<div class="lead">
Dit is de laatste VN- Game of Thrones-recap van het seizoen. Extra lang, net als de aflevering. Je mag ‘m keer op keer herlezen, tot we over twee jaar (nou ja, lang)  weten hoe het afloopt.
</div>
<div class="info-box">
Spoiler galore.
</div>
Geheel volgens het boekje van makers Dave en Dave sloeg de laatste aflevering van dit seizoen bij vlagen he-le-maal nergens op. Binnen de kaders van George R.R.’s Westeros blijft er een hoop onverklaard, onlogisch, versimpeld, en cartoonesk.
De regisseurs lieten in een interview los dat ze zelf vinden dat binnen het genre alles moet kunnen. Dát verklaart wel een boel: zo’n insteek is dodelijk binnen High Fantasy. Als je een draak van ijs aan ons voorstelt en je laat ‘m de Muur aan flarden blazen, kun je er vanuit gaan dat ik nog zeker een uur aan het googlen ben naar blauw vuur, de bekleding van een drakenkeel, en de werking van stikstof wanneer het onder hoge druk met ijs te maken krijgt (want dan zal het dat wel zijn). En als we zien hoe iemand – nadat zijn penis een jaar of wat terug met een mes is afgesneden – met een grijns een knietje in z’n kruis incasseert, dan vraag ik me af hoe zij denken dat een vrouw zo’n trap in ontvangst neemt. En als je een leger aan doden fanatiek Zuidwaarts ziet marcheren, wil ik op z’n minst weten wat ze drijft.
Voor Valar Morghulis is in Westeros geen plaats meer. Je sterft alleen als je te weinig tekst en te weinig fans hebt. De door Martin in de boeken meesterlijk opgebouwde, constante spanning ebt weg. Het plot armor van onze favoriete personages is zo zwaar, zo opgepoetst, dat we ze voor lief nemen. Valar Dohaeris!
Maar man, wat was het lekker. Daar gaan we:
<h3>Kings Landing</h3>
Jaime en Bronn kijken uit op Daenarys’ entourage. De Unsullied, robotisch, onverwoestbaar. De Dothraki, gedreven door de zoete geur van vers bloed. ‘Waar vecht je voor als je geen penis heb?’, vraagt Ser Bronn of the Blackwater. Geld, zegt Jaime. ‘En waar geef je dat geld aan uit? Hm?’ Jaime geeft antwoord, zonder te knipperen: ‘Familie.’ Ach, Jaime: wie zijn pik in zijn zus steekt, haalt werkelijk álles uit zo’n investering.
De onderhandelingen vinden plaats op de ruïnes van de Dragon Pit. Een met zorg uitgekozen locatie, bezaaid met drakenbotjes, die herinnert aan zowel de gloriedagen als de teloorgang van de Targaryens. Deze plek heeft van de kleine Dany een ‘breaker of chains’ gemaakt, een Targaryen als geen ander, met compassie als drijfveer: ‘A dragon is not a slave.’ 
Het ontvangstcomité en de bezoekers omarmen gehaast en kortaf de langverwachte reünie. Tyrion ziet Bronn (‘Goed je weer te zien.’ &#8211; ‘Zelfde.&#8217;) , The Hound ziet Brienne (en Arya’s pleegouders maken zich samen zorgen: ‘Who’s looking after her now?’- ‘The only one who needs protection is the one who get’s in her way.’- ‘It won’t be me.’), en iedereen mag Podrick even in zijn wangetjes knijpen. De reünie krijgt een vervolg in de pit: Theon ziet Euron, The Hound ziet The Mountain (‘You are even uglier than I am now.’- ‘&#8230;’- ‘You know who’s coming for you.’), en Tyrion ziet Cersei. Daenerys zet Cersei op haar plaats door nog later te komen dan de meesten van Cercei gewend zijn, en twee draken mee te nemen. ‘We’ve been here for some time.’ &#8211; ‘My apologies.’
