Het is een bevreemdende sensatie om na het omslaan van de laatste fictiepagina van Martin Amis’ roman Het interessegebied vergast te worden op een beeltenis van Adolf Hitler. Geen staatsieportret, maar een zwartwitfoto waarop hij lijkt te komen aanwandelen. Die foto zwiept je terug de geschiedenis in, de realiteit. Daarna volgen dertien niet-fictionele pagina’s, die gereserveerd zijn voor een ‘Dankbetuiging en nawoord’. Amis’ nawoord is essentieel voor een beter begrip van zijn roman. Want waarom zou je, indien je niet uit bent op smakeloosheid, een inktzwarte komedie schrijven over liefde in een nazi-vernietigingskamp? En dat ook nog vanuit de daders beschreven.