<div class="wpg-element paragraph">
<p>‘Al vanaf mijn puberteit hoor ik hele verhalen in mijn hoofd. Alsof ik permanent een microfoontje in mijn oor heb, waarmee iemand tegen me praat.’ Richard zit er rustig bij, als hij thuis in Amsterdam-Noord over zijn psychose vertelt. </p>
<p>Deze week publiceert Vrij Nederland een reportage over het Vroege Interventie Psychose (VIP)-team van het Academisch Medisch Centrum: Psychiaters en verpleegkundigen fietsen door Amsterdam om jongeren die hun eerste psychose beleven zo goed mogelijk te behandelen, bij voorkeur in hun vertrouwde omgeving. Er is plek voor driehonderd patiënten, Richard was jarenlang een van hen. Met hulp van het VIP-team kon hij bij zijn ouders blijven wonen, ook in de donkerste dagen van zijn psychose. Voor zijn verhaal ontbrak in de papieren versie de ruimte, maar gelukkig biedt cyberspace uitkomst bij <i>gekillde darlings:</i> lees hier hoe het Richard (28) verging. </p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Aanvankelijk waren de stemmen er alleen ’s nachts, in zijn nachtmerries. ‘Ik viel in slaap, en dan kwam ik middenin een oorlog terecht. Net of ik er naar toe <i>gebeamd</i> was. Het was een soort twilight zone tussen echt en niet echt, ik kreeg een tweede leven in mijn dromen. Als ik wakker schrok, snapte ik er niks meer van.’ </p>
<p>De eerste jaren hebben ze nooit wat gemerkt, zegt zijn moeder, die ook is aangeschoven. ‘Hij wilde z’n bed niet uitkomen, omdat hij door al die dromen totaal uitgeput raakte. Wij dachten dat het gewoon puberaal gedrag was.’ Ze begrijpt nog steeds niet waarom hij hen niets vertelde. Richard: ‘Ik lag huilend in mijn bed, had geen idee wat me overkwam. Daarom wist ik ook niet wat ik erover moest zeggen.’ Ondanks alle stemmen in zijn hoofd deed hij eindexamen havo en begon hij aan een HBO-opleiding. </p>
<p>Richard blowde veel, in die tijd. Het dromen werd steeds heftiger, en het onderscheid tussen echt en niet echt almaar vager. Ook als hij wakker was. ‘De chronologie lag overhoop,’ zegt hij. ‘Ik had het gevoel dat ik door mijn eigen geschiedenis dwaalde. Ik liep de trap af, en vlak ik voor beneden was, stond ik ineens weer bovenaan. Alsof je een film steeds terugspoelt en opnieuw weer afspeelt: alles bleef zich herhalen. Dat was de voornaamste reden dat ik helemaal flipte. Ik zat in een wereld die niet meer klopte, ik dacht dat ik doodgegaan was.’</p>
</p></div>
<div class="wpg-element paragraph-quote">
<blockquote>
<p>&#8211; &#8216;Door de begeleiding van het VIP kon Richard tenminste bij ons thuis blijven&#8217;</p>
</blockquote>
</div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Tijdens een vakantie met het gezin in Italië begon Richard tussen de stacaravans het einde der tijden te verkondigen: Dat zou zich in een paar maanden voltrekken. Hij volgde al het nieuws, paste daarop de bedrijfskundige risicoanalyses toe die hij op het HBO geleerd had, en las eindeloos veel boeken over de eeuwigheid. In tekeningen en boekwerken hield hij zijn bevindingen bij. ‘Bijbelse teksten,’ glimlacht Richard. ‘En allemaal in het Engels.’</p>
<p>Zijn ouders konden niet meer tot hem doordringen, en sloegen alarm. Omdat Richard geen dokters wilde zien, bood het VIP-team uitkomst: de psychiater kwam aan huis in Amsterdam-Noord. Het werd een enorme strijd, vertelt Richard. ‘Ze beweerde dat ik een psychose had, maar dat vond ik veel te makkelijk gezegd. Al die verhaallijnen in mijn hoofd waren zo complex. Ik dacht: je snapt het gewoon niet.’ Hoe vaak de VIP-teamleden ook langskwamen, hij weigerde hun medicijnen aan te nemen.</p>
<p>Steeds dieper zakte hij weg in zijn wanen. Richard wil er niet al te veel over kwijt. ‘Het was zo erg, dat gun je je ergste vijanden niet.’ Al die tijd woonde hij thuis, met zijn ouders en broer op hun flat. ‘Op een dag ben ik met Richard op de slaapkamer gaan zitten,’ vertelt zijn moeder. ‘Ik heb tegen hem gezegd: “Je hebt drie keuzes: óf je maakt er een einde aan, óf je laat je opnemen, óf je gaat eindelijk je pillen innemen.” Het klinkt verschrikkelijk, maar het ging gewoon niet meer.’</p>
<p>Vanaf dat moment, nu twee jaar geleden, slikt Richard zijn medicijnen. Die drukken de stemmen in zijn hoofd naar de achtergrond: ‘Alsof je op een feestje de volumeknop terugdraait,’ verduidelijkt hij. Heel langzaam ging het beter. Inmiddels woont hij weer in zijn eigen huis, na de zomer begint hij aan een nieuwe opleiding. ‘Ik heb een lange weg moeten gaan, maar inmiddels ben ik een succesverhaal,’ glimlacht Richard. Het zijn tropenjaren geweest, verzucht zijn moeder. ‘Maar door de begeleiding van het VIP kon Richard tenminste bij ons thuis blijven. Ze kwamen hier zijn bloed prikken, zorgden ervoor dat hij zijn medicijnen nam. Zo hebben we het gered, zonder dat hij ergens in een kliniek de isoleercel in moest. Daar wil je als ouder niet aan denken.’ </p>
<p><i>Om privacyredenen is de naam van de patiënt gefingeerd.</i></p>
<p><a href="https://www.vn.nl.kpnis.nl/Archief/Samenleving/Artikel-Samenleving/Het-VIPteam-komt-naar-je-toe.htm" class="normal" title="Het VIP-team komt naar je toe">Lees hier het hele artikel over de aanpak van het VIP-team in Vrij Nederland deze week.</a></p>
</p></div>


Gerelateerd