De afgelopen weken vond ik het ondoenlijk om films of series te kijken. Niets lijkt meer op de werkelijkheid of: de werkelijkheid was even zo overweldigend dat die geen aanvulling hoefde vanuit de fictie. Maar Frozen 2 werd ons vanwege de omstandigheden door Disney+ geschonken en dus keek ik die met mijn kind.

Ik zal eerlijk zijn, ik heb ’m twee keer gezien. De eerste keer moest ik huilen, maar dat was aan het begin van de quarantaine, toen sentiment een uitweg uit de verbijstering was.

We discussieerden over hoe woke Disney nou eigenlijk was of probeerde te zijn. En even voelde het als 2019.

De tweede keer, een week daarna, zag ik in Frozen 2 een Eurokitscherige allegorie vol magisch natuurgeweld, met spiegelvloeren waarop eindeloos veel nummers over vrijheid en verlangen werden gezongen. Verder: een waterpaard met woeste watermanen, een galajurk voor de oudste zus die vast en zeker in het voormalige Oostblok was gekocht en veel heterogedoe tussen het jongste zusje en haar...