<div class="lead">
Het werd tijd dat Michel Houellebecq van zich liet horen over de recente terreuraanslagen in Parijs. Want als er één schrijver is die de vinger aan de pols van onze tijd houdt is deze stoutmoedige duider het wel.
</div>
Zijn laatste, visionaire roman evoceerde bijvoorbeeld het leven in een toekomstig geïslamiseerd Frankrijk; voor de seksueel noodruftige man van middelbare leeftijd pakt de dan gepermitteerde polygamie heel riant en dus verkieslijk uit. Eén vrouw voor de huishouding, één voor het intellectuele debat en een hele jonge voor grenzeloze seks. Houllebecqs hoofdpersoon tekent ervoor. Joden zijn weliswaar niet gewenst in het kalifaat op Europese bodem, maar ach…, denkt deze tevreden hedonist. Tot zover Soumission, nu pakt Houellebecq strijdlustig uit in de Italiaanse Corriere Della Sera. En hoe: ‘Ik klaag Hollande aan en ik verdedig de Fransen.’
<q class="pull-left">Frankrijk komt dit te boven, zegt hij, Fransen weten hoe ze dat moeten doen zonder in hysterie te vervallen.</q>
Eerst haalt hij herinneringen op aan eerdere terreuraanslagen, hij zat toen gekluisterd voor de televisie. Vooral de eerste week was het raak, hij herinnert zich de gespannen sfeer in de metro, de wantrouwende blikken, de stilte, maar na een week was de normaliteit weer hersteld. Alles went, tenslotte. De aanslagen van dertien november jongstleden ervoer hij anders; hij weet niet eens meer of hij zijn televisie heeft aangezet. Frankrijk komt dit te boven, zegt hij, Fransen weten hoe ze dat moeten doen zonder in hysterie te vervallen. ‘Keep calm and carry on’, adviseert hij zijn landgenoten.
Tot dan toe is zijn toon nog bedaard en gedragen. Goed, hij constateert dat Frankrijk ‘helaas’ geen Churchill heeft die het land in bange tijden kan leiden, dat de Fransen liever ‘dociel’ zijn, al betekent dat niet dat ze ‘imbecielen’ zijn. Hun grootste fout is het gebrek aan geheugen.
Daarna gaat hij los. Francois Hollande is de hoofdverantwoordelijke! Ja, deze ‘onbetekenende opportunist’, deze ‘mentale debiel’. Net als zijn voorgangers heeft hij zozeer in het geld voor de politie gesneden, dat die niet meer kan doen wat gedaan moet worden. En dan dat waanidee, gaat hij verder, dat grenzen een gepasseerde absurditeit zijn… Dan komt de hoofdbeschuldiging: de Franse regering(en) hebben stelselmatig gefaald in hun missie om de eigen bevolking te beschermen. En er is nooit een referendum geweest over de deelname aan al die ‘idiote’ buitenlandse militaire ‘avonturen’. Als oplossing voor het verraad van ‘de politieke klasse’ stelt hij voor: we moeten ons wenden tot de enige unieke vorm van werkelijke democratie, de directe democratie.
In Houellebecqs oeuvre weerklinkt vaker zijn marxistische vorming, maar zo ondubbelzinnig en direct als nu heeft hij zich zelden geuit. De vraag is: gaat Hollande, als staatshoofd van een land waar schrijvers en denkers jaloersmakend serieus worden genomen, op hem reageren?

Gerelateerd