in. Of, zoals een vriend van mij ingepakte poep altijd duidt: ’t was niks, ’t is niks en ’t zal nooit iets worden.

Drie informateurs en honderdeenendertig dagen verder druipt de nietszeggendheid ervan af, verraden de ‘belangrijke dossiers’ een koers van symptoombestrijding, blijkt de urgentie die in de campagnes werd opgeroepen een wassen neus en zal de Miljoenennota moeten worden opgesteld door een demissionaire minister. En zo gaat deze formatieperiode naadloos over in een wekenlange kunstmatige coma, waarin, zo hoopt informateur Gerrit Zalm, onze vermoeide politieke leiders hun mojo moeten terugvinden onder een steen in Zuid-Frankrijk.

De geesteloosheid van het Binnenhof die Halbe Zijlstra zo perfect symboliseerde in...