<div class="lead">
Correspondent Freke Vuist ergert zich kapot. Waarom wordt de longontsteking van Hillary Clinton zo opgeblazen? Waarom gaat iedereen mee in het rechtse frame? &#8216;Wat Hillary Clinton ook doet, of niet doet, het is nooit goed.&#8217;
</div>
Hillary heeft longontsteking. Daniel ook. Dat laatste is geen wereldnieuws, want Daniel is geen presidentskandidaat. Hij is mijn echtgenoot. Al meer dan een week liep hij te niezen en te hoesten. Allergie, zei Daniel. Dat dacht Hillary ook. En toen werd op zondag bekend dat ze een longontsteking heeft. ‘Dat zou jij ook wel eens kunnen hebben,’ zei ik tegen Daniel en gisteren kreeg ik hem zo ver dat hij naar de huisarts ging. Ik mee, want ik ben toch een beetje het campagneteam. Onze huisarts had binnen tien minuten al een diagnose: longontsteking, milde vorm (net als Hillary). Hij schreef een antibioticakuur voor en zijn assistente gaf Daniel een penicilline prik. ‘Oh, my god,’ riep Daniel toen de naald in zijn bil prikte: ‘Hillary, just saved my life.’
Misschien moet ik van Daniels uitroep een #Hillarysavedmylife hashtag maken. Wie weet hoeveel hoestende Amerikanen de afgelopen dagen met ‘walking pneumonia’ zijn gediagnosticeerd, dankzij alle media-aandacht voor Hillary’s diagnose. ‘Walking pneumonia’, mooi woord eigenlijk. Een longontsteking waarmee je rondloopt, gewoon je werk blijft doen, ook al voel je je niet 100 procent. Dat deed Hillary. Toen haar huisarts vrijdag de diagnose had gesteld werkte ze toch gewoon haar programma af. Niks aan de hand. ‘I just didn’t think it was going to be that big a deal,’ zei ze maandag tegen CNN. Maar toen stond ze zondag anderhalf uur in de zon bij de herdenking van de aanslagen van 11 september. Het was warm en ook benauwd en ze kon natuurlijk niet voortdurend water drinken, want je kan op zo’n herdenkingsbijeenkomst niet even snel naar de WC. Toen moest ze voortijds weg want ze voelde zich niet lekker. We hebben allemaal de beelden gezien hoe ze duizelig, bijna van haar stokje ging en de auto in moest worden geholpen.
<h5>Een ramp</h5>
OMG. Het was alsof de Titanic opnieuw was gezonken, aldus de media. Hillary had gelogen, want ze had gezegd dat ze ‘overheated’ was, niemand wist waar ze was (bij dochter Chelsea) en het duurde welgeteld zeven (!) uur voor we wisten dat de onderliggende factor van ‘overheated’ een longontsteking was. Het was een ramp, concludeerden de Amerikaanse (en de Nederlandse) media. Funest voor haar campagne. Voorpaginanieuws. De New York Times presteerde het zelfs om welgeteld zes (!) verhalen over Hillary’s longontsteking op de voorpagina te zetten.
<q class="pull-right">Vrouwen negeren vaak dat ze ziek zijn, omdat ze geen betaald ziekteverlof krijgen, omdat ze niet als het ‘zwakke geslacht’ gezien willen worden.</q>
Iedereen – links, rechts, zwevend – was het eens: ze had op vrijdag moeten opbiechten dat ze ziek was. Want nu ze het geheim had gehouden had ze de grootste doodzonde gemaakt die je als Hillary Clinton kan maken: geheimzinnig doen, niet transparant zijn, hele belangrijke dingen verzwijgen. Ze had de perceptie bevestigd dat ze niet eerlijk en open is. Ze had de perceptie bevestigd dat de rechtse complottheorieёn over haar gezondheid toch een kern van waarheid bevatten.
Oh ja? Misschien dacht ze gewoon: ik sla me er wel door heen. Heel menselijk, misschien zelfs heel vrouwelijk, zoals feministische commentatoren schrijven. Vrouwen negeren vaak dat ze ziek zijn, omdat de kinderen naar school moeten worden gebracht, omdat ze geen betaald ziekteverlof krijgen, omdat ze niet als het ‘zwakke geslacht’ gezien willen worden. Of vrouwen dit vaker doen dan mannen weet ik niet. Wel weet ik uit eigen ervaring dat ik me door een werkdag, zelfs een werkweek, heb geworsteld terwijl ik eigenlijk in bed had moeten liggen. Wie heeft dat niet meegemaakt?
