Dáár is de verdwenen filmer Rob Hof

Hij had beloofd dat hij ooit uit zijn schuilplaats zou komen en het hele verhaal zou vertellen. In juni 2010, een half jaar na de raadselachtige verdwijning van Rob Hof, liet ik een bericht achter op zijn slapende website. Ik schreef dat ik voor Vrij Nederland werkte aan een profiel van hem en dat ik van alles wilde weten. Hof mailde terug dat het ‘te vroeg’ was om opening van zaken te geven. Vooralsnog kon hij geen antwoord geven op de vraag die boven het stuk over hem kwam te staan: ‘Waar is Rob Hof?’

Als documentairemaker kan Hof bogen op een duizelingwekkende productie: sinds 1982 maakte hij voor binnen- en buitenlandse zenders meer dan honderdvijftig films en series, waaronder Het dorp dat geen geluk heet, Future Express en Sporen uit het Oosten. Hij incasseerde de elf belangrijkste onderscheidingen die de televisiebranche te vergeven heeft, inclusief de World Media Award (1993), de Zilveren Nipkowschijf (2007) en de Prix d’Italia (2001). Totdat, op de top van zijn roem, plotseling de bodem onder zijn succes wegzakte. In november 2009 sprak justitie het vermoeden uit dat Rob Hof zich tussen 2004 en 2006 schuldig had gemaakt aan subsidiefraude en omkoping. Hij zou subsidies ‘niet op correcte wijze hebben aangevraagd en afgehandeld’.

Prompt was de in opspraak geraakte cineast onvindbaar.

Het was voor het eerst dat misbruik van geld bij de publieke omroep door justitie werd vervolgd. Bij huiszoekingen op het mediapark was aan het licht gekomen dat bij de Nederlandse Moslimomroep (NMO) mogelijk gefraudeerd was. In de stukken dook de naam van Rob Hof op: hij zou NMO-directeur Frank William steekpenningen hebben betaald in ruil voor opdrachten. William werd in 2007 ontslagen, drie jaar later ging de NMO failliet.

Rob Hof hield zich schuil nadat William tien dagen zat opgesloten in een cel waar dag en nacht de tl-buizen zouden hebben gebrand. Vanuit Afrika stuurde Hof een persbericht de wereld in: ‘Ik heb besloten dat ik als burger het recht heb ervoor te kiezen dat mij een dergelijke vernedering bespaard zou moeten blijven. Uit allerlei bronnen heb ik gehoord dat William is behandeld op een wijze waar geheime diensten jaloers op zouden zijn. In zo’n behandeling heb ik geen zin. Dan liever in de jungle oud worden.’

Vervolgens bleef het jarenlang stil rond de voortvluchtige cineast. Sommige vakgenoten waren allerminst verbaasd dat Hof in deze fuik was beland: het ging hem zó voor de wind dat er wel zeldzaam creatief rekenwerk aan zijn boekhouding ten grondslag moest liggen. Zoiets gaat goed totdat het fout gaat. Andere collega’s schreven de val van Hof toe aan het ontwrichte financieringssysteem voor documentaires bij de publieke omroep. Schuldig of niet, deze affaire toonde aan dat het geschuif met subsidies en regelingen te ingewikkeld is geworden.

Incidenteel gleed zijn naam nog in een aftiteling over het scherm, maar vrienden, collega’s, zijn advocaat en zendgemachtigden hielden vol dat ze geen idee hadden waar hij uithing. Totdat Hof vorig jaar mei opdook in het ge-bouw van de Rotterdamse rechtbank om te worden gehoord in de regiezitting die aan de inhoudelijke behandeling van zijn strafzaak vooraf ging. Hij bleek tegenwoordig in Nicaragua te wonen. Een nieuwe liefde was bij de doorstart inbegrepen.

Bed & breakfast

Een Boeing-777 doet er achttien uur en veertig minuten over om van Amsterdam naar Managua te vliegen. Daarna is het nog een uurtje hobbelen over de kuilenweg naar Granada. Tegen de tijd dat we daar de Calle La Libertad oprijden, is de avond in nacht veranderd. Met een directheid die geen tegenspraak duldt, stelt mijn gastheer voor om de tropische duisternis in te duiken. ‘Zelfs als je vermoeid bent er hup, op uit. That’s the spirit. Een reiziger moet weten in welke omgeving hij de volgende ochtend wakker wordt.’

