We gingen Houseparty doen met een aantal goede vrienden. Iedereen in z’n oude kloffie, ik zou willen zeggen: toch een klein geschenk om in onze drukke levens de mens ontdaan te zien van alle schijn. Waar we elkaar normaliter in de kroeg ontmoeten, opgedirkt en vol opgespaarde anekdotes, zag je ons nu in een staat waarin we normaal gesproken liever onzichtbaar zijn. Haren in de war, grote truien, rommelige eettafels. De deuren van onze huizen openden zich zomaar.

Waanzinnige glinstering

Maar ook dat is onzin: ik ken mijn vrienden ook van zondagmiddagen bij ons thuis soep eten, katterig en met pukkels. Ik ken ze in sombere tijden, als werk of relaties niet lekker lopen. Ik heb ze allemaal wel eens in hun onderbroek gezien.

Het is frustrerend ontoereikend om met een irritante echo op de microfoon tegen elkaar in te praten en niet echt te kunnen zien in hoeverre de mondhoeken op standje mineur staan.

Dus ook daar valt niet zoveel te halen, dacht ik, behalve dat het frustrerend...