Over vijf jaar mocht ik terugkomen, zei Gerrit Krol tegen het slot van mijn bezoek. Dan zou zijn nieuwe roman af zijn, dacht hij optimistisch. Helaas pakte dat niet zo uit.
Ik heb het af en toe nog geprobeerd, maar begreep dat het met hem niet goed genoeg ging om zich te laten interviewen. Het was wachten, met zijn dierbaren, op het einde.
Het was wezensvreemd om hem toen daar zo te zien, als een vermoeide oude leeuw in zijn stoel. Maar zijn geest was ongebroken, vitaal als in zijn werk. Dat was hij, een nietzscheaanse vitalist, op zijn best als hij bondig en tegelijkertijd lapidair schreef. Lees Een ongenode gast, Okoka’s Wonderpark of De vitalist. Zijn beelden blijven je levenslang bij, een kind op een schommel dat nog hóger wil, nóg hoger. Om terecht te komen in een verrassende krolliaanse zone waar de ontroering en onthechte, amorele inzichten geen...
Je reactie wordt geplaatst zodra deze is goedgekeurd. Je reactie is geplaatst.