Film
Dit is de vreemdste film die deze eeuw uit Hollywood is gekomen: The Beaver van Jodie Foster. Om te beginnen is dat, voor een film die niets met seks te maken heeft, in puriteins Amerika een onmogelijke titel. Van alle dierennamen was alleen The Pussy vreemder geweest. &#8216;Did you see Jodie Foster&#8217;s Beaver?&#8217; Dat werkt niet als marketing. Maar het is niet de enige reden dat de film in Amerika grandioos is geflopt.
Want er is ook nog het verhaal. Een suïcidale depressieve directeur van een speelgoedbedrijf leeft helemaal op dankzij een bever-handpop. Op zijn eigen hand. Waar hij zelf mee praat. Tegen zichzelf. Met een vet accent. En wie iets tegen hem wil zeggen moet dat tegen de bever doen. Dat doen ze dan ook maar. En: dit is geen komedie. Lees nu de afgelopen acht zinnen nog een keer. Het is onbegrijpelijk dat er ooit een groep producenten en financiers heeft gedacht: ja joh, doen we, goed idee!
Dan: de hoofdrolspeler. Dit is de comeback van Mel Gibson. De vroegere held van Mad Max en Braveheart, die was uitgekotst door Hollywood na enkele racistische en antisemitische tirades &#8211; door iedereen te beluisteren op YouTube &#8211; liep over de rode loper in Cannes als De Grote Beverman. Buiten competitie, maar toch.
Het moet gezegd: Gibson doet zijn best. De film wordt zelfs een beetje spannend als zijn paranoïde personage werkelijk lijkt te geloven dat de bever een eigen persoonlijkheid heeft. Maar Fosters regie kiest niet voor psychologische horror &#8211; ze kiest helemaal nergens voor. De film zwabbert tussen clichématig Amerikaans familiedrama, halfslachtige komedie en muppetfilm. Maar geef dit een paar jaar, herontdek hem, slik het juiste pilletje en je hebt een dijk van een cultfilm.

Kees Driessen

Gerelateerd