Kwestie / Trigger happy

De deuren van de basisschool aan de Barten in Heerenveen zijn hermetisch gesloten. Op het verder lege schoolplein wachten politieagenten Rob en Alice op de komst van een doorgedraaide vader, op zoek naar zijn ‘afgenomen’ kinderen. Het is dinsdag 19 januari 2010 rond het middaguur als Wijtze J. met zijn auto aan komt scheuren. Gewapend met een priem stormt hij naar de schooldeuren en begint aan de klink te rukken. Tegen de agenten, die met getrokken pistool op veilige afstand blijven, schreeuwt hij: ‘Schiet me maar dood.’ Dan valt het eerste schot. Maar agent Rob mist en J. probeert de volgende schooldeur te bereiken. Bij de tweede knal valt Wijtze J. op de grond. Hij probeert de priem in zijn buik te steken.

‘Hij pleegt zelfmoord!’ gilt agente Alice. Rob loopt naar de man en schiet van twee meter afstand door diens arm. Meteen daarop spuit Alice de gewonde J. pepperspray in zijn gezicht. Op datzelfde moment arriveert het eveneens gewaarschuwde arrestatieteam, dat de man meteen de handboeien omdoet.

Tussen de komst van Wijtze J. op het schoolplein en diens aanhouding zitten slechts luttele minuten. ‘Het is onbegrijpelijk dat die agenten niet hebben gewacht op dat ervaren arrestatieteam,’ vindt advocaat Jan Boone. Hij is de raadsman van Wijtze J. ‘Mijn cliënt kon die school niet in. Hij heeft ook die twee agenten niet aangevallen. Hij had onmin met zijn ex die hem beschuldigde van stalking en het gebruik van geweld tegen haar. Hij had die ochtend gehoord dat hij zijn kinderen niet meer mocht zien. Hij ging naar die school omdat hij afscheid van ze wilde nemen. Logisch dat zo’n vader daar dan emotioneel over is. Daarbij past een andere benadering dan er lukraak op los knallen. Dit was bovendien zo’n slechte en onervaren schutter dat mijn cliënt nog van geluk mag spreken dat hij nu niet op het kerkhof ligt.’

Noodweer

De tragische gebeurtenis op het Heerenveense schoolplein staat niet op zichzelf. Het lijkt erop dat de politie steeds vaker het wapen trekt bij aanhoudingen. Ook de rijksrecherche, die alle schietincidenten met politiewapens onderzoekt, ziet een toename over de afgelopen vijf jaar. In 2006 waren er veertien gevallen, in 2010 heeft de rijksrecherche zich moeten buigen over vijfentwintig cases. Er is duidelijk een toename van schietincidenten. Dat blijkt uit het jaarverslag van het Openbaar Ministerie, dat in augustus werd gepresenteerd. In al die gevallen was er volgens een woordvoerder sprake van noodweer. ‘De politie schiet niet zomaar.’

Als de rijksrecherche een schietincident onderzoekt, wordt de betrokken politiemedewerker in eerste instantie als getuige gehoord, niet als verdachte. Daarna bepaalt het OM op basis van de rapportage of een politieman alsnog moet worden vervolgd.

Dat laatste gebeurt zelden. Dit tot ongenoegen van betrokken slachtoffers en hun advocaten. Het aantal klachten over disproportioneel geweld door politiemensen is toegenomen, meldt hetzelfde jaarverslag van het OM. Dat blijkt uit het grote aantal artikel-12-procedures dat is aangespannen. Zo proberen klagers via de rechter af te dwingen dat het OM de betrokken politieambtenaar alsnog vervolgt.

Ook tegen agent Rob, de schutter op het Heerenveense schoolplein, loopt zo’n procedure. Onterecht, meent Rob. Hij zegt zich te hebben gehouden aan de vuurwapenprocedures bij een aanhouding.