De terrasjes zitten vol, de toeterende en trommelende straatmuzikanten hebben er zin in. Rob Hof drinkt bier, zijn Argentina nipt aan rode wijn. De dertigjarige Nicaraguaanse trad vorige maand met de bijna zestigjarige Hollandse cineast in het huwelijk. Ze spreekt geen Engels, maar haar echtgenoot beheerst het Spaans even vlekkeloos als vijf andere talen en spreekt daarnaast ‘ook een mondje Arabisch en Turks’. Hij noemt haar ‘mi vulcano’ en streelt haar hand.

We verplaatsen ons naar de Beach Club, een stampende lounge met vier dj’s en een rookmachine. De locatie wordt gerund door de uitbundig uitgedoste 27-jarige Erik Hof, die zijn vader bij het maken van menige documentaire terzijde stond, maar het televisievak nu tijdelijk in de pauzestand heeft gezet: ‘Te veel gedoe.’ De huur van de strandtent kost hem vijfhonderd dollar per maand, maar daar stond in de feestmaand december een omzet van zestigduizend dollar tegenover.

Erik runde de keuken in Villa America, het monumentale onroerend goed dat zijn ouders in 2008 in eigendom verwierven. Met een bed & breakfast in Nicaragua hoopte het toenmalige echtpaar Hof de oude dag veilig te stellen.

Zwembad

‘Schrik niet,’ waarschuwt Hof als hij de sleutel in het slot steekt. Achter de deur van het moorse landhuis kraakt een imposante patio te voorschijn. Een hoge, overkoepelde gang voert naar een tweede, grotere binnenplaats met wuivende palmbomen en een zwembad. De omringende vier kamers worden als appartement aan toeristen verhuurd. Ik slaap op een ambachtelijk uit hout opgetrokken bovenverdieping onder muskietengaas, zonder glas in de vensters.

Foto’s van dit Nicaraguaanse buitenverblijf prikkelden de nieuwsgierigheid van de FIOD-ambtenaren die doende waren om de geldstromen van Rob Hof in kaart te brengen. Een zwembad! Hij bezat sinds 1992 al een Amersfoortse woon- en werkvilla, exclusief voor hem ontworpen door architect Mart van Schijndel. Op dit huis werd op last van de FIOD, in afwachting van de resultaten van het onderzoek, in 2009 conservatoir beslag gelegd. De fiscus legde ook beslag op onroerend goed in het Sloveense bergdorp Kostabona, maar dat bleek een misverstand: dit pand was eigendom van de schoonouders van Hof.

Aan de ontbijttafel kan Hof ’s morgens alles uitleggen. Schijn bedriegt. Hij is het slachtoffer van jaloezie, roddel en achterklap. En hij is echt veel minder vermogend dan mensen denken. Dit enorme huis in Granada waar we nu zitten, kostte bijvoorbeeld inclusief zwembad en alles, omgerekend iets van driehonderdduizend euro. Zijn toenmalige vrouw Irena en hij konden ook nauwelijks geloven dat dit de vraagprijs was. ‘Dit was bedoeld als voorschot op ons pensioen,’ zegt hij. ‘Irena wilde weg uit Nederland. Zelf voelde ik me al tientallen jaren geen Nederlander meer, maar global nomad. We waren bezig om een plek te zoeken waar we de helft van de tijd konden gaan wonen. We dachten aan Zuidoost-Azië, Argentinië, Chili, Italië of Zuid-Afrika, maar uiteindelijk ontdekte Irena vijf jaar geleden dit hier. De koopsom leenden we van Rob Hof Filmproducties BV; daardoor zit ik nu met een schuld van zeven ton. Als het was gegaan zoals we het in ons hoofd hadden, zou het huis in Amersfoort zijn verkocht en was dit hier al lang afbetaald.’

