Heeft u goede ervaringen met internetwinkels? Ik denk eraan om voortaan mijn kleding via internet te gaan bestellen maar ben bang dat de maten niet kloppen.
Lang ben ik bang geweest voor kledingwinkels en dan met name voor het personeel. Om die reden heb ik, toen ik een jaar of vijftien was en ik inzag dat ik mijn moeder niet tot in lengte van dagen mijn kleren kon laten kopen, althans als ik mijn maatschappelijke ambities serieus wilde nemen, de catalogus van een postorderbedrijf intensief doorgebladerd. Mijn oog bleef haken aan een trui die werd gedragen door een knappe man. Zo’n man wilde ik ook wel zijn, waarop ik besloot de trui aan te schaffen. De trui arriveerde. Mijn moeder begon te schreeuwen. De trui, moet ik bekennen, was in het echt betrekkelijk lelijk en kriebelde enorm. Volgens de catalogus was hij gemaakt van wol, maar in werkelijkheid leek de trui gemaakt te zijn van oude sinterklaaszakken die in een kelder in Oost-Groningen aan elkaar waren genaaid door bootvluchtelingen. Mijn moeder verscheurde de acceptgirokaart en stuurde de trui terug. Laat dit een waarschuwing zijn: koop geen kleren of schoenen via het internet. Er zijn vrouwen die beweren dat je via het internet merkkleding voor een spotprijsje kunt kopen. Onzin. Via een bevriende advocaat heb ik een Spaanse kleermaker ontmoet die klanten ontvangt in een piepkleine hotelkamer in Amsterdam. Laten wij hem eens samen bezoeken.
Beste Arnold (Grunberg). Ik ben god. Er wordt zo veel over mij geschreven maar ik krijg nooit de gelegenheid om terug te schrijven. Maar deze keer moet ik het wel doen om reden dat ik toch heb besloten om in te grijpen in de wereld.
Als u God was, zou u weten dat ik Arnon heette. Daarom heb ik de rest van uw brief niet afgedrukt. Ik zou als ik u was eerder ingrijpen in uw eigen leven. Schaf om te beginnen een nieuwe garderobe aan.
Bent u het eens met uw collega’s waar het gaat om het schrappen van de sterren in de Republiek? Zouden alle kranten en tijdschriften dit moeten doen?
Uiteraard. De boekrecensie als restaurantrecensie? Neen. Het was een treurige dag toen zelfs NRC Han­dels­blad in zijn boekenbijlage sterren of balletjes ging afdrukken, maar nog treuriger zijn de samenvattingen van recensies die in kadertjes naast de recensies worden afgedrukt in die verder toch uitstekende boekenbijlage. Nu we het toch over recensies hebben: het streven moet zijn dat de recensent het boek ook daadwerkelijk gelezen heeft, wat helaas niet altijd het geval is. Ik heb het uiteraard niet over Vrij Nederland.
In plaats van nog een gelikt literair tijdschrift zou het aardig zijn als er een tijdschrift kwam dat intelligente beschouwingen afdrukte, die meer zijn dan de verlengde arm van de verkoop; geen recensies die op kolenmijnen lijken waarin arme medewerkers van pr-afdelingen afdalen om pakkende citaten te vinden voor posters en advertenties.
Als communist en derhalve fervent aanhanger van de financiële crisis zou ik u willen vragen of u nog tips heeft om de crisis te verergeren. Ik zit al dertien jaar in de bijstand, maar ik zou graag meer doen. Vandaar&#8230; – Jeroen Kwast, Eindhoven
Blijf in de bijstand. Dat om te beginnen. Een hongerstaking in het centrum van Eindhoven zou aardig zijn. Verder weet u ongetwijfeld dat de gemeente Eindhoven de grond onder het stadion van PSV heeft gekocht en de voetbalclub via een leaseconstructie die grond weer tot zijn beschikking heeft gekregen. Volgens de EU is dat illegale staatssteun. U zou een bevriende wethouder ertoe kunnen overhalen om de gemeente Eindhoven uw lichaam te laten kopen. Via een leaseconstructie wordt u toch weer eigenaar van dat lichaam. Ziet u de berichten al voor u? ‘Gemeente Eindhoven vindt nieuw middel om sociale ongelijkheid te bestrijden.’ ‘Gemeente koopt lichamen van arme burgers op.’ Een woordvoerder van de gemeente zal verklaren: ‘Wij betalen de onderste laag van de bevolking behoorlijk wat voor het theoretisch gebruik van hun lichaam, maar er staat wat tegenover. Wij werken nu aan het Museum van de Armoede, waar de arme mensen van Eindho­ven een paar uur per dag tentoongesteld kunnen worden in de hoop zo de dialoog tussen rijk en arm te bevorderen. Je kunt natuurlijk naar het Rijksmuseum om Rembrandt te bekijken, maar je kunt ook in je eigen stad naar het museum om een medeburger te bewonderen. Wij zien armoede in eerste instantie niet als een probleem, maar als performancekunst.’
Vragen voor Grunberg sturen naar demensendokter@vn.nl

Gerelateerd