STEVE LILLYWHITE &#8211; Nooit zo bij stilgestaan, maar de opkomst van de mp3 heeft ook andere gevolgen dan de inmiddels overbekende. Hoe komt een moderne luisteraar nog te weten wie de muziek heeft geproduceerd? Goed, dat is iets van héél vroeger. Van tiener zijn op een zolderkamer in een voorstadje en van weinig anders te doen hebben dan platenhoezen uitpluizen. Nu hoef ik niet meer zo nodig te weten wie er in de studio de knoppen heeft bediend, maar het punt blijft valide.
Steve Lillywhite, zelf een voormalige halfgod in producerskringen met War van U2, If I Should Fall From Grace with God van The Pogues en het legendarische titelloze debuut van The La&#8217;s op zijn naam, bracht het volgens de weblog van Gijsbert Kamer onlangs ter sprake tijdens South By South West, de belangrijkste muziekbeurs ter wereld. Gelukkig is mijn beroepsgroep er nog om u op het belang van de producer te wijzen, al is het in dit geval met frisse tegenzin.
GNARLS BARKLEY &#8211; Producers zijn net als bands, ze komen op, stralen eventjes, en als ze heel goed zijn ietsje langer. Danger Mouse (in werkelijkheid heet hij Brian Joseph Burton) heeft alles in zich om heel heel goed te worden. Ook u moet hem kennen. Van de laatste Gorillaz. Of toch zeker van zijn samenwerking met zanger Cee-Lo, die de naam Gnarls Barkley meekreeg. De eerste single van Gnarls Barkley, &#8216;Crazy&#8217;, was meteen raak. Inmiddels is een tweede cd verschenen, The Odd Couple. Je hoort meteen wat Danger Mouse kan. Hij is een begaafd arrangeur, weet te toveren met ritmes, schuurt heerlijk tegen muzikale conventies aan. En Cee-Lo is met die heldere, directe stem van hem een lekkere zanger. Maar een coherente cd wil het maar niet worden. The Odd Couple is één groot pleidooi voor het downloaden van die handvol geslaagde nummers bij de iTunes-winkel.
THE BLACK KEYS &#8211; Om te kunnen weten dat Danger Mouse ook heeft meegewerkt aan Attack &#038; Release van The Black Keys moet je toch echt de hoes hebben bestudeerd. Het blanke duo dat al jaren op robuuste en rudimentaire wijze de blues, of wat daar op lijkt, te lijf gaat, blijkt enorm te hebben geprofiteerd van zijn hulp. Goed waren The Black Keys altijd al, nu zijn ze niets minder dan indrukwekkend. Met Danger Mouse hebben ze hun kracht behouden en aan dynamiek, subtiliteit en kleur gewonnen. De helft van de liedjes wil je meteen meezingen. En bij alles wat overblijft, zul je moeite hebben je hoofd niet op het ritme mee te schudden. Attack &#038; Release is het bewijs: stevige rockmuziek leeft weer, en dat mede dankzij een producer die zijn wortels heeft in de&#8230; hiphop.
HOWLIN RAIN &#8211; Een ander bewijs voor die stelling is Magnificent Fiend van Howlin Rain, de Amerikaanse band die eerder vooral live overtuigde. Die gitaarsolo&#8217;s, dat orgel, de maniakale zang: alles aan de cd dwingt je te kijken naar je eigen verleden. Je moet bijna je tong afbijten om het niet te hebben over de Hampton Grease Band, Badger of Mallard. (En dan maar hopen dat niemand weet waar je het over hebt.) Maar Howlin Rain is zo veel imponerender dan dat verleden. Dit is southern rock in drie dimensies. En de gloedvolle productie van Rick Rubin geeft Magnificent Fiend er bijna nog eentje extra.

Gerelateerd