Fundamentalisten

De geldzorgen zijn maar een fractie van alle narigheid waar hij de laatste vier jaar onder werd bedolven, zegt hij. Eigenlijk ging het mis vanaf het moment waarop hij in 2007 partij trok voor directeur Frank William die was gedumpt door de Nederlandse Moslimomroep (NMO). Formeel kreeg William ontslag omdat hij gefraudeerd zou hebben, maar volgens Hof botste diens liberale koers (‘hij wilde ook critici als een Pim Fortuyn, een Theo van Gogh en een Ayaan Hirsi Ali aan het woord laten’) met de fundamentalistische vleugel binnen het bestuur.

Hof was, zegt hij, ‘zo naïef’ om in twee uitzendingen van Nova het lot van William te duiden als signaal van een richtingenstrijd die de NMO in de hoek van de militante islam had gedreven. Bestuurslid Yahia Bouyafa zou heulen met de Moslimbroederschap, Mohammed Nanhekhan zou een lijntje onderhouden met de World Islamic Mission. ‘Achteraf heb ik daar veel spijt van, ja. Ik heb te harde bewoordingen gebruikt. Ik had me diplomatieker moeten uitdrukken.’

Dat de documentairemaker na zijn sympathiebetuiging aan de in ongenade gevallen ex-directeur verstoken zou blijven van nieuwe opdrachten van de NMO, had hij wel verwacht. Maar dat hij vervolgens werd meegesleurd in het strafrechtelijke onderzoek na aangifte door de ‘fundamentalisten’ tegen William vond hij ‘verbijsterend’. Achteraf had hij het kunnen weten: hij overwoog zelfs aangifte te doen tegen NMO-voorzitter Abderrahman Farsi die zou hebben gedreigd hem ‘helemaal kapot’ te maken.

Omstreeks dezelfde tijd speelde het ontslag van directeur Annet Betsalel bij de Joodse Omroep. Zelfde scenario. Onenigheid over de koers. Aangifte wegens malversaties. Na haar gedwongen vertrek nam Hof het voor Betsalel op zoals hij eerder William had verdedigd, met als gevolg dat ook de Joodse Omroep met hem brak. Het vermoeden rees dat Hof van het vermeende gesjoemel van Betsalel geprofiteerd zou hebben. ‘Wat onzin is gebleken,’ zegt hij. ‘Die zaak kwam op 30 oktober vorig jaar voor de rechter. Annet werd volledig vrijgesproken.’

Hof had zijn sporen verdiend met grote projecten bij ZDF en WDR. Ter vergelijking: de Duitsers betaalden hem 60.000 euro voor 35 minuten televisie, bij de Joodse Omroep kreeg hij 13.000 euro voor een uur. Hof was in Duitsland ‘de Rudi Carrell onder de documentairemakers’. Wat had hij te zoeken in de slangenkuilen van de NMO en de Joodse Omroep waar de geloofsgenoten elkaar met de Koran respectievelijk Talmoed om de oren sloegen?

‘Idealisme,’ zegt hij. ‘Met mijn documentaire-epos Sporen uit het Oosten wilde ik de vijf wereldreligies verzoenen. De NCRV deed mee, maar ik wilde ook de omroepen van de boeddhisten, de hindoes, de moslims en de joden erbij. Dat is gelukt, maar die samenwerking is me lelijk opgebroken.’

Door de modder terug

In maart 2009 werd Hof tijdens het filmen in Istanboel opgeschrikt door een alarmerend telefoontje uit Nederland. ‘De FIOD was mijn huis in Amersfoort binnengevallen. Een computer en delen van de administratie waren in beslag genomen. Ik heb daar geen ruchtbaarheid aan gegeven, maar dat had ik achteraf beter wél kunnen doen.’

Acht maanden later meldde de FIOD zich opnieuw in de Le Corbusierstraat, dit keer met meer vertoon. Hof vertoefde in Tanzania voor opnamen voor zijn serie Future Express en vloog op woensdag 2 november 2009 voor een kort bezoek naar zijn huis in Slovenië. ‘Ik zou maar een weekje wegblijven, er zat in Afrika een filmploeg van zes man op me te wachten. Die vrijdag werd ik in Kostabona gebeld door de FIOD. Dat was schrikken. Of ik meteen naar Nederland wilde komen, want ik was verdachte in de zaak tegen Frank William. Is het goed als ik maandag kom? vroeg ik. Nee, het moest direct. Ik belde Richard Wagemans, mijn advocaat. In overleg met hem heb ik besloten om niet te gaan. De FIOD moest eerst aangeven wat ze van me wilden. Toen ik hoorde dat ze William in de cel hadden gestopt, wist ik dat mij dit niet zou gebeuren.

