<div class="wpg-element paragraph">
VRIJ NEDERLAND T.a.v. redactie T.a.v. mevrouw M Husken / de heer H Lensink
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Amsterdam Datum: 2 april 2012
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Betreft: Nood Oproep
Geachte mevrouw Husken / mijnheer Lensink,
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
Wij schrijven deze brief aan u persoonlijk en aan uw redactie. Wij hebben te maken met een absolute noodsituatie en hebben besloten in de publiciteit te treden.
• Wij zijn op 15 maart 2010 door de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE) van de één op de andere dag zonder voorbereiding in veiligheid gebracht. Een week later zijn onze drie jonge kinderen in veiligheid gebracht en overgedragen aan het Team Getuigenbescherming van de KLPD.
• Gedurende de eerste week hebben wij verklaringen afgegeven aan de CIE over een afpersingszaak waar wij slachtoffer van waren. Wij werden gedurende een lange periode van meerdere jaren bedreigd, geïntimideerd en afgeperst door een groep personen behorende tot de top van de zware georganiseerde misdaad in Nederland.
• Wij hebben deze verklaringen gegeven onder voorwaarde dat wij beschermd zouden worden door de Nederlandse Staat. De in eerste instantie bij de CIE gegeven verklaringen kregen de status “kluisverklaringen”.
• In juli 2010 is een overeenkomst gesloten met de Nederlandse Staat op basis van het Besluit Getuigenbescherming. Voorafgaand aan ondertekening van deze overeenkomst hebben wij zeer beperkt de beschikking gehad over juridische bijstand. Wij hebben een door de Staat aangestelde advocaat, slechts een paar uur mogen zien. Tijdens de gesprekken met de CIE hebben wij geen advocaat gehad.
• Wij hebben vooraf getracht duidelijkheid te krijgen over de overeenkomst en de daaraan verbonden rechten en plichten. Wij hebben niet veel gevraagd, behalve dat wij duidelijkheid wensten over de duur en verlenging van de overeenkomst, de bescherming van onze familie, de hoogte en betaling van onze maandelijkse vergoedingen en de wijze waarop wij ons leven zouden moeten inrichten. Wij hebben nadrukkelijk geen “zakken met geld” gevraagd.
• Tijdens de voorbespreking werd door de Staat bewust duidelijkheid en helderheid vermeden. Wij hebben vervolgens tijdens dit gesprek een aantal mondelinge toezeggingen gekregen. Schriftelijke vastlegging van deze toezeggingen en afspraken werd ons niet gegund.
• Wij wilden vervolgens de overeenkomst niet ondertekenen zonder duidelijkheid te krijgen over voor ons belangrijke zaken. De officier van justitie getuigenbescherming heeft ons vervolgens gedreigd met onmiddellijke stopzetting van de op dat moment geldende beschermingsmaatregelen. Wij moesten die bewuste dag de overeenkomst tekenen, anders zou er geen overeenkomst komen.
• Wij hebben de houding van de officier van justitie als dreigend en intimiderend ervaren. Wij hebben de overeenkomst uiteindelijk toch ondertekend, omdat wij geen keuze hadden en geen kant op konden.
• Na ondertekening van de overeenkomst bleek al snel dat gemaakte afspraken en mondelinge toezeggingen niet werden nagekomen. Wij werden vervolgens geconfronteerd met veelal leugenachtig en manipulatief gedrag van medewerkers van de Staat verantwoordelijk voor onze bescherming.
• Uiteindelijk hebben wij 4 maanden na ondertekening van de overeenkomst besloten arbitrage in te roepen, teneinde een onafhankelijke arbiter de totstandkoming van de overeenkomst, alsmede de ondertekening van de overeenkomst en de gemaakte afspraken en (mondelinge) toezeggingen te laten beoordelen. Wij hebben dit gedaan voordat wij verder wilden gaan met de verhoren en ruim voordat de uiteindelijke arrestaties plaatsvonden.
• Deze arbitrage werd ons om onduidelijke redenen niet gegund. Wij werden vervolgens onmiddellijk weer bedreigd en geïntimideerd door Team Getuigenbescherming met stopzetting van de beschermingsmaatregelen of stopzetting van bescherming van onze familie. Wij hebben vervolgens onder nadrukkelijk protest meegewerkt aan het opstellen van een aangifte. Een wettelijke basis voor het verplicht opstellen van een aangifte ontbreekt.
