<div class="lead">
Directeur van het Boijmans Sjarel Ex moest wel even slikken, bij de heftige tekeningen van Pam Emmerik. Maar bovenal is haar postuum verschenen Maanmensen een ontroerend verhaal over kunst en onrecht.
</div>
Vanmiddag wordt de tentoonstelling Pam Pan geopend in het Museum Boijmans van Beuningen te Rotterdam. Pam staat natuurlijk voor de jonggestorven schrijver en kunstenaar Pam Emmerik (1964 – 2015). Van deze 31ste oktober tot 28 februari 2016 zullen daar de ruim tweehonderd tekeningen te zien zijn die ze maakte voor haar boek Maanmensen. In deze postuum verschenen graphic novel schrijft museumdirecteur Sjarel Ex dat Pam de tekeningen enkele weken voor haar overlijden voltooide en dat het boek volgens haar wensen en ideeën is vormgegeven. Bondig: ‘Maanmensen gaat over kunst en onrecht en zegt uiteindelijk vooral heel veel over Pam zelf.’
&nbsp;
<img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2015/10/171_PAM.jpg" alt="" /> 
Pam Emmerik, Maanmensen, 2015
En hoe! Maanmensen is zowel haar persoonlijke catalogus van favoriete kunst in haar geliefde Boijmans, als een geëngageerd verhaal over een stagiaire van Afghaanse afkomst bij het museum, die de ambitie heeft suppoost te worden. Het verhaal begint met het aanzicht van de zijkant van het museum, waar een sculptuur van Claes Oldenburg staat, in Pams woorden: ‘een reuzenschroef die zich nederig buigt voor dit wereldse heiligdom&#8230;’ Daar staat het meisje dat de verteller is van Maanmensen; met haar gaan we op avontuur in het museum. Voor een rondleiding à la Pam Emmerik, dus middenin een hooggestemde lofzang op kunst gaat ze al karakteristiek los: ‘Samen met vele moedige anderen [de suppoosten, JV] moet ik waken over de geweldige collectie, zodat SMERIGE ONVERLATEN géén diefstal kunnen plegen hier. Of erger nog, dat een GEK MET EEN STANLEYMES op een beeldschoon schilderij insteekt!’ Deze mededeling gelardeerd met het zinnetje: ‘Néé, o&#8230;néé.’
Too much drama, maar dat was juist ook de charme van Pam Emmerik.
<div class="figure--right">
<figure id="post-303435 media-303435" class="align-left"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2015/10/20_PAM.jpg" alt="" /><figcaption>Pam Emmerik, Maanmensen, 2015</figcaption></figure>
</div>
Vlak voor haar overlijden vertelde ze me dat Sjarel Ex wel even moest slikken bij de heftige tekeningen die zijn museum in graphic novel-vorm zouden vereeuwigen. Wie Maanmensen leest, kan zich die reactie maar al te goed voorstellen. Uit eerder grafisch werk kon haar scatologische voorliefde kennen; zo wordt er hier (in gedachten) op de kop van een pedo gekakt en ook produceert een gekkin in het museum nog publiekelijk ‘een zeer vette drol’. Maar helemaal op stoom raakt ze bij ‘de pedomoellah’ die zich vergrepen had aan een ’10 jarig kutje’. De pedomoellah krijgt het zwaar in de gevangenis, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat’ staan de andere gevangenen in de rij om hem te verkrachten. We zien alles.
Tegelijkertijd is Maanmensen een uiterst ontroerend verhaal over de dochter van een soefi, wier vader en broer vermoord zijn door de Taliban. Hier in Nederland en vooral in het gastvrije kunstmuseum voelt ze zich afkomstig van ‘de donkere kant van de maan’. En die in strekking optimistische historie verbeeld en vertolkt door schitterende tekeningen; let vooral op die met de twee minnende olifanten.
Jammer dat ze dood is.
&nbsp;
<div class="figure--right"></div>

Gerelateerd