<div class="lead">
<p>Ach, wat een bijzondere persconferentie van Barack Obama vannacht, na de schietpartij op een school in Oregon. Het was een kleine kroniek van een aangekondigde nederlaag.</p>
</div>
<p>Er waren tien doden gevallen, en Obama zag er moe en verslagen uit. &#8216;Op de een of andere manier is dit routine geworden,&#8217; zuchtte hij. Met dat karakteristieke gebaar van hem, zijn vuist met de duim bovenop voor zijn lichaam omlaag drukkend bij elk punt dat hij ging maken, telde hij af. &#8216;Het verslaan ervan is routíne.&#8217; (Duimvuist omlaag bij &#8216;routíne&#8217;). &#8216;Mijn reactie hier op dit podium is uiteindelijk ook routíne&#8217; (Vier keer omlaag, als om het ritme aan te geven). &#8216;Het gesprek in de nasleep ervan.&#8217; (Twee keer). Vermoeide ogen kijken rond: &#8216;We zijn hier murw voor geworden. We hebben het hier over gehad na (de hand gaat weer tellen) Columbine, na Blacksberg, na Newtown, na Aurora, Na Charleston.&#8217; De tranen lijken op te wellen, hij slikt iets weg. &#8216;Het mag niet zo makkelijk zijn voor iemand die anderen pijn wil doen om een geweer in handen te krijgen.&#8217; Weer een pauze. En dan, het politieke punt: &#8216;En wat natuurlijk helemaal routine is geworden&#8230; is de reactie van diegenen die tegen elke vorm van wapenwetgeving zijn.&#8217;</p>
<p>Hij gaat door, vijf minuten lang. Hij ziet de persberichten al uitgestuurd worden, zegt hij: dat er juist méér wapens nodig zijn. Dat Obama deze zaak politiseert. (Het ís ook politiek, zegt hij.) En hij vraagt de pers, best brisant, om het aantal terreurdoden in de VS eens te vergelijken met het aantal doden door dit soort schietpartijen. En de miljarden die in terreurbestrijding worden gestoken naast het geld te plaatsen dat het zou kosten om deze schietpartijen te voorkomen.</p>
<p>Een indrukwekkende speech, en ook totaal níet routine. Ik kan me in elk geval geen toespraak herinneren waarin een president of ander staatshoofd zo nadrukkelijk nog eens zijn zaak bepleit én tegelijkertijd zijn nederlaag toegeeft. Want dat doet hij eigenlijk: hij weet dat zijn woorden machteloos zijn, dat hij als president hier geen verandering in kan brengen &#8211; dat hij als president van alle Amerikanen lijnrecht tegenover het gros van de Amerikanen staat. Dat hij eenzaam is. En toch gaat hij door.</p>
<p>Dit filmpje is een kleine kroniek van een aangekondigde nederlaag. De <a href="http://www.nytimes.com/video/us/100000003764593/obamas-responses-to-mass-shootings.html?hp&amp;action=click&amp;pgtype=Homepage&amp;module=b-lede-package-region&amp;region=top-news&amp;WT.nav=top-news" target="_blank">New York Times</a> zag er vanochtend het belang van in, en plaatste fragmenten van Obama&#8217;s persconferenties en speeches na zes schietpartijen door de jaren heen achter elkaar. Wat opvalt: ja, hij begint routineus, voorlezend van een papier, uitgestreken gezicht. Maar gaandeweg wordt hij emotioneler en bozer. En daarmee verdwijnen ook de clichés, de gemeenplaatsen &#8211; het politieke wordt steeds persoonlijker, de taal literatuur.</p>
<p>Kijk er nog eens goed naar en besef dat Obama over iets meer dan een jaar weg is. Zo&#8217;n persconferentie zul je daarna niet vaak meer meemaken. Het is een speech die niks zal uithalen, maar ik denk dat de nabestaanden zich geen betere hadden kunnen wensen.</p>
<figure>
<div class="video"><iframe width="500" height="281" src="https://www.youtube-nocookie.com/embed/QovJ_x9i5X8?feature=oembed" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
</figure>


Gerelateerd