<div class="lead">
Zonder het te weten doen we onze konijnen ondraaglijk pijn. Met liefde.
</div>
In de nasleep van Pasen kwam het nieuws dat tienduizenden huiskonijnen in Nederland <a href="http://nos.nl/artikel/2168981-tienduizenden-huiskonijnen-doodongelukkig.html" target="_blank">diep ongelukkig</a> zijn. De meeste mensen houden namelijk maar één konijn, terwijl het eigenlijk hyper sociale groepsdieren zijn. Al zet je het beest in een prachtig hok met twee verdiepingen, een houten hooiruif en een ergonomische drinkfles: zolang een konijn zonder andere konijnen is, lijdt het ontzettend.
Het zal veel mensen pijn hebben gedaan om te lezen dat ze hun konijn onbewust zo tekortgedaan hebben. De gedachte aan een ongelukkig konijn is gruwelijk, laat staan het besef dat jij verantwoordelijk bent voor de misère van het beestje. Konijnen lijken ontworpen om vertedering op te roepen, met hun lange zachte oren en hun zachtroze neusjes. Alleen al het woord &#8216;konijn&#8217; kun je bijna aaien. Nu blijkt dat ze zelfs op een overbevolkte pelsboerderij beter af waren geweest dan op onze kinderkamers, waar ze ondanks fijngesneden stukjes wortel en liefdevolle borstelbeurten eenzaam wegkwijnden.
Ik voelde een steek toen ik over het massale konijnenongeluk las, al voelde die meer als een oude wond die opnieuw werd opengereten. Konijnen en schuldgevoel gaan voor mij al jaren samen, sinds mijn eigen konijn Archibald. Het was een tweedehands konijn, wit met bruine vlekjes en een ontstoken oogje, waardoor hij eruit zag alsof-ie net gehuild had. Hij liep meestal los in de tuin, waar hij het liefst zinloze kuilen groef in de zandbak of in een bloempot sprong om daar kalmpjes alle viooltjes op te eten.
Archibald had last van &#8216;olifantstanden&#8217;: zijn snijtanden gingen een beetje scheef staan, waardoor hij niet meer goed kon knagen. Dat is groot probleem bij konijnen, want hun snijtanden groeien onverbiddelijk door – met wel 16 centimeter per jaar en met een gemene krul naar achteren (soms recht het gehemelte in). Als er niets aan gedaan wordt, sterft zo&#8217;n ongelukkig konijn met een lege maag en een bekje vol tand.
<q class="pull-left">Ze greep Archibald behendig bij z&#8217;n nekvel en knipte z&#8217;n tanden, vastberaden als iemand die niet onnodig sentimenteel doet over dieren.</q>
We brachten Archibald naar de dichtstbijzijnde dierenarts, een potige vrouw die een levend ratje in door haar overhemd liet kruipen. Ze greep Archibald behendig bij z&#8217;n nekvel en knipte z&#8217;n tanden, vastberaden als iemand die niet onnodig sentimenteel doet over dieren. &#8216;Dit moet elke drie weken&#8217;, zei ze, &#8216;maar dat kunnen jullie ook best zelf doen.&#8217; We verlieten haar praktijk met een zwaar hart en een kniptangetje.
Elke maand knipten we z&#8217;n tanden. Ik hield het tegenstribbelende konijn zo goed mogelijk vast en opende zijn bekje, mijn moeder knipte met een bloedstollende knak het overtollige tand af. Het was een afschuwelijke exercitie. Na afloop schudde Archibald met z&#8217;n kop en ging &#8216;ie onder een struik zitten.
Zo ging het ongeveer een jaar lang goed, helse knipbeurt na helse knipbeurt. Maar op een gegeven moment at Archibald steeds minder. Z&#8217;n oogje begon steeds meer te tranen, er bleven klonten poep onderaan z&#8217;n vacht kleven. De dierenarts met het ratje in haar nek was er om de een of andere reden niet meer, dus gingen we dit keer naar een dierenarts wat verderop.
Dit was een chique dierenarts, met een wachtkamer die naar ontsmettingsmiddel rook en een assistente met een spierwitte jas en een groen mondkapje. Hij wilde Archibalds tanden niet alleen knippen, maar ook bijslijpen. &#8216;Het is een kleine operatie, maar we moeten &#8216;m wel verdoven&#8217;,  zei de chique dierenarts terwijl hij naar een gemeen spuitje greep. Ik zei dat we zijn tanden al ruim een jaar zelf bijknipten, en dat dat meestal geen problemen gaf.
Toen zei de dierenarts iets wat ik nooit meer vergeet. &#8216;Wij raden het zelf knippen erg af, want bij een konijn lopen de zenuwen tot erg ver in de tand door&#8217;, zei hij afgemeten, &#8216;stel je voor dat een tandarts jouw tanden afzaagt bij de wortel, zonder verdoving. Zo voelt dat voor een konijn.&#8217; Ik keek naar mijn konijn, dat als een slappe knuffel op de behandeltafel lag. &#8216;Ondraaglijke pijn&#8217;.

Gerelateerd