<div class="lead">
Franse freelancers zwermen en masse naar koffiekantoren, waar je per uur betaalt. Het is wachten tot deze kleuterloze flexwerk-oases Nederland overnemen.
</div>
Over de moderne plaag van het hippe koffietentje, met z&#8217;n smetteloze <a href="https://www.theverge.com/2016/8/3/12325104/airbnb-aesthetic-global-minimalism-startup-gentrification" target="_blank">airspace</a>-interieur, langzaam opgeschonken filterkoffie en vetplantjes onder een stolp, is al veel geschreven. Het is makkelijk om er een beetje laatdunkend over te doen. Zo&#8217;n koffietent is een opzichtige vorm van gentrificatie, waarbij de ziel uit een buurt wordt gedreven door dure citroen-maanzaadcake zonder gluten. En het is de natuurlijke omgeving van dagdromende millennials, die zich allemaal op precies dezelfde manier heel authentiek voelen.
Maar die hang naar lange houten tafels en geometrisch zitmeubilair is meer dan een pretentieuze modegril. Op hard//hoofd <a href="http://hardhoofd.com/2017/05/04/een-koffietent-is-geen-republiek/" target="_blank">schrijven</a> Merel Eimers en Stefan van der Weele over het koffietentje als een symptoom van bestaansonzekerheid. De groeiende groep mensen (met name in de creatieve sector) die zonder vast contract een schraal inkomen bij elkaar flexwerken, heeft behoefte aan een plek om te werken. Cafés gaan daardoor steeds meer op kantoren lijken. &#8216;Zo blijkt de hippe koffietent geen progressieve vrijstaat voor creatievelingen, maar een welriekend ballingsoord voor flexarbeiders.&#8217;
In Parijs tekent deze ontwikkeling zich nog duidelijker af. Hier doet vrijwel elk <a href="https://www.anticafe.eu/" target="_blank">hip</a> tentje tegelijkertijd dienst als espace coworking (&#8220;co-workienk&#8221;), waar je voor ongeveer vijf euro per uur mag werken. Soms staat er een open buffet met zoute stengels en bakjes hummus, of is een deel van de consumpties bij de uurprijs inbegrepen. Zo&#8217;n vier jaar geleden opende de eerste espace coworking, inmiddels zijn er tientallen locaties waar je als zwervende bureauarbeider terecht kunt. In sommige stadsdelen lijkt er elke week een nieuwe te openen, de één nog strakker dan de ander.
<q class="pull-left">Expats betalen hier dolgraag extra om niet in het Frans met een knorrige barvrouw om een wifi-code te hoeven bedelen.</q>
Ik werk zelf in zo&#8217;n cafékantoor, en dan niet als freelancer, maar  achter de bar. Voorin zijn een paar tafeltjes voor &#8216;gewone&#8217; gasten, de ruimte aan de achterkant is gereserveerd voor mensen die willen werken. (Dat levert nog wel eens vraagstukken op, want wat is precies werk? Valt een boek lezen voor je studie? Of als je een jolige kaart in elkaar aan het knutselen bent voor een vertrekkende collega?)
Het fijne is dat een koffiekantoor rustiger is dan een gewoon café, waar altijd wel gelach en gepraat is, en hier en daar een woedende kleuter die zakjes suiker aan het openscheuren en over de tafel (en zijn moeder, en met wat pech jouw laptop) aan het strooien is. Maar vaak neemt de kantoorsfeer het over, en hoor je zelfs als het heel druk is niets anders dan het haast meditatieve getik van zweterige vingers op laptoptoetsen.
Nou is alles in Parijs duur, dus gek is het niet dat het coworken hier zo aanslaat. Het is in deze stad bovendien gebruikelijk om in het café niet alleen te betalen voor je drankje, maar ook voor hoe je het café gebruikt: als je staand aan de bar een biertje achteroverslaat, betaal je meestal veel minder dan als je urenlang onder een warmtelamp op het terras gaat zitten. En ik geloof dat er hier erg veel expats wonen die dolgraag extra betalen om niet in het Frans met een knorrige barvrouw om een wifi-code te hoeven bedelen.
Toch vermoed ik dat het niet lang zal duren, voordat iemand zich in Nederland beseft dat je met slechts ruimte en internet ook al flink kunt verdienen. We zijn nog lang niet van het koffiekantoor af.

Gerelateerd