Ik kreeg een brief die aanhief met: ‘Hej Marente!’ De joviale afzender was een meubelgigant die het lentenummer van het magazine Live rondstuurde. Ik lezen natuurlijk, want ik leef graag. Maar al snel kwam een unheimische onrust over me. Mijn leven is niet overzichtelijk en opbergbaar. Het bestaat niet uit accessoires die in schuiflades passen, in mijn scheve kelders kan ik geen stapelsystemen kwijt. De mensen in het lentenummer leefden met motto’s als ‘sta vroeg op, leve het ochtendlicht!’ en ‘alles verandert met kinderen’. Kinderen stonden ook op het ‘passielijstje’ van Magnus, vóór zijn vrienden, ná zijn brillencollectie. Ik heb niets van dat alles.

Snel begon ik aan een ander lenteblad, dat van de grootgrutter. Op die foto’s deelden breed lachende gasten een geslaagde brunch. Zo te zien waren ze uit alle windstreken aangeschoven, en toch op de hoogte van de laatste mode. In mijn vriendenkring kom ik qua exotiek niet verder dan twee Indo’s van de tigste generatie, die maar...