In een stokoude versie van Doornroosje wordt de slapende tiener verkracht door een koning die met een ladder wist in te breken. Nu krijgt ze een kus van de heks. Eind goed, al goed.

In een nieuwe romantische komedie die ik laatst zag (één ster) ging de prins voor een journalist op zijn knieën in de sneeuw. Maar we kennen elkaar pas net, riep ze uit. En mijn carrière dan? En mijn familie in New York? Het voelde als een moetje. Een onnodige interruptie. Zeg gewoon ja, dacht ik, want leer mij dit genre kennen. 

In de prinsessenfilms uit mijn jeugd deden de vrouwtjes niet zo moeilijk. Minderjarige meisjes trouwden sneller dan het licht met rijke mannen die ze amper kenden en hen wel easy on the eyes vonden. Ze hadden geen carrières maar liepen zingend van geluk met emmertjes sop rond. En vroeger, toen ik het liefst een door mijn oma gebreide trui met een grote zilveren slak droeg, zag ik daar helemáál geen seksisme in, dus waar hebben we het over?

In een land hier ver vandaan...