<div class="lead">
Wat moet je dan, als vrouw met een volle blaas in de binnenstad. Klimmen in een plaskrul? Don’t hate the wildplasser, hate the game.
</div>
‘My tits are too nice for my life to be like this,’ stond op het T-shirt van de zuchtende Parijse bardame. Tijdens het tappen van onze biertjes had ze een bijpassende gezichtsuitdrukking gevonden die ze de rest van de avond zou perfectioneren. Nu zijn tieten, nice of niet, sowieso vrij bepalend voor hoe je leven is. In Parijs zijn bezitters ervan op straat bijvoorbeeld aangewezen op een sanisette in plaats van een pissoir, en laten die dingen nou bijna allemaal om tien uur sluiten. Pech voor mijn vriendin, die meer Canadees bier met zout en citroen had gedronken dan haar blaas op de terugweg bleek te dulden.
We liepen ergens tussen een McDonald’s, een cocktailbar met blauwe verlichting en het graf van Marcel Proust toen ze haar broek liet zakken en ontspannen neerhurkte. Ik veinsde ondertussen dat ik me niet voor haar schaamde, wat mislukte. &#8216;Schiet nou op!&#8217; &#8216;Doe even rustig!&#8217; Terwijl we doorliepen, een grote donkere plek in de tegels achterlatend, schaamde ik me voor mijn schaamte. Een stad die bekendstaat om zijn elegante vrouwen zou er op zijn minst voor kunnen zorgen dat vrouwen met hoge nood niet op de straatstenen aangewezen zijn. Wat zeg ik: elke stad die erom bekendstaat dat er weleens een vrouw in rondloopt.
<q class="pull-left">Maar Piening zocht uit dat er in het centrum slechts vier openbare wc’s waren tegenover zesendertig plaskrullen voor mannen, en dacht: de groeten, nood breekt wet.</q>
Zo ook Amsterdam, de meest gastvrije toiletgemeente van Nederland, wat vooral iets zegt over de rest van Nederland. Maandag komt de zaak van Geerte Piening er voor de rechter, die twee jaar geleden beboet werd voor nachtelijk wildplassen op het Leidseplein, of zoals de Fransen het zo mooi noemen: pipi sauvage. Of ze eventjes 140 euro plus administratiekosten wilde lappen. Maar Piening zocht uit dat er in het centrum slechts vier openbare wc’s waren tegenover zesendertig plaskrullen voor mannen, en dacht: de groeten, nood breekt wet. Er was op dat moment geen alternatief voor haar, terwijl mannen vanaf het Leidseplein naar verschillende urinoirs hadden kunnen kruipen. De twintiger besloot daarom de boete aan te vechten en er een pleidooi tegen seksisme van te maken.
Don’t hate the wildplasser, hate the game. 
Al in 1970 gingen de Dolle Mina’s de barricaden op voor openbaar plasrecht. Met roze lint bonden ze een aantal groene plaskrullen dicht om meer wc’s voor vrouwen te eisen. Ik vroeg me af wat er sindsdien was veranderd — zelfs op keurige festivals komen mannen er wat betreft sanitaire voorzieningen een stuk beter vanaf — en rekende ondertussen uit hoeveel dagen van mijn leven ik in de rij heb gestaan voor wc’s (tijd is geld) en hoeveel honderden euro’s ik kwijt ben geweest aan muntjes van vijftig cent. Alleen dat zou eigenlijk al reden genoeg moeten zijn om geen wildplasboetes uit te delen aan vrouwen, of om ze zelfs een extraatje toe te stoppen. 
Manneken Pis, het beroemde Brusselse beeldje, is sinds 1976 verloofd met Mietje Stroel, een goudkleurig meisje dat op de Grote Markt in Zelzate onophoudelijk haar blaas staat te ledigen. Ondertitel: het meisje dat plaste waar het haar paste. Misschien ook leuk voor op het Leidseplein, zoiets.