Het trauma dat ik aan Chili had overgehouden, begon op te spelen. Toen we daar in 1981 aan het filmen waren, werden we opgepakt en door de geheime dienst van Pinochet verhoord. Niet dat we gemarteld of geslagen werden, maar het ging er zo ruw aan toe dat we dachten dat we dit niet zouden overleven. Na een week gevangenschap werden we het land uitgezet met de verzekering dat ze ons overal ter wereld zouden weten te vinden. Ik heb daar de angst aan overgehouden dat ik word achtervolgd. Nu ik verdachte was in een fraudezaak bij de omroep, meende ik in Slovenië opeens overal mannen van de FIOD te zien. Er stond een auto van een oom van Irena voor de deur en ik dacht: wat vreemd, hij komt hier anders nooit, hij werkt ongetwijfeld voor de FIOD. Het was winter. Via de tuin van de buren sloop ik langs een omweg door de modder terug naar huis, bang dat de FIOD me bij de deur zou opwachten. Op advies van mijn advocaat heb ik gezegd: ik wil best meewerken aan onderzoek, mits ik de garantie krijg dat ik niet word opgesloten.’

Dat zijn houding wordt uitgelegd als een lafhartige poging om uit handen van FIOD en justitie te blijven, heeft hij vaker gehoord. ‘Ja, Erik en mijn vrouw zeiden ook: ga met de FIOD praten, je hebt voor hetere vuren gestaan in je leven. Maar ik kreeg ook andere adviezen. Het was geen vlucht, ik wilde alleen de zekerheid dat de FIOD mij niet in de cel zou stoppen. Pas na drie jaar stemde de FIOD in met de voorwaarde die ik had gesteld.’

In ballingschap kwam hij al zijn contractuele verplichtingen na, al ging de NCRV pas overstag om zeven nieuwe afleveringen van Future Express uit te zenden nadat de maker de omroep onder dreiging van een kort geding aan de afspraken had herinnerd. Monteren deed hij in die tijd in een studio van Nicaraguaanse collega’s in Managua en na verloop van tijd ook weer in Nederland, nadat hij tot zijn verbazing had ontdekt dat hij gewoon via Schiphol kon blijven reizen. ‘Ik logeerde dan meestal bij Erik in Amsterdam, terwijl mijn medewerkers in Amersfoort de boel draaiend hielden. Ik mailde hun wat ik in mijn hoofd had en dat voerden ze uit, maar ik ging daar zelf niet heen.’

Nadat hij met de FIOD overeenkwam dat hij zou meewerken, kon zijn naam uit het opsporingsregister worden geschrapt, maar juist toén begonnen de problemen bij de paspoortcontrole. ‘Bizar. In de jaren waarin ik zogenaamd voortvluchtig was, werd me geen strobreed in de weg gelegd. Pas toen ik geen reden meer had om te vrezen dat ik zou worden opgepakt, hield de marechaussee op Schiphol me tot drie keer toe aan. Ik stond op een opsporingslijst, maar dat misverstand was met één telefoontje opgehelderd.’

Afspraak op het kerkhof

Intussen bleek zijn huwelijk niet bestand tegen de spanningen die inherent waren aan de situatie, zegt hij. ‘Ik stond onder enorme stress, maar daar viel met mijn vrouw niet over te praten. Ze schaamde zich voor wat de mensen over ons zouden zeggen. Niks van aantrekken, dóórgaan, hield ik vol. Irena bleef me verwijten dat ik het zo ver had laten komen dat we moesten uitwijken naar het buitenland. Ik was bezig om terug te vechten, maar daarbij voelde ik me nauwelijks door haar gesteund. En toen, drie jaar geleden, kwam Argentina voorbij. Een jonge moeder met een kindje, op zoek naar een baan. Ik had geen werk voor haar, maar ik was onder de indruk. We maakten een afspraak op het kerkhof, in de buurt van haar ouders waar zij met haar dochtertje onder een plastic afdak sliep. Bij Argentina vond ik de passie en de verbondenheid terug die ik mijn huwelijk miste. Ze kóós voor me. Toen vervolgens Irena voor een half jaar naar Slovenië vertrok, laaide de liefde tussen Argentina en mij op. Dat mij dit overkwam. Ik wist niet dat zoiets bestond. Argentina geeft mij de impuls om verder te gaan. Zonder haar zou ik het niet weten.’