• De door de Staat aangestelde en betaalde advocaat verdween vervolgens te pas en te onpas buiten beeld. Wij hebben gedurende deze periode geen onafhankelijke juridische bijstand gekregen. De door ons rechtsgeldig ingeroepen arbitrage heeft niet plaatsgevonden.
• Onder deze dwang en zonder juridische bijstand, hebben wij vervolgens nog meegewerkt aan een drietal verhoren bij de Nationale Recherche. Tegelijkertijd werden de vergoedingen voor ons levensonderhoud structureel verlaagd. Sinds november 2010 kregen wij nauwelijks nog geld om van te kunnen eten. Ook werden wij, in tegenstelling tot gemaakte afspraken, volledig afhankelijk gemaakt van de Staat voor onze huisvesting, vervoer, persoonlijke hygiëne, schoonmaakmiddelen, familiecontacten, etc
• De Staat heeft herhaaldelijk misbruik gemaakt van onze afhankelijke positie teneinde ons te dwingen mee te werken aan het opstellen van een aangifte.
• Daarnaast bleken de oorspronkelijk afgegeven kluisverklaringen door de Staat weer terug gestopt in “de kluis” en werden bepaalde gedeelten van onze verklaringen uit de aangifte gehaald. Op vragen waarom dit gebeurde werd geen toelichting gegeven. Ook werden ontlastende verklaringen achtergehouden
• Hierdoor ontstond verdere onduidelijkheid voor ons. Wij hebben vervolgens in februari 2011 besloten geen medewerking meer te verlenen aan de verhoren. Wij hadden geen advocaat, de door ons ingeroepen arbitrage vond niet plaats en er ontstond meer onduidelijkheid over onze verklaringen.
• Kort hierna ontvingen wij onmiddellijk een waarschuwing dat het beschermingsprogramma zou stoppen. Ook werden wij geïntimideerd en toegeschreeuwd door medewerkers van justitie in het bijzijn van onze 6-jarige dochter. Deze intimidatie was schokkend. Dit hadden wij niet meegemaakt in de periode dat wij afgeperst werden.
• De officier van justitie getuigenbescherming heeft vervolgens in april 2011 aangegeven dat het beschermingsprogramma stopt en dat wij het verder zelf moesten uitzoeken. Onze vergoedingen werden verder verlaagd en veelvuldig werd gedreigd dat de Staat met betaling van vergoedingen voor levensonderhoud zou stoppen. Uiteindelijk heeft de Staat besloten de vergoedingen verder te verlagen, waardoor wij structureel een tekort hadden om te eten. Onze jonge kinderen hebben aanzienlijk ondergewicht.
• In September 2011 heeft de Staat, na goedkeuring van het College Procureurs-Generaal de met ons gesloten overeenkomst opgezegd. De redenen in de opzegging bleken “gezocht” en onvolledig weergegeven. De opzeggingsbrief werd aan ons uitgereikt op 3 oktober 2011. Tegelijkertijd werd ons veelvuldig meegedeeld dat onze verklaringen niet gebruikt zouden worden en dat wij niet meer nodig waren.
• Echter, een dag na uitreiking van de opzeggingsbrief, werden in Nederland 10 personen gearresteerd. Dit was niet aangekondigd en met ons besproken. Daarnaast kregen wij vanaf deze dag pas voor het eerst toegang tot een civiel jurist. Op dat moment waren 18 maanden verstreken sinds wij door de CIE in veiligheid waren gebracht. Onafhankelijke juridische ondersteuning en toegang tot een advocaat werd ons veelvuldig onmogelijk gemaakt.
• Wij hebben wederom arbitrage ingeroepen. De eerste door ons ingeroepen arbitrage heeft zoals gemeld nooit plaatsgevonden. Wij hebben vervolgens slechts 6 uur toegang gehad tot onze nieuwe advocaat. Op verschillende manieren heeft de Staat voorkomen dat wij contact konden hebben met deze advocaat.
