Elma Drayer over het nieuwe journalistieke platform van De Correspondent.

Zeker, ik knikte instemmend als er werd gewezen op de hoopgevendheid van zo’n nieuw journalistiek initiatief. Inderdaad, wie had ooit durven dromen dat zovelen daarvoor zoveel euro’s zouden doneren?

Toch bleven de woorden waarmee Rob Wijnberg de komst van De Correspondent aankondigde mij wat zwaar op de maag liggen.

Ik hoorde veel postmodern geneuzel over de hedendaagse mens die niet meer zou hongeren naar feiten en waarheid, maar slechts naar wat Wijnberg en zijn geestverwanten van de wereld vinden. Ik hoorde veel dedain voor het nieuws – pardon, de waan van de dag – waar wij, eenvoudiger stervelingen, achter aan zouden hijgen. Ik hoorde veel eerbied voor gepatenteerde wijsneuzen als Joris Luyendijk: de wereld gaat ten onder en ik ben de enige die snapt hoe het zit.

Mijn twijfels werden niet weinig versterkt door de beloofde ‘tuinen’ waarin de medewerkers de lezer deelgenoot zouden maken van...