25-08-2007
Door Bregtje Schudel

Deze week gaat Wolfsbergen in première, de nieuwe film van Nanouk Leopold (1968). Een nieuwe fase in Leopolds zoektocht naar minimale noodzakelijkheid. ‘Ik stel mezelf de hele tijd de vraag: is dit nodig? Het antwoord is vaak: nee, eigenlijk niet.’

Eerste scène: de camera is stil op een groep verdorde dennenbomen gericht. De zon breekt door, verdwijnt, keert terug. Op de achtergrond vogelgeluiden. De camera observeert. Wij kijken mee. Ruim een minuut lang. Het beeld gaat op zwart.

Dit is het begin van Wolfsbergen, een portret van vier generaties in een familie waarbinnen de relaties plotseling beginnen te verschuiven. De scène is zowel een waarschuwing als een belofte. Dit is het tempo, dit is de toon. We doen geen concessies. Wie nu al het geduld niet kan opbrengen, gaat een lange zit tegemoet. De rest kan zich overgeven aan een puur filmische ervaring.

Voor diegenen die haar vorige film Guern­sey zagen – waarvoor ze een Gouden Kalf voor...