Nog niet heel lang geleden waren er politici – vooral aan de linkerzijde van het spectrum – die geloofden dat de cultuuroorlogen van de jaren van Pim Fortuyn, Rita Verdonk en Geert Wilders op den duur wel weer plaats zouden maken voor het gezonde besef dat het in de Nederlandse politiek uiteindelijk vooral draait om eerlijke verdeling van de welvaart.

Dat er grote groepen in de samenleving dreigen achter te blijven, is de afgelopen jaren zelfs bij de VVD doorgedrongen. Na twaalf jaar Mark Rutte leven meer dan een miljoen Nederlanders onder de armoedegrens, en zijn er nog veel meer die zich grote zorgen maken over de toekomst. Het besef dat daar misschien iets aan gedaan moet worden is er nu, maar de culturele polarisatie woekert intussen ongehinderd voort.

De angst voor ‘de islam’ en ‘gelukzoekers’ is inmiddels alleen ingeruild voor openlijk racisme in het hart van de democratie en een verlammende tegenstelling tussen de hooggestemde ideeën van de grootstedelijke elite...