De kist met daarin de wight gaat open, en Jon en Sandor houden een prima pitch. ‘Zoals je ziet kun je een wight niet doden door hem in tweeën te hakken met een gewoon zwaard. Sandor? Doormidden alsjeblieft?’ Euron vertrekt. ‘He’s right to be afraid and a coward to run’, preekt Cersei. Ze lijkt geschrokken, denkt aan het kind in haar buik, en is om. Mits Jon zijn coalitie met Daenerys opgeeft. En dat doet hij niet. ‘I can only serve one queen. I am not swearing an oath I cannot hold.’ No deal: Cersei heeft niets meer te bespreken en geeft het op. ‘Fuck loyalty!’ Brienne haast zich naar Jaime. ‘Praat met haar!’ Jaime haalt zijn schouders op. ‘And tell her what?’
Tyrion durft het wél. ‘I suppose I should say goodbye’, zegt hij zijn broer. ‘One idiot to another.’ Met het doden van hun vader heeft Tyrion haar toekomst verwoest, sist ze hem toe. Hij heeft de familie verraden door een lege stoel te plaatsen aan het hoofd van de tafel. Een lek, waardoor het geluk wegstroomt. Ze verloor alles, alles via dat lek. Myrcella, Tommen, zelfs Joffrey. De enige reden in leven te blijven is het leven dat groeit in haar buik. Nieuw leven, hoop. Familie.
Ze kan het niet. Cersei heeft Tyrion nooit gewild en geen moment van hem gehouden, maar hij is haar broer, haar bloed. Familie. En dat maakt hem, ondanks alles en tegen haar wensen in, onschendbaar.
&#8216;Let the monsters kill each other&#8217;, zegt ze even later. De aap was nooit de mouw in gekropen, maar komt er voor de vorm even uit: haar legers gaan nergens heen. De vijand blijft hoe dan ook bestaan, in welke vorm (levend of dood) dan ook. Met de Golden Company en Highgarden versterkt Cersei haar militie. Euron, de doortrapte schijnschijtluis, kent haar plan en is met zijn vloot de bemanning halen.
Jaime probeert te doen waarvan hij weet dat het hem niet lukt (&#8216;Tell her what?&#8217;). Hij geeft het op. Hij heeft haar zoveel gegeven dat hij van zichzelf amper meer wat over heeft. Hij duwde een kínd uit het raam, hij leidde een leger naar de brandstapel, en ziet nu dat zij haar plannen met een ander bespreekt. Met Euron, de hufter.  Maar wie hij is, kan hij niet opgeven. Dat laatste beetje is niet los te weken, zelfs niet door de liefde. Opnieuw trekt Ser Gregor zijn zwaard. Opnieuw kan Cersei het niet.
Jaime trekt een zwarte handschoen over z&#8217;n gouden hand. Lekkere vette symboliek: de witte ridder takes the black. Hij vecht niet langer voor belangen die puur de zijne zijn. Voor geld, voor seks, voor familie. Hij vecht omdat het moet, omdat hij niet anders kan.
<h3>Winterfell</h3>
Littlefinger buigt zich naar Sansa, zijn oogleden gespannen, zijn irissen geven licht. ‘When I am not sure about someone’s intentions, I play a little game.’ De Lady of Winterfell vertrekt geen spier. In motoriek en mimiek het evenbeeld van haar vader. Daar is Baelish’ grijns. ‘I assume the worst.’
Lord Baelish moet zijn liefde voor Sansa met de dood bekopen. De meester heeft zijn leerling onderschat, en haar verblind door de liefde meer geleerd dan hem lief was. Zij speelde zijn spelletje, zocht naar de meest verschrikkelijke verklaring en vond deze in de visioenen van Bran. De Three Eyed Raven zag hoe Littlefinger, Lysa Tully hielp Jon Arryn te vergiftigen, hoe hij haar liet vliegen toen hij haar niet meer nodig had, hoe hij de Starks met leugens tegen de Lannisters in het harnas joeg, en hij, juist hij, de dolk waarmee alles begon van de sluwe vos cadeau kreeg. De dolk waarmee Arya nu Petyrs keel doorsnijdt