• Deze advocaat is wel door de officier van justitie getuigenbescherming onder druk gezet om de juridische stukken in de arbitrale bodemprocedure versneld in te dienen. Wederom dreigde de Staat met het onmiddellijk stopzetten van onze betalingen als deze stukken niet met spoed ingediend zouden worden. Hierbij ging de Staat volledig voorbij aan de benoemde arbiter en de overeengekomen arbitrage procedure.
• Wij hebben door het gebrek aan fysiek contact met onze advocaat besloten, zelfstandig de arbitrage te voeren. Wij hebben met klem gevraagd om onafhankelijke juridische bijstand. De Staat heeft ons, via de landsadvocaat, laten weten dat wij daar geen recht op hebben. De Staat heeft aangegeven slechts zelf de advocaten te willen kiezen die ons mogen vertegenwoordigen.
• In de dagen voor kerst en oud en nieuw 2011 heeft de Staat onze vergoedingen verder verlaagd. Wij hebben gedurende 3 weken geen geld gehad om te kunnen eten. Uiteindelijk hebben wij een kort geding moeten voeren om bepaalde door ons gemaakte kosten na 6 weken vergoed te krijgen. Al die tijd hebben wij geen geld gehad om te eten. Op onze oproepen werd door de officier van justitie en TGB niet gereageerd.
• Ook hebben wij een kort geding moeten voeren over de toegezegde familiebezoeken. De kinderen hebben hun opa en oma al 2 jaar niet gezien. Vooraf was toegezegd dat 2 familiebezoeken per jaar zouden plaatsvinden. Dat is niet gebeurd. Ook dan worden wij tegen onze familie uitgespeeld en voorgelogen. Tegen ons wordt gezegd dat opa en oma de kleinkinderen niet willen zien, tegen opa en oma wordt gezegd dat de kleinkinderen opa en oma niet willen zien.
• In de week van 26 maart 2012 werden wij geacht bij de rechter-commissaris te verschijnen om te getuigen. Voor ons vervoer en onze veiligheid zijn wij afhankelijk van TGB. TGB heeft geen contact opgenomen om onze reis te regelen. Dat vinden wij merkwaardig.
• Ook hebben wij geen vergoedingen meer ontvangen waardoor wij wederom geen geld hebben om te eten, voor onze huisvesting of voor ons vervoer. Feitelijk worden wij door de Staat aan ons lot overgelaten. Telefonisch overleg met de Nationale Recherche brengt geen oplossing. Zij geven aan één en ander bijzonder vervelend te vinden maar hierbuiten te staan.
• Wij maken ons ook ernstig zorgen over het volgende. Vorige week is gebleken dat zeer vertrouwelijke informatie over de kroongetuige in het liquidatieproces naar buiten is gelekt. Zijn advocaat heeft aangifte gedaan bij het College Procureurs-Generaal van het lekken van deze informatie en schending van het ambtsgeheim binnen het OM.
• Er is veel consternatie in Nederland over de informatie welke naar buiten is gekomen en de hoogte en duur van de vergoedingen van deze getuige. De advocaten van verdachten in dit proces willen overgaan tot het horen van oud-ministers of Eerste-Kamerleden om te getuigen.
• De duur en hoogte van de vergoedingen van deze getuige geven een heel ander beeld dan de stellingen van de Staat in onze zaak over de bedoelingen van getuigenbescherming en het kader van het Besluit Getuigenbescherming. De verschillen zijn op zijn zachtst gezegd opvallend. Wij krijgen nauwelijks geld om te eten. De stellingen van de Staat tijdens het door ons gevoerde kort geding wijken in belangrijke mate af van dezelfde stellingen worden gehanteerd ten aanzien van deze getuige.
• Daarnaast heeft deze getuige, wel degelijk de beschikking over een door hemzelf gekozen, onafhankelijke advocaat. Deze advocaat wordt ook door de Staat betaald. Dit is ook niet de eerste advocaat die door hem gekozen is en voor hem beschikbaar is.
• Op basis van artikel 6 EVRM en het gelijkheidsbeginsel zouden wij op zijn minst ook recht moeten hebben op een onafhankelijke advocaat naar eigen keuze.
