Nu we er financieel, economisch en politiek niet uitkomen – nu wordt het tijd voor drastischer methodes.

Ik blader door mijn oude schoolagenda, jaargang 1978/1979, en zie dat ik vier tot zes uur Grieks per week heb, soms zelfs acht uur. Ik sta er eigenlijk nooit bij stil, maar wat een enorme goodwill moet Griekenland hebben opgebouwd bij al die gebildete jongelui in Europa en Amerika, die de klassieke talen voor hun kiezen kregen. Die liefde voor (het oude) Griekenland is er sinds jaar en dag echt ingestampt, generatie na generatie. Bakermat van de democratie. Onze directe lijn met het theater en de filosofie. De helden van Marathon en Thermopylai. Ik weet nog hoe moeilijk ik het vond die Helden te herkennen, toen ik na het gymnasium een zomer lang rondzwierf in het moderne Griekenland. Je dacht na al die honderden uren studie toch een mondje mee te praten. Je lepelde de zinnen op van Xenophon en Homerus. Vertederde reacties. Wat lief, wat leuk. Maar verstaan… ho maar. Ja, Nieuw...