Op het scherm van zijn onafscheidelijke laptop controleert Rob Hof hoe laat het is. Hij veert overeind, straks heeft hij een afspraak in de hoofdstad Managua. Hij gaat praten met de Vlaamse cameraman Jan van Bilsen, die ruim vijfendertig jaar geleden naar Nicaragua kwam om verslag te doen van de sandinistische revolutie. Hij woont er nog steeds, vanzelfsprekend gehuwd met een Nicaraguaanse, zoals Hof nog wel tien Hollanders kent die binnen de kortste tijd waren gescheiden om met een latina verder te gaan. Van Bilsen en Hof gaan samen een film maken: Argentina, Mi Amor, een als ‘soms tragisch, maar hoofdzakelijk hilarisch’ aangekondigde documentaire over de louterende werking van tegenslag. Het script voorziet in opnamen in Argentinië en Nicaragua, met een autobiografische beginscène die symboliseert dat elk einde het begin is van iets nieuws: Rob en zijn Argentina nemen bij onweer een blote duik in het meer aan de voet van de vulkaan Mombacho. Het Vlaamse televisiekanaal Canvas zal de film volgend voorjaar uitzenden.

Rob Hof laveert zijn auto behendig langs de paardentaxi’s die het verkeer ontregelen. Argentina zit naast hem. Zijn hand rust op haar knie.

Aasgieren en hyena’s

’s Avonds, in een restaurant, beantwoordt hij de vraag waar hij vier jaar geleden was toen in Vrij Nederland dat stuk stond onder de kop ‘Waar is Rob Hof?’

‘Ik was met Erik aan het filmen in New York,’ zegt hij. ‘Voor de Nederlandse Islamitische Omroep maakten we de tweedelige documentaire New York Taxi Dreams. De montage deden we samen in Amsterdam. Waar ik spijt van heb: op een gegeven moment was ik zó bang voor een nieuwe inval van de FIOD dat ik mijn beeldarchief uit Amersfoort heb weggehaald. Mijn broer heeft alles met een bestelbusje naar Slovenië gereden. Het ging om tientallen dozen, maar ik wist niet wat ik ermee aan moest. Een deel heb ik verbrand. Achteraf jammer natuurlijk, ik handelde in paniek.’

In die tijd zou hij een geknipt personage zijn geweest voor een van zijn eigen documentaires, waarin de overlevingsdrift en het optimisme van de geknakte medemens terugkerende thema’s zijn. Dertig jaar lang had hij succes op succes gestapeld, maar hij merkte dat hij na de bemoeienissen van de FIOD aan de verkeerde kant van de streep was beland. ‘Boeiend om dat ook eens mee te maken,’ zegt hij berustend. ‘Ik had het gevoel dat ik springlevend in mijn graf lag te spartelen terwijl er zand op me werd gestrooid. Allerlei aasgieren en hyena’s meenden geld van me te goed te hebben en begonnen me door elkaar te schudden, hopend dat er wat uit m’n zakken zou rollen. Zelfs mensen waar ik langdurig mee had samengewerkt, probeerden me te pakken. Anderen vonden het zo eng wat me was overkomen dat ik sindsdien niet meer van ze hoorde. Mijn agenda is enorm opgeschoond, maar met de paar vrienden die overbleven, is het contact beter dan ooit.’