In een samoerai-houding

Maar hoe is het werkelijk gegaan? Uit het vertrouwelijke rijksrechercheonderzoek blijkt dat Rob wel oefende op de politieschietbaan, maar tot dan toe op straat nooit met zijn wapen had geschoten. Hij heeft ook geen praktijkervaring met het gebruik van de andere machtsmiddelen waarover hij beschikt: de lange wapenstok en pepperspray. Rob heeft in 2010 een bureaufunctie, hij is coördinator verkeer.

Op de dag van het schoolpleindrama werd agent Rob ingeschakeld bij de surveillance. Iedereen keek uit naar de doorgedraaide vader Wijtze J., die zelf op zoek was naar zijn ex-vrouw en zijn kinderen. Die waren op dat moment al veilig in een opvanghuis. Wijtze was opgedoken bij het gezondheidscentrum waar zijn ex-vrouw werkte en had daar iedereen de stuipen op het lijf gejaagd met zijn gegil, terwijl hij met een priem zwaaide.

Voor Rob zijn surveillancedienst begon, had de agent al poolshoogte genomen bij het gezondheidscentrum. Hij woonde er vlakbij. Daar hoorde hij alarmerende verhalen. Volgens omstanders had Wijtze J. kort daarvoor iemand gegijzeld. ‘Ik was geschrokken van dit verhaal,’ zegt Rob later tegen de rijksrecherche. ‘Voor mijn gevoel was het achternazitten van mensen met een mes geëscaleerd naar het gijzelen van een persoon. Een ernstige situatie dus.’ Naar eigen zeggen was de agent hierover niet geëmotioneerd en hij had zichzelf ‘goed onder controle’.

Rob en zijn collega Alice bedachten dat Wijtze J. wel eens op weg kon zijn naar de school van zijn kinderen. Hij besprak ook de mogelijkheid dat ze hun wapens moesten trekken, gezien de verhalen die hij op straat heeft gehoord. ‘Er schoot mij een scenario door het hoofd dat de man veel geweld zou kunnen gebruiken op de school. Dergelijke situaties zijn de afgelopen jaren ook in de media geweest.’

Op het moment dat de agenten bij de school arriveerden, waren ze door de politiemeldkamer al bijgepraat: er bleek niemand gegijzeld en de moeder en haar kinderen waren veilig. Rob en Alice hoefden Wijtze J. niet aan te houden, er was een arrestatieteam onderweg. Toch trok Rob zonder enige waarschuwing vooraf zijn wapen. Achteraf zegt hij: ‘De man lag naar mijn mening in een samoeraihouding waarbij hij zelfmoord wilde plegen.(…) Ik wilde voorkomen dat hij zichzelf doodstak.’ En: ‘Na afloop, toen ik mijn pistool weer wegborg, voelde ik me boos.’

Vooral begrip

Woede is een meer gehoorde emotie bij agenten na afloop van een schietincident. Ze voelen zich in de hoek gedreven door de burgers op wie ze hebben geschoten. Uit angst, of om erger te voorkomen hebben ze hun wapen moeten richten op verwarde geesten die met messen zwaaien of op dolgedraaide hooligans die stijf staan van cocaïne, pillen en drank.

De processen-verbaal van de Rotterdamse politiemensen die in 2009 op de menigte schoten tijdens de strandrellen in Hoek van Holland getuigen hiervan. Een zomers dancefestival liep finaal uit de hand. De op het evenement aanwezige geüniformeerde agenten werden aangevallen door een woedende en uitzinnige mensenmassa, opgehitst door een harde kern van hooligans. De politiemannen en -vrouwen werden bekogeld met alles wat los en vast zat. De agenten vreesden voor hun leven, bekenden ze tegenover de rijksrecherche. In doodsnood hadden ze uiteindelijk in het donker met scherp geschoten op hun aanvallers. Bij deze schietpartij viel een dodelijk slachtoffer: de negentienjarige Robby van der Leeden. Zes andere relschoppers raakten gewond. Ook aan de zijde van de politie waren gewonden te betreuren. Politie te paard kon uiteindelijk de menigte uiteendrijven. ‘Het leek wel oorlog,’ zei een van de belaagde dienders.

