<div class="wpg-element paragraph">
02-01-2008 Ko Colijn
Ik ben tegen het kalenderfetisjisme, maar met het mes op de keel kunt u me tot een terugblik op het jaar 2007 dwingen. Niets leek er op te wijzen dat het een haar beter zou gaan in de wereld dan in 2006, toen Israël oorlog voerde met de Libanese Hezbollah, Iran flirtte met de holocaust, de burgeroorlog in Irak niet langer ontkend werd, de NAVO zichzelf de wacht aanzegde in de oorlog tegen de Taliban, de Verenigde Naties zichzelf de wacht aanzegden in Darfur, en Noord-Korea zijn eerste atoombom tot ontploffing had gebracht. 2007 kon wel eens het jaar van de waarheid worden.
Het leek aanvankelijk zelfs nog erger te worden. Het jaar begon met Amerikaanse luchtaanvallen op Somalië, waar streng-islamitische mannen een kopie van het talibanregime aan het vestigen waren en gratis kost en inwoning aan Al-Qaida boden. Een tweede Afghanistan dus, dat mocht niet. Het Ethiopische leger vocht zich onder Amerikaanse luchtdekking naar Mogadishu en je kon je afvragen of Bush er in 2008 na Irak en Afghanistan niet weer een wespennest bij had. 
In Irak ging het ook van kwaad tot erger. Wie dacht dat Bush zou luisteren naar de wijze raad van de commissie-Baker/Hamilton, die een uitweg uit de Iraakse chaos voor hem verkende, kwam bedrogen uit. Geen terugtrekking van troepen, besloot de president in januari tegen het advies in, maar juist een surge. Geen toenadering tot de buren, zoals de commissie aanraadde, maar arrestaties van Iraniërs en een bevel op ze te schieten als ze het pad van de Amerikanen kruisten. Gijzelingen van Britse mariniers in de Perzische Golf door de Iraanse kustwacht, beschuldigingen dat Iran bermbommen langs de konvooiwegen in Irak liet ontploffen, luchtdoelraketten op Amerikaanse helikopters afvuurde – dat leek allemaal meer op de toebereidselen van een nieuwe oorlog.
De Amerikaanse hegemonie leek ineens overal in de wereld te worden uitgedaagd. Hugo Chavez tartte het Witte Huis met wapenaankopen in China en Rusland, met liefdesbetuigingen aan de schurk Ahmadinejad, en met de belofte dat hij graag de rol van luis-in-de-pels Castro in Latijns-Amerika zou overnemen. Aan de andere kant van de wereld veroorzaakte China een schok onder de militaire elite in Washington door in januari achteloos een weersatelliet met een raket neer te schieten. Een onschuldig hoogstandje? Nee, zeiden de specialisten, een eenentwintigste-eeuwse demonstratie van macht want hiermee laten de Chinezen zien dat ze alle Amerikaanse ruimtewapens kunnen uitschakelen en dat is zoiets als het uitsteken van je ogen.
Ging er dan niets goed? Ja, soms consumeren we net als in de economie onverwachte ‘meevallers’. Iemand draait een beetje aan de knoppen van de geschiedenis en de licht­inval verandert. 
Iran werkte volgens een rapport van de Amerikaanse inlichtingendiensten ineens niet meer door aan de atoombom. En half februari brak de lente aan in Pyongyang, waar plots het einde van het illegale atoomprogramma werd beloofd. Met argusogen werd de draai van Kim Jong Il gevolgd, maar de dooi zette werkelijk door. De Noord-Koreanen legden hun verdachte atoomreactor stil en zetten de deur weer open voor atoominspecteurs van het IAEA. Te mooi om waar te zijn, en misschien zelfs een teken dat China niet alleen aan de poten van Bush’ stoel zaagt, maar ook de rol van honest broker kan spelen.
Of maken we het plaatje nu weer te roze? We weten misschien maar de helft. In de nominatie voor het meest griezelige incident van het jaar duikt Noord-Korea ook nog even op. Op 6 september vernietigden Israëlische straal­jagers een ‘kernreactor’ in Syrië. Niemand weet of die claim klopt. De Israëlische censuur houdt de waarheid tegen, de Veiligheidsraad keek de andere kant op, Bush zweeg als het graf, de Arabische wereld slikte even, het IAEA wist van niks en Syrië hield het bij een obligaat protestje. Een van de lezingen is dat het Noord-Koreaanse programma zijn stiekeme uitlopers tot in het Midden-Oosten heeft, maar het bewijs is er niet. 
Wat we wél uit de stilte kunnen concluderen, is dat Het Grote Spel soms arbitrair gespeeld wordt. Blijkbaar kwam het nu even beter uit om die sinistere aanval op Syrië dood te zwijgen. Wellicht mocht de topontmoeting over het Midden-Oosten in Annapolis niet verstoord worden, moest de dooi tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten vooral doorgaan. We weten het niet, wat dat betreft, moet 2008 het jaar van de waarheid worden. Om nog iets van zijn presidentschap te redden, moet Bush van 2008 een jaar zonder ongelukken maken – voor hem al een ongekend succes. 
</div>

Gerelateerd