Mannen die aandachtig naar haar decolleté keken, of ‘gezellig’ haar dij aanraakten tijdens het bestellen: toen Lou (30, niet haar echte naam) nog in het restaurant werkte, zette ze dat soort gasten moeiteloos op hun plek. Ze zwiepte gewoon demonstratief de menukaarten voor haar borst, of zette vrolijk maar nadrukkelijk een stap opzij. Vaak was het dan wel duidelijk: met mij niet fucken. ‘Zoiets kwam niet vaak voor, hoor. De meeste mannen gedroegen zich heel respectvol’, benadrukt ze. Maar toch: vooral in de private diningroom, waar uitgerekend mannen met respectabele beroepen kwamen eten – artsen, advocaten, notarissen – konden de grenzen snel vervagen. ‘Als ze gedronken hadden, dachten sommigen alles te kunnen maken.’
Rubriek
Stiltes zijn een medicijn tegen polarisatiepijn
Lou werkt ze als begeleider in een trainingshuis voor jongeren met een licht verstandelijke beperking. Megamooi werk, vindt ze: grote bekken, kleine hartjes, stomme fouten en soms een babystapje vooruit.