Nu is hij overdag aan de rand van het zwembad te vinden, vanuit zijn ligstoel verbeten hamerend op het toetsenbord van zijn laptop. Hij beantwoordt mails van toeristen met belangstelling voor zijn bed & breakfast, maar het grootste deel van zijn tijd overlegt hij digitaal met contacten bij omroepen in Nederland en de rest van de wereld. Plannen zat voor nieuwe documentaires, maar wie wil ze uitzenden? Hij verzamelt feiten en cijfers waarmee hij de rechter er binnenkort van hoopt te overtuigen dat er niets klopt van wat hem ten laste wordt gelegd. Gesjoemel met subsidies van het Co-productiefonds Binnenlandse Omroep (CoBo)? ‘Welnee,’ zegt Hof. ‘Omroepen hebben geen geld meer over voor het maken van documentaires. Gelukkig kunnen ze daartoe aankloppen bij het CoBo, gefinancierd uit inkomsten van buitenlandse zenders die ervoor betalen om in Nederland op de kabel te zitten. Het CoBo subsidieert maximaal het dubbele van het budget dat de omroep beschikbaar stelt. Dus als bijvoorbeeld de Joodse Omroep twintigduizend euro voor een productie wil uittrekken, dan kan ik daar misschien veertigduizend van het CoBo bij krijgen en zit ik op zestigduizend. Dat bedrag gaat niet rechtstreeks naar mij, maar de omroep wordt geacht dat met mij te verrekenen. Dat is niet steeds gebeurd, met als gevolg dat ik nu ruim een miljoen aan bevroren CoBo-gelden aan het opeisen ben.’ Dat miljoen is, zegt Hof, bevestigd door CoBo-directeur Jeanine Hage. ‘Bel haar op als je in Nederland bent, dan zul je horen dat ik gelijk heb.’ (Hage, om commentaar gevraagd, wil de strafzaak afwachten en heeft besloten om tot die tijd over de kwestie te zwijgen. Dus Hof kan géén miljoen bij het CoBo opeisen, zoals hij stelt? Zij: ‘Aanspraak maken op en recht hebben op zijn veel te grote woorden.’)

Kosten teruggeploegd

Ander punt van onderzoek: in de CoBo-aanvragen werd een bijdrage van de Joodse Omroep van 170.000 euro voor een door Hof te maken documentaire opgevoerd, terwijl die in werkelijkheid 107.500 euro was. Het vermoeden was dat begrotingen kunstmatig werden opgekrikt om extra subsidie te verwerven.

‘Ja,’ zegt Hof, ‘daar werd naderhand door de nieuwe directies bij de NMO en de Joodse Omroep van gemaakt dat hun voorgangers in samenwerking met mij hadden gefraudeerd. In werkelijkheid ging het om praktijken die heel normaal zijn binnen de omroep. In intentieverklaringen van omroepen die in principe geïnteresseerd zijn wordt vaak een hoger bedrag genoemd dan het bedrag waar ze in werkelijkheid voor participeren. Op die manier is het makkelijker om andere financieringsbronnen aan te boren. Als je 60.000 nodig hebt en daarvan staat nog maar 10.000 vast, dan wordt het heel lastig om mensen te vinden die mee willen doen. Bijna elke omroep vordert naderhand een deel van het uitgekeerde bedrag terug bij de maker. Dat wordt terugploegen genoemd. Ik ga in totaal zo’n 90.000 euro terugploeggelden opeisen die ik ten onrechte heb moeten teruggeven aan omroepen, waaronder de EO waar Henk Hagoort toen directeur was, de huidige voorzitter van de raad van bestuur van de Nederlandse Publieke Omroep. Ik maakte in 2004 twee documentaires voor de EO: één over tien jaar na de genocide in Rwanda en één over een dorp in Siberië, Het dorp dat Geen Geluk heet. Voor beide producties betaalde de EO mij officieel in totaal 50.000 euro, maar omdat ze krap bij kas zaten, eisten ze per documentaire 5.000 euro terug voor redactiewerkzaamheden. Bij het CoBo werd echter een aanvraag ingediend op basis van 25.000 euro participatie van de EO – en niet 20.000 euro, wat het feitelijk was.’

(Hagoort, om commentaar gevraagd, herinnert zich niet anders dan dat de redactiekosten keurig stonden vermeld in de bij het CoBo ingediende begroting. Ook de EO bestrijdt dat kosten voor redactie werden ‘teruggeploegd’: ‘Hof heeft de volle 25.000 euro ontvangen.’)