<a data-ga-category="embedded-article" data-ga-action="clicked" data-ga-label="" href="https://www.vn.nl/dagboek-van-mijn-week-in-de-bubbel-van-de-amerikaanse-rechtse-media/" class="article-embed article-embed--right">Lees ookDagboek van mijn week in de bubbel van de Amerikaanse rechtse media7 september 2016</a>
Maar dit is Hillary Clinton, de vrouw over wie rechts Amerika al een tijdje doet alsof ze op sterven ligt. In <a href="https://www.vn.nl/dagboek-van-mijn-week-in-de-bubbel-van-de-amerikaanse-rechtse-media/" target="_blank">mijn week op dieet</a> van rechtse media, las ik voortdurend verhalen over alle mogelijke ziektes waaraan Hillary zou lijden: dysfasie, lupus, narcolepsie, het werd allemaal serieus besproken. Wat als Hillary op vrijdag, de dag dat haar dokter een longontsteking constateerde, had medegedeeld dat ze niet op de herdenkingsdienst zou verschijnen, omdat ze ziek was? Nu zegt het campagneteam dat ze dit op die dag bekend had moeten maken. En iedereen is het hierover eens. Ze had direct transparant moeten zijn. Echt? Alsof die mededeling niet een tsunami van hysterie had veroorzaakt.
<q class="pull-left">Mijn god, moet ze nu elke keer dat ze hoofdpijn heeft en een aspirientje neemt, dit melden?</q>
‘She can’t win for losing,’ zegt een vriendin. Een mooie uitdrukking. Wat Hillary Clinton ook doet, of niet doet, het is nooit goed. Zit hier een misogyne factor bij, vraag ik aan vrouwen. O, ja, hoor ik van iedere vrouw die ik spreek. Mijn god, moet ze het nu elke keer dat ze hoofdpijn heeft en een aspirientje neemt melden? Wat als ze jonger zou zijn, zegt een vriendin. Zou iedereen dan zeggen dat ze aan PMS lijdt en daarom ongeschikt is voor het presidentschap? Wat als ze in de overgang zou zijn, zou de media zich dan daarop storten? En talloze artikelen schrijven over hoe Hillary transparant moet zijn over haar mood swings?
Terechte vragen. Maar die worden niet gesteld, omdat de conclusie ‘Hillary vervalt in haar patroon van geheimzinnigheid door – te laat – te melden dat ze een longontsteking heeft’ past in het verhaal dat de rechtse media al jarenlang pushen en nu als normaal wordt beschouwd.
<h5>Basket of deplorables</h5>
Nog een laatste opmerking over Hillary’s opmerking vrijdagavond op een fundraiser. Ja, toen ze dus rondliep met een longontsteking. Wellicht was ze daarom zo dom om de helft van Trump-supporters af te schilderen als een ‘basket of deplorables’ of wel een soort van ‘hopeloos’ omdat ze ‘racistisch, seksistisch, homofoob, xenofoob, islamofoob, you name it’ zijn. In de Nederlandse pers zag ik dat Hillary die uitspraak een dag later introk. Nou nee. Ze trok de zinsnede ‘de helft’ in, omdat ze dat een generalisatie vond die te ver ging. Maar haar beschrijving van Trump-supporters, daar bleef ze achter staan.
Zoals inmiddels veel commentatoren hebben toegelicht, <a href="http://www.theatlantic.com/politics/archive/2016/09/they-are-all-breitbart-now/499511/" target="_blank">waaronder de onvolprezen Ta-Nehisi Coates</a>, kan je inderdaad zo’n 20 procent van Amerikanen als ‘deplorables’ beschrijven. Maar blijkbaar mag je dit niet zeggen, want de kiezers aanvallen is slechte politiek. Persoonlijk vond ik het nogal verfrissend. Het getuigt van historische reflectie, ook al zei Clinton dit niet. Een stem voor Trump is een stem voor voor racisme, seksisme, homofobie, xenofonie en islamfobie – oftewel, weet op wie je stemt.
In de afgelopen dagen hebben de Trump-surrogaten, waaronder zijn vice-presidentskandidaat, hun uiterste best gedaan om Clinton weg te zetten als iemand die patriottistische Amerikanen wegzet als racisten. En dat is helemaal niet eenvoudig, want in feite moet je dan dus juist die deplorables, de racisten, seksisten en homofoben verdedigen.
Deksels. Nu komen de media er achter hoe geraffineerd Hillary’s statement over de ‘basket of deplorables’ eigenlijk is. Oh, en ze deed dat terwijl ze wist dat ze een longontsteking had.
Mocht u zich zorgen maken over Daniel. Hij voelt zich beter. Mocht u zich zorgen maken over Hillary. Zij voelt zich ook beter.

Freke Vuijst

Gerelateerd