Censuur!
Of hun berichtgeving werkelijk zo onpartijdig en onafhankelijk is als vooraanstaande Amerikaanse massamedia graag beweren, is voor onderzoeksjournalist Greg Palast geen vraag meer. Voor zijn scoops over misdragingen door multinationals en corrupte politici kreeg de freelance nieuwsjager uiteindelijk bij geen enkele redactie de handen nog op elkaar. Als meest krenkend ervoer hij de reactie van een New York Times-chef die een primeur retourneerde met de woorden: &#8216;Als dit echt nieuws was, zouden andere media er al lang over hebben bericht.&#8217;
Omdat Palast de indruk kreeg dat zijn speurtocht naar onprettige waarheden hem tot lastpak bestempelde, nam hij tien jaar geleden de wijk naar Londen, van waaruit hij sindsdien voor de BBC en The Guardian over Amerikaanse toestanden bericht. De muckraker beschouwt zich als slachtoffer van de censuur die media in de Verenigde Staten zichzelf opleggen, maar het feit dat Greg Palast in stilistisch opzicht bepaald geen hoogvlieger is, zal ook debet zijn aan de moeizame afzetmarkt voor zijn kopij.
Voor hoogleraar sociologie Peter Phillips van de Sonoma State University in Californië staat het buiten kijf dat Amerikaanse media zich chronisch laten muilkorven. De professor redigeerde de zojuist verschenen eenendertigste editie van het jaarboek Censored, met een overzicht van vijfentwintig top stories die anno 2008 het daglicht niet mochten zien. Het boek levert de perfecte entourage voor Greg Palast, die zich in deze publicatie manifesteert met door de Amerikaanse pers onder het tapijt geschoffelde berichtgeving over de aansluiting die het Pentagon bij de OPEC zocht, volgens geheime documenten de enige ware reden voor het ontketenen van een oorlog in Irak. Geen enkele Amerikaanse krant verwaardigde zich als doorgeefluik te fungeren voor dit nieuws uit The Guardian.
Ruim tweehonderd studenten hielpen professor Phillips bij het opsporen van The News That Didn&#8217;t Make The News. Met een ondertoon van verontwaardiging die inherent aan het onderwerp is, schreef de hoogleraar de &#8216;gecensureerde of onderbelichte&#8217; verhalen aan elkaar.
Een bedenkelijk voorbeeld van de gevolgen van persconcentratie lijkt hem het debat over de toekomst van internet. Consumenten en providers willen onbeperkt toegang tot cyberspace, maar kabelexploitanten denken daar anders over. Toen inbellen nog de manier was om online te gaan, deed de inhoud van de teksten die over het scherm dansten er nauwelijks toe. Kabelmaatschappijen willen hun investering in het glasvezelnet terugverdienen en laten daar providers voor dokken. Dat maakt internetten duurder. Sommige kabelaars wagen zich aan het filteren van informatie, zoals het Canadese Bandwidth Hoarding, dat het web besloot te zuiveren van berichtgeving over een geschil met de vakbond. Dat kranten, radio en televisie eensgezind het zwijgen bewaren over de tegenstrijdige belangen in internetland, heeft volgens professor Phillips alles te maken met de belangenverstrengeling tussen de grote kabelmaatschappijen en televisienetwerken.
Hoewel het koesteren van argwaan een wetenschappelijke verdienste is, stapten twee academici onlangs uit het comité van aanbeveling. Ze vonden het volkomen terecht dat malle samenzweringstheorieën over 9/11 de pers niet bereikten. Volgens hen is het onterecht om in het onderhavige geval van censored te spreken &#8211; maar daar denkt professor Phillips dus anders over.

Gerelateerd