Sinds zijn verkiezing zijn honderdduizend stukken geschreven over de vraag of The Donald een zegen is of een gevaar voor de wereldorde, of dat de soep niet zo heet gegeten zal worden. Sommigen vinden hem zelfs een verademing en durven de stelling aan dat hij voor de wake-up call zorgt die Europa uit zijn lethargie en onvermogen schudt.

Tijd om nu, rond zijn inauguratie, de balans op te maken. We hebben met drie Trumps te maken.

Trump-1 was de campagneman tot 8 november. Hij loog, was grof, racistisch, beledigde, was vrouwonvriendelijk, slingerde beschuldigingen de wereld in die onzekerheid en angst veroorzaakten, en sprak aanpappende woorden over figuren als Poetin en Assad. De enige hoop die je kon hebben, was dat we vast een bedachtzamer Trump zouden zien als hij de buit eenmaal binnen zou hebben.

Trump-2 was de president-elect die geen campagnebluf meer hoefde uit te slaan en die je kon beoordelen op zijn benoemingen en eerste contacten met wereldleiders. Hier en daar nam...