<div class="lead">
Wat doet de aanwezigheid van anderen met je identiteit? Fotografe Sanne van den Elzen filmde hoe ze verandert, afhankelijk van welke persoon &#8211; haar vader, zus, geliefde &#8211; er tegenover haar zit. 

</div>
Op weg naar een familiereünie rijd ik met mijn moeder in de auto door het Limburgse landschap en stel mijzelf de vraag: ‘Wat als mijn ouders destijds niet hadden besloten uit het Zuiden te vertrekken en ik hier was opgegroeid? Was ik dan dezelfde persoon die ik nu ben?&#8217; Het is een in variaties terugkerende vraag: wat als ik niet in Amsterdam woonde maar in New York – was ik dan een ander mens? Zien mijn jeugdvrienden dezelfde persoon als de vrienden die ik later ontmoette of ben ik in een andere fase van mijn leven een ander persoon? Wordt wie ik ben, bepaald door mijn sociale omgeving, mijn relaties; staat mijn identiteit bij mijn geboorte vast of is deze aan verandering onderhevig?
Ik ben niet de enige die gefascineerd is door deze vragen. Identiteit en de invloed van de blik van de ander is een veelbesproken onderwerp in de filosofie en kunst, bijvoorbeeld in het werk van de beroemde Servische performancekunstenaar Marina Abramović en de Nederlandse fotograaf Hans Eijkelboom. Verandering van identiteit door de aanwezigheid van een ander is het vertrekpunt in het werk van fotografe Sanne van den Elzen. Zij maakte dankzij een beurs van Stichting Dialoog in 2017 het werk Hommage kon maken, dat VN.nl hieronder in videovorm toont. Het is een aangepaste versie van de installatie die nog tot 20 oktober bij FOTODOK in Utrecht in de tentoonstelling Voorbij Wij en Zij te zien is.
(tekst loopt door onder de video)
<figure>
<div class="video"><iframe src="https://player.vimeo.com/video/236912239?dnt=1" width="500" height="281" frameborder="0" title="&#039;Hommage&#039;, videofragment - Sanne van den Elzen" webkitallowfullscreen mozallowfullscreen allowfullscreen></iframe></div>
</figure>
De video is een gefilmd zelfportret van Sanne. Soms wisselt haar kapsel of haar kleding, maar het is telkens Sanne die oog in oog zit met haar naasten en geliefden: een mentor, haar zus, haar broer, vader, moeder, geliefde en een jeugdvriendin. Zwijgend kijken zij gedurende vijftien minuten op hun beurt naar dezelfde Sanne. Of is het in elke ontmoeting een andere Sanne die we zien?
Sanne zoomt eerst in op haar vader. Na een eerste ongemak zwelt een geluidloze glimlach op tot een gedeelde aanstekelijke lach. Welke grappige herinnering zouden vader en dochter hier delen? Het beginnende oogcontact met haar zus, het volgende waarop wordt ingezoomd, komt in eerste instantie minder vrolijk over. Er is duidelijk een intense wederzijdse emotie waarvan de inhoud niet meteen herkenbaar is maar die een stuk ernstiger oogt dan bij de vader. In de laatste ontmoeting is de emotie juist weer herkenbaar: dit is liefde. Het is Sanne’s huidige geliefde met wie ze in stilte of enkel zacht hoorbaar vogelgetjilp een blik uitwisselt. Ze zien elkaar.
<div class="info-box">
Afgelopen mei was Sanne de winnaar van Stipendium Dialoog 2017. De jury bestond uit <a href="http://stichtingdialoog.org/">Stichting Dialoog</a>, FOTODOK en Vrij Nederland. Zij zetten zich met Stipendium Dialoog gezamenlijk in voor de ontwikkeling van jonge fotografen en documentaire verhalen. 
Hommage is behalve hier te zien bij FOTODOK, <a href="http://www.fotodok.org/">www.fotodok.org</a>. 
Overig werk van Sanne van den Elzen kun je vinden op haar site <a href="http://www.sannevandenelzen.nl/">http://www.sannevandenelzen.nl</a> 
Stichting Dialoog: <a href="http://stichtingdialoog.org/">http://stichtingdialoog.org</a>
</div>

Gerelateerd