• De behoefte aan een door ons gekozen onafhankelijke advocaat, mede in het kader van onze veiligheid, neemt in dat kader ook sterk toe. Los van het feit dat het voor ons gewoon een (grond)recht is en blijft. Het feit dat de officier van justitie dit verzoek van ons afwijst geeft goed aan dat wij blijkbaar geen rechten meer hebben als burger, als getuige en als slachtoffer.
• Wij hebben besloten dat gegeven het hierboven geschetste kader wij ons niet langer gehouden voelen aan de geheimhoudingsclausule in onze overeenkomst en de publiciteit te zoeken. Wij zijn van mening dat de pers een belangrijke rol heeft in de toetsing van het beleid en de uitvoering daarvan van het OM.
• Teveel zaken rond getuigenbescherming worden bewust geheim gehouden. Deze geheimhouding geeft betrokken overheidsambtenaren teveel vrijheid in de uitvoering van bepaalde taken en wordt het als volledig normaal ervaren om te dwingen, intimideren, manipuleren en bang te maken. Het gevaar op misbruik van omstandigheden is op voorhand al groot. Zonder enige vorm van onafhankelijke toetsing is het te groot.
• Wij hebben ook geen keuze, nu duidelijk blijkt dat wij, met onze kinderen, aan ons lot worden overgelaten en dat de Staat niet schroomt om ons te intimideren, te laten verhongeren en op straat te zetten. Wij twijfelen oprecht en in zeer ernstige mate aan de bedoelingen en het handelen van de Staat in het kader van de rechten van getuigen en slachtoffers van georganiseerde criminaliteit.
• Daarbij komt nog het volgende. Gebleken is dat wij gedurende 6 weken voorafgaand aan onze verdwijning door de CIE en de Nationale Recherche zijn geobserveerd en afgeluisterd. De Nationale Recherche en de CIE heeft van de hoogste justitietop toestemming gekregen om observatie en opsporing voorop te stellen en niet een burger (en zijn familie) te beschermen. Gedurende deze periode hebben wij nog aanzienlijke bedragen moeten afstaan. De overdracht van deze betalingen is geobserveerd. Ook hebben observaties plaatsgevonden van intimidatie en mishandeling zonder dat ingegrepen werd.
• Gedurende deze periode heeft de CIE ons verschillende keren benaderd. Wij hebben gesprekken met de CIE in eerste instantie afgewezen omdat wij op de hoogte waren van corruptie binnen justitie. Vrijwel onmiddellijk nadat wij benaderd werden door de CIE, waren betrokken verdachten onmiddellijk op de hoogte van de politieonderzoeken en de gesprekken.
• Hierbij hebben wij nadrukkelijk te maken gehad met ernstige lekken bij deze instanties. Daarbij komt dat slechts een beperkt aantal justitiemedewerkers op de hoogte waren van het onderzoek. Voor zover wij weten of kunnen nagaan is met onze verklaringen op dit punt niet of nauwelijks iets gedaan.
• Wij zijn bijzonder teleurgesteld in de Nederlandse Staat omdat onze belangen als burger ondergeschikt zijn gemaakt aan de opsporingsbelangen van de Staat. De Staat heeft net zo lang gewacht dat wij geen andere keuze meer hadden dan of geliquideerd te worden of zelfmoord te plegen of in een getuigenbeschermings-programma te stappen teneinde verklaringen van ons te krijgen om bepaalde personen te vervolgen. Dit is een bijzondere misbruik van omstandigheden.
• Hiertegenover had een bijzondere zorgplicht van de Staat mogen staan. Tijdens de gesprekken met de betrokken officieren van justitie, CIE en TGB, hebben wij nadrukkelijk gevraagd om bescherming van onze familie. Dit is toegezegd en viel zonder overeenkomst eveneens onder de zorgplicht van de Staat.
• Tot ons grote verdriet is recentelijk gebleken dat na onze verdwijning onze familie verder is afgeperst. De ouders en broer van één van ons hebben hun allerlaatste geld bij elkaar gebracht om nog een bedrag te kunnen betalen. Ook hier heeft justitie besloten om te observeren en niet in te grijpen. Hierdoor zijn levensgevaarlijke situaties ontstaan.