Egoïstische graaier

Volgens de dagvaarding zou Hof aan NMO-directeur Frank William privé 18.914,28 euro hebben betaald in ruil voor opdrachten. ‘Belachelijk,’ zegt Hof. ‘Als William research voor me deed, dan maakte hij kosten. Hij was een van de drie mensen aan wie ik een creditcard had gegeven; als frequent flyer mocht ik van de KLM drie American Express-kaarten onder die van mij hangen. Zij hadden het voordeel dat ze net als ik van het Platinum-serviceniveau profiteerden, ik had het voordeel dat de airmiles die ze maakten op mijn conto kwamen, zodat ik weer eens gratis kon vliegen. Kosten die niet met het werk hadden te maken, moesten ze aan mij terugbetalen. Ik noem dat geen omkoping.’

Er zou voor tonnen zijn uitgegeven aan de nimmer gerealiseerde dramaserie Twee families. ‘De enige keer dat ik als producent ben opgetreden,’ herinnert Hof zich. ‘De NMO ging ervan uit dat de zendtijd verdubbeld zou worden, maar die werd juist gehalveerd. We gingen uit van dertien delen. Frank Zichem zou het regisseren. Er lagen scripts van Nederlandse, Turkse en Marokkaanse schrijvers. De casting was rond. Dat moest allemaal betaald worden. Heleen Mees was op basis van no cure, no pay onze subsidieconsulent, maar ik werd gek van dat mens. Van de 1,3 miljoen Europese subsidie die was toegezegd, claimde Mees 140.000 euro. Ik had haar ooit 30.000 euro betaald voor haar subsidiegebedel, maar via de rechter liet ze mij nog eens 60.000 euro betalen. Achteraf krijg ik het verwijt: er is zoveel geld uitgegeven, maar géén productie. Nee, maar dat ligt niet aan mij. De NMO had de stekker eruit getrokken.’

Slapeloze nachten had hij ervan: afgeschilderd als een egoïstische graaier, terwijl hij niet táált naar geld en luxe. Verslaafd aan zijn vak, altijd bezig, zeven dagen per week. Zijn ex waarschuwde dat hij meer zorg aan zijn uiterlijk moest besteden. ’s Avonds in Siberië zag hij dat hij ’s morgens in Amersfoort twee verschillende schoenen had aangetrokken. Hij gaat ervanuit dat het Openbaar Ministerie de aanklacht tegen hem zal seponeren. Hij wil snel weer aan de slag met documentaires maken, maar in het vervolg met een minimum aan administratieve rompslomp. Geen Hof Film BV meer die kosten declareert bij Rob Hof Beheer BV en andersom. Hoe transparanter, des te minder aanvaringen met fiscus of justitie er zijn te vrezen.

‘Sir!’, roept de Amerikaanse toerist die een appartement in het bed & breakfast huurt. ‘Tell me, where is the motor of the swimming pool located?’

‘Under the bar,’ wijst Hof.

Veilige gedachte. Als het niks wordt met het maken van nieuwe documentaires, heeft hij altijd de opbrengst van dat gastenverblijf nog.

Bladwijzer

Online bronnen

Uitzending gemist

Sporen uit het Oosten

In deze dertiendelige serie (in 2008 uitgezonden door NCRV, OHM, NMO en Joodse Omroep) reist Rob Hof per trein door 26 landen van Vietnam naar Europa. ‘Iedereen in deze trein vraag ik naar successen en teleurstellingen. Hoe ga je om met deze tijd waarin de wereld steeds kleiner lijkt te worden? Is dat een bedreiging of een nieuwe kans?’ De serie werd ook uitgebracht als box met vier dvd’s.

TV Blik

Ben ik hier of ben ik daar?

De titel van deze door de NIO uitgezonden documentaire uit 2008 verwijst naar de vraag die de stervende imam Ahmed el Helou zich elke dag stelde als hij in Zoetermeer wakker werd. Rob Hof volgde hem in de laatste maanden van zijn leven. Een dochter, op weg naar de begrafenis in Cairo, spreekt over haar overleden vader als een reiziger die de plaats van bestemming heeft bereikt.

Ga naar

VN.nl/robhof

Nee

Gerelateerd