De laatste dagen is het naar binnen vallende licht goud en kleurt het de haren van mijn kinderen rood en blond. Ze zitten op de houten vloer. De oudste zegt: ‘Ik heb mijn broodkorstjes opgegeten.’ ‘Goed van jou,’ zeg ik. Maar dan zie ik de baby achter hem met bolle wangen schrokken.

Het eerste broederlijke verbond, veroorzaakt door deze plotselinge zee van tijd, is gesloten. Het zal de zon zijn, het weekeinde en de geur van wentelteefjes uit de keuken, maar ik ben op dit moment volmaakt gelukkig en hoop dat we voor altijd binnen mogen blijven.

Zingevingsverhaal

Als je probeert van deze tijd een verhaal te maken, voor jezelf of voor ons allen, kom je toch snel uit bij de ‘noodzakelijke stilte’ of de ‘behoefte aan vertraging’. We gingen te hard, we moesten te veel, we wisten niet meer met wie we in één gebouw woonden en hadden het nodig om met harde hand gedwongen te worden tot een nieuwe verhouding tot onze levens.

Achteraf blijkt je leven een dramaturgie met...