• Vervolgens hebben diezelfde ouders hun huurhuis verloren en zijn op straat komen te staan. De Staat heeft op geen enkel moment een helpende hand toegestoken, terwijl de wet dit wel voorschrijft. Het Besluit Getuigenbescherming is vrij duidelijk op dit punt. Desalniettemin heeft de Staat gesteld dat hulp aan de ouders volstrekt uit den boze is.
• Wij zijn dan ook van mening dat justitie in ons geval volstrekt is doorgeschoten in haar opsporingsbelang en daarbij het belang van burgers volledig ondergeschikt heeft gemaakt. De rechten van verdachten zijn sterker en beter geregeld dan de rechten van getuigen en slachtoffers.
• Zoals aangegeven verbreken wij de geheimhouding omtrent onze overeenkomst uit nood. Wij zijn van mening dat de geheimzinnigheid omtrent getuigenbescherming niet altijd met veiligheid te maken heeft, maar dat deze geheimhouding ook gebruikt wordt om (afhankelijke) getuigen onder druk te zetten, te intimideren en te dwingen bepaalde zaken te doen die zij normaal niet zouden doen.
• Wanneer getuigen dan voor hun rechten opkomen, worden zij verder aan hun lot overgelaten, wordt hun rechtsgang belemmert en worden zij door de Staat zelf in gevaar gebracht. Dat kan niet de bedoeling zijn van de wet Getuigenbescherming en past niet binnen de Nederlandse rechtstaat, althans dat is onze veronderstelling. 
Wij hebben, met onze kinderen, ons vertrouwde land Nederland gedwongen moeten verlaten, onze woonplaats, onze familie en vrienden en ons (arbeids) verleden in het kader van de vervolging van georganiseerde criminaliteit. Wij moeten de rest van ons leven in angst leven. Dat is een bijzonder groot offer. Een offer wat nog niet veel mensen voor de Staat hebben gemaakt.
 Wij zijn enorm teleurgesteld in de manier waarop de Staat daarmee omgegaan is en gaat. De Staat heeft ons gebruikt en misbruikt en heeft ons vervolgens gedumpt bij het “oude vuil”. Nu moeten wij, met onze kinderen, op straat proberen te overleven. 
De rechten en belangen van onze kinderen op een vrij en normaal leven worden op allerlei manieren geschonden. De Staat schroomt niet om de kinderen te laten verhongeren en aan hun lot over te laten. Deze kinderen hebben al veel meegemaakt in hun jonge leven. Ook zij moeten in angst leven en hebben met ingrijpende beperkingen te maken. Ook zij zijn hun neefjes en nichtjes, opa’s en oma’s en ooms en tantes kwijtgeraakt. Van de een op de andere dag waren zij hun school, huis en vriendjes en vriendinnetjes kwijt. Ook over hun belang en hun rechten stapt de Nederlandse Staat eenvoudig heen. 
In onze ogen heeft de wetgever een “draak” van een wet aangenomen door de betrokken verantwoordelijkheid voor getuigenbescherming onder te brengen bij een officier van justitie terwijl tegelijkertijd de verantwoordelijkheid voor bijvoorbeeld vervolging is ondergebracht bij een andere officier van justitie. 
Hierdoor ontstaan tegenstrijdige (politiek gevoelige) belangen binnen het Openbaar Ministerie. Deze wederzijdse en tegenstrijdige belangen binnen het OM hebben in onze ogen nadrukkelijk invloed op strafvervolging en zijn bijzonder verwarrend voor betrokken getuigen (en de buitenwereld). Het zijn mogelijk deze belangen die ook leiden tot het lekken van vertrouwelijke informatie. 
Wij zijn bereid dit schrijven nader toe te lichten en onze stellingen verder te onderbouwen. Wij zijn van mening dat de maatregelen rond getuigenbescherming en de opsporingsmethoden van het OM toe zijn aan publieke toetsing en/of beoordeling. 
Tot slot staan wij niet meer achter de eventuele vervolging van de betrokken verdachten nu medewerkers van de Staat niet schromen om intimidatie, dwang en misbruik te gebruiken om bewijs te verkrijgen. Dit past niet in een land als Nederland.
Mvgr
</div>