De conclusie van het rijksrechercheonderzoek luidde dat de schietende agenten niets viel te verwijten. Ze hadden uit noodweer gehandeld. Ze hadden hun pistool moeten trekken om erger te voorkomen.

Met de rellen bij Hoek van Holland lijkt er een piketpaal te zijn geslagen: de politie heeft zich voorgenomen dergelijk geweld tegen haar medewerkers met hardere hand te pareren dan voorheen. In de samenleving is er vooral begrip voor die opstelling. De meeste burgers tonen compassie als agenten hun zwaardmacht gebruiken en bijvoorbeeld rellende voetbalsupporters keihard aanpakken.

Escalerende ruzie

Toen er in mei van dit jaar na afloop van een voetbalfestijn in Amsterdam een dode en twee gewonden vielen door politiekogels, was begrip voor de schietende agent de eerste reactie. Het leek het zoveelste door de hooligans uitgelokte gevecht. Maar dat beeld kantelde snel. Het ging niet om doorsneevoetbaltuig, maar om het feestvierende kampioenselftal van de Amstelveense amateurclub RKAVIC. De vrienden hadden flink gedronken en naar verluidt was er cocaïne gebruikt. Ze waren baldadig en vielen passanten lastig in het centrum van Amsterdam. Dat leidde tot een aanvaring met agent Fred, een hondenbegeleider die in zijn politiebus langsreed. Hij sprak de groep aan op hun gedrag. De feestgangers pikten dit niet en begonnen te schelden tegen de agent. Die pakte vervolgens zijn handboeien om twee van de jongens te arresteren. Een van hen, Nick Koomen, werd vastgeketend aan een medespeler uit zijn team. Daarna werden ze in de politiebus geduwd. Agent Fred vroeg om assistentie. Voor hij de deur van de bus kon sluiten, werd hij aangevallen door een van de andere feestgangers. Die begon hem te schoppen en te slaan. Tegelijkertijd trokken de geketende voetballers met hun vrije arm de agent achterover de bus in.

Volgens hondenbegeleider Fred probeerden de belagers in de bus zijn dienstpistool af te pakken. Maar hij slaagde erin het wapen te behouden. Daarna schoot hij. Michael Koomen, de broer van de geketende Nick, die vanaf een afstandje nog probeerde om de rel te sussen, werd dodelijk getroffen. Nick en diens vriend raakten zwaar gewond. Nog geen twee minuten na de alarmoproep van agent Fred was er een arrestatieteam ter plaatste.

Justitie ziet Nick Koomen en de andere schoppende en slaande voetballers als verdachten en wil hen strafrechtelijk vervolgen. Agent Fred is vooralsnog getuige. Bij het schrijven van dit artikel is nog niet bekend wat de conclusies uit het rapport van de rijksrecherche zijn. Maar advocaat Rob Meerman, die een van de verdachten bijstaat, wijst op voorhand op inconsistenties in het verhaal van de hondenbegeleider. ‘De man liegt. Hij stelt dat hij tegenover een grote groep relschoppers stond en zich zo bedreigd voelde dat hij uit noodweer moest schieten.’ Er zijn volgens de raadsman camerabeelden van het schietincident die het tegendeel bewijzen. ‘Die opnamen zijn afkomstig van drie beveiligingscamera’s. Je ziet in totaal maar vijf mensen. De arrestanten, Nick Koomen en zijn maat, worden in de bus gestopt. Je ziet de agent daarna weer uit de bus komen. Mijn cliënt staat dicht bij hem en gaat inderdaad tegen hem tekeer,’ zegt Meerman.

‘Op zo’n twee meter afstand proberen twee personen onder wie Michael Koomen, de escalerende ruzie tussen mijn cliënt en de agent te sussen. Een vijfde persoon loopt door. Hoezo menigte van vijftien man?’ roept de advocaat. ‘In agent Freds perceptie misschien. De werkelijkheid is anders.’ Wat zich in het busje afspeelt kan niet worden waargenomen, beaamt Meerman. ‘Maar je vraagt je af waarom de hondenbegeleider na die aanhouding niet in zijn bus de assistentie afwacht? Waarom gaat hij opnieuw in discussie met die mensen op straat?’

De raadsman wijst er ook op dat de agent zijn hond had kunnen inzetten om zijn belagers van het lijf te houden. ‘Maar nee, hij schoot er gewoon op los.’

Meerman, die in een ver verleden zelf ook bij de politie werkte, wijst er bovendien op dat een agent niet alleen de lange lat en het dienstwapen tot zijn beschikking heeft. ‘Hij heeft ook pepperspray. Dat kan heel handig zijn ter afschrikking in zulke situaties. Je wilt namelijk in lastige situaties niet altijd meteen naar het zwaarste geweldsmiddel grijpen.’ De advocaat zegt zich te ergeren aan het wildwestgedrag van politiemensen. ‘Er wordt te vaak en onnodig geschoten, het geweldsgebruik door de politie neemt toe,’ zegt Meerman.

Burgergeweld

‘Klinkklare onzin,’ meent socioloog Jaap Timmer. Hij ergert zich op zijn beurt aan de stemmingmakerij over een schietgrage politie. Timmer is lector veiligheid aan de hogeschool Windesheim en verbonden aan de Vrije Universiteit Amsterdam. Hij is de deskundige bij uitstek als het gaat om politieel vuurwapengebruik, een man van cijfers. De socioloog doet al vanaf 1994 onderzoek naar geweldsmisbruik van en tegen de politie en las ruim zeshonderd rijksrechercheonderzoeken. Timmer stoort zich niet alleen aan de mening van de advocaten, ook het OM krijgt een reprimande. Hij noemt de vermelding in het jaarverslag dat het aantal schietincidenten de afgelopen vijf jaar is toegenomen ‘tendentieus’. Wie over een langere periode kijkt, ziet een heel ander beeld, beweert Timmer. ‘De cijfers zijn redelijk stabiel vanaf 1978 tot 2010. Het gemiddeld aantal doden door politiekogels is drie per jaar. Het aantal gewonden kan gesteld worden op vijftien.’

De wetenschapper ziet sinds eind jaren negentig wel een verschuiving in het gebruik van het dienstpistool. ‘De politiemensen krijgen nu een betere opleiding dan toen. Ze zijn zich bewust dat ze namens de overheid geweld mogen en moeten gebruiken als de situatie zich voordoet.’ Timmer juicht deze ‘professionalisering’ ook toe. Volgens hem is een mogelijk gevolg dat er meer gewonden vallen, maar er anderzijds minder doden zijn te betreuren. ‘Bij een aanhouding kan de politie een verdachte gericht uitschakelen. Maar in het geval van noodweer moet een agent er alleen maar voor zorgen dat hij raak schiet,’ zegt Timmer. ‘Richten is dan bijzaak. Agenten moeten beseffen dat ze in een gewelddadige situatie zelf de regie moeten houden en tijdig hun pistool moeten trekken. Als de situatie uit de hand loopt, is de kans op dodelijk letsel veel groter.’

Timmer ziet het ook als zijn taak om telkens in de pen te klimmen als er in zijn ogen ongefundeerde kritiek klinkt op de te harde opstelling van de politie. Vorig jaar schreef hij in een opiniestuk in Trouw dat naar schatting zo’n tweeduizend politiemensen elk jaar gewond raken door ‘burgergeweld’. Daar moet verandering in komen, meent de socioloog. ‘Er is sprake van ongeremde agressie van sommige burgers tegenover agenten (…) De organisatiegraad van bepaalde groepen die het gezag van de politie tarten vereist een nieuwe aanpak.’ Timmer weet ook hoe. ‘Na het autoritaire en maatschappelijke geweldsmonopolie is het nu de hoogste tijd voor een doortastend geweldsmonopolie van de politie.’

Op los beuken

De kritiek op de schietgrage politie komt echter niet alleen van advocaten die optreden als de stem van de verdachten. Ook strafjurist Ybo Buruma spreekt zijn zorg uit over het ‘grensoverschrijdende’ gedrag van politiemensen. Zijn indruk is dat de jongere generatie agenten niet voor ‘softies’ wil worden gehouden. ‘Ze hebben de filmpjes van “Hoek van Holland” gezien en willen niet het verwijt krijgen dat ze niet genoeg doen.’

Buruma is sinds 1 september lid van de Hoge Raad en dient zich van publieke uitspraken te onthouden, zeker als het gaat om strafzaken. We spraken hem op zijn laatste dag als hoogleraar. Hij heeft inderdaad het idee dat de politie de afgelopen tijd steeds sneller naar het dienstwapen grijpt. Buruma zegt in zijn opvatting te worden gesteund door de politie zelf. ‘Oudere agenten maken zich zorgen over het agressieve gedrag van vooral hun jongere collega’s. Tegelijkertijd hebben ze wel begrip voor die nieuwe harde opstelling. Ze vinden dat de agressie tegenover de politie is toegenomen. Dat wijten ze vooral aan het gebruik van drugs. Vroeger kwam iemand wel tot bezinning als hij tegenover een gewapende politieman stond. Nu lijkt het erop dat mensen in dergelijke situaties alle remmingen laten varen en er zomaar op los beuken.’

Buruma wijst erop dat de politie tegenwoordig wel beter is toegerust voor haar taak dan in de jaren negentig. ‘Ik heb zelf een wapentraining bezocht. De instructies zijn echt verbeterd. Agenten worden er tijdens die cursussen voortdurend op getraind wanneer ze naar hun pistool moeten grijpen en wanneer niet. Toch is dat vaker het geval dan je verwacht. Vroeger was het wapengebruik door de politie een ver-van-mijn-bedshow. Nu is het normaler geworden.’ Voorzichtig vervolgt hij: ‘Het zou zomaar kunnen dat ze door die gewenning tijdens hun training in de praktijk daarom ook eerder hun pistool tevoorschijn halen.’

De hoogleraar had direct na de strandrellen in Hoek van Holland felle kritiek op de politie omdat er met scherp op een menigte was geschoten. Buruma: ‘Dat klopt. De overheid mag immers geen burgers doodschieten. Uit de beelden die daarna werden vertoond en die iedereen heeft kunnen zien, bleek dat daar op dat donkere strand wel een heel erg dreigende situatie was ontstaan en dat er sprake was van noodweer.’ Hij stelt dat drugsgebruik menigtes steeds driester maakt. ‘Aan de andere kant heb ik ook de indruk dat de politie eerder het risico aanvaardt dat er soms mensen kunnen worden doodgeschoten. Er is sprake van een verslechtering aan twee zijden.’

Buruma pleit voor meer controle door de rechter als er sprake is van politieschietincidenten. ‘Meestal zijn het geen eenvoudige situaties en is er geen sprake van een good guy en een bad guy. Het kan ook louter een samenloop van omstandigheden zijn. Het is niet puur zwart-wit.’

Als cowboys

Meer controle door de rechter, dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het Openbaar Ministerie is geneigd om schietende agenten niet te vervolgen. Als het rijksrechercheonderzoek positief uitvalt voor de politie, rest het slachtoffer of zijn nabestaanden slechts een artikel-12-procedure. Daarmee kan een burger via de rechter afdwingen dat het OM alsnog vervolgt.

Na het incident op het Heerenveense schoolplein deed advocaat Boone namens zijn cliënt Wijtze J. aangifte tegen politieman Rob. Hij beticht de agent van poging tot moord, dan wel doodslag. Maar het OM weigert om Rob te vervolgen. Hem treft geen enkele blaam, oordeelde de officier van justitie. Hij baseert zijn beslissing op het rapport van de rijksrecherche. Daarin staat dat de politieman terecht heeft voorkomen dat de vader zich aan zijn arrestatie onttrok door middel van zelfmoord.

Boone is het daarmee niet eens. De raadsman noemt het ‘disproportioneel geweld’. ‘Mijn cliënt is voor de rest van zijn leven invalide.’ Hij is een artikel-12-procedure begonnen om het OM te dwingen de politieman wel te vervolgen. Boone: ‘Agenten gedragen zich veel te veel als Amerikaanse cowboys. Ze hebben met deze regering de tijdgeest mee en komen er daardoor veel te gemakkelijk mee weg. Ze geven in de verhoren hun perceptie van de werkelijkheid, maar die strookt niet met wat er zich daadwerkelijk heeft afgespeeld.’

Ook de vijf Rotterdamse agenten die hebben geschoten tijdens de strandrellen bij Hoek van Holland worden tot op heden niet vervolgd. De ouders van Robby van der Leeden, die bij dat drama door politiekogels om het leven kwam, willen dat het OM de schutters vervolgt. Daarom heeft hun advocaat Max Moszkowicz een procedure aangespannen bij het Haagse gerechtshof. Die artikel-12-zaak is op dit moment in behandeling.

De ouders van Michael en Nick Koomen hebben de afgelopen maand eveneens aangifte gedaan tegen agent Fred. Ze beschuldigen hem van moord dan wel doodslag van Michael en ze willen hem laten vervolgen voor poging tot moord op hun zoon Nick. Of het OM tot vervolging overgaat is nog niet bekend. Zo niet, dan rest ook hen de gang naar de rechter.

Schietincidenten het afgelopen half jaar

25 september 2011

Delft: waarschuwingsschot

Bij de politie komt een melding binnen over een ruzie. Als de agenten arriveren, blijkt een man zijn huis volledig te hebben geruïneerd. Hij smijt met de huisraad naar hulpverleners en bedreigt hen met een mes. Na eerst pepperspray te hebben gebruikt, lost de politie een waarschuwingsschot. Vervolgens kan de dader worden overmeesterd.

23 september 2011

Zevenbergen: messentrekker neergeschoten

Een vijfentwintigjarige man gaat door het lint en steekt zijn opa en oma neer. Als de politie arriveert, werpt de man zich op de politiehond, die hij ook neersteekt. Als hij met zijn messen blijft dreigen, wordt hij door de Brabantse politie neergeschoten. Hij wordt door meerdere kogels geraakt. Volgens buurtbewoners had de dader een normale relatie met zijn grootouders. Eerder zou hij zijn vriendin en werk zijn kwijtgeraakt, waarna hij overspannen raakte.

22 september 2011

Den Haag: schietpartij op de Grote Markt

Op een vol terras zwaait een verwarde man met een mes en dreigt zichzelf iets aan te doen. Op het moment dat de politie hem in zijn been schiet, steekt de amokmaker het mes in zijn hals. Bij het incident krijgt een omstander een kogel in zijn been. De verwarde man overlijdt later in het ziekenhuis: de politiekogel heeft een slagader geraakt.

12 september 2011

Someren: gewonde na schietincident

Rond half vijf ‘s middags krijgt de politie een melding dat er een man met een mes op de Bakelsedijk in Helmond rondloopt. Bij de komst van de agenten, vlucht de man per auto richting Someren. Daarbij lost de politie schoten op het voertuig. Op de N612 dwingen agenten de wagen vervolgens tot stilstand, waarbij opnieuw wordt geschoten door de politie. De gewonde verdachte wordt vervolgens naar het ziekenhuis gebracht.

30 augustus 2011

Apeldoorn: gewonde op de snelweg

Tijdens de achtervolging van drie inbrekers op de snelweg A1 lost de politie schoten. Bij deze aanhouding raakt een van de verdachten gewond.

19 augustus 2011

Apeldoorn: dode na schietincident

In de nacht van 19 op 20 augustus schiet een agent een verwarde man neer op de Apeldoornse Laan van de Charleston. De man heeft de politie met een mes bedreigd. De volgende ochtend overlijdt het slachtoffer in het ziekenhuis aan zijn verwondingen.

11 augustus 2011

Heinenoord: gewonde bij schietincident

Aan het begin van de avond krijgt de politie een melding van huiselijk geweld. Het zou gaan om een ruzie tussen een drieëndertigjarige vrouw uit Heinenoord en haar ex-vriend, waarbij de man de vrouw zou hebben bedreigd. Als de agenten arriveren, treffen ze alleen de vriendin aan. Als even later de man terugkeert, bedreigt hij de politie. Een van de agenten lost daarop een schot. De man is in zijn been geraakt en wordt afgevoerd naar het ziekenhuis.

8 augustus 2011

Utrecht: messentrekker neergeschoten

De politie ontvangt meerdere meldingen dat een onbekende man met een mes jongeren bedreigt in de Utrechtse wijk Overvecht. Als de agenten ter plaatse zijn, voelen ze zich zo geïntimideerd door de man dat ze zich genoodzaakt zien om naar hun dienstwapen te grijpen. Bij dit schietincident wordt de belager in zijn been geraakt. De messentrekker wordt daarna overgebracht naar het ziekenhuis.

6 augustus 2011

Horst: gewonde bij schietincident

Even na vier uur krijgt de politie een melding van een inbraak bij een bedrijf op het industrieterrein. De agenten betrappen de inbrekers op heterdaad. Drie gemaskerde mannen zijn bezig een gat in de pui te hakken. Een van de inbrekers kan na een schot in zijn been worden aangehouden. De andere twee worden niet geraakt en ontkomen te voet.

14 mei 2011

Amsterdam: dode en twee gewonden bij schietincident

Een agent arresteert in zijn eentje twee jongens van een feestvierend elftal omdat ze overlast veroorzaken. De situatie escaleert. Binnen enkele minuten lost de agent vier schoten. Michael Koomen, de leider van het elftal, overlijdt. Zijn broer wordt in beide benen geraakt en een vriend in zijn buik.

Baflo: politieman doodgeschoten

In een appartementencomplex in het Groningse Baflo vindt de politie op 13 april 2011 een dodelijk gewonde vrouw. De surveillerende motoragent Dick Haveman ziet een mogelijke verdachte bij het NS-station. Bij de poging tot aanhouding krijgt de agressieve verdachte het politiewapen in handen. Met twee schoten doodt hij de motoragent. Kort daarop krijgen politiecollega’s de schutter in het vizier. Voor de man kan worden aangehouden, is er dertig keer op hem geschoten. Het gaat om de uitgeprocedeerde asielzoeker Alasam S. Hij blijkt vijf keer geraakt door rondvliegende kogels. In Moord op een diender beschrijft oud-hoofdcommissaris Jan Blaauw de zaak-Baflo. Het recent verschenen boek is een eerbetoon aan de in totaal zestig politiemensen en zes jachtopzieners die van 1875-2011 door geweld om het leven zijn gekomen.

Finsterwolde: schadeclaim agent

Op 19 maart 2011 houden agenten een overspannen boogschutter aan in Finsterwolde. De man verzet zich en gooit een pijl naar de politiemannen. Daarop schiet een van de agenten de man in zijn been. Achteraf dient de politieman een schadeclaim in van duizend euro omdat hij ‘er van baalde dat hij in de positie was gebracht dat hij heeft moeten schieten en dat hij moest kiezen tussen hemzelf en de verdachte’. De rechter wijst een schadeclaim toe. De boogschutter moet driehonderdvijftig euro betalen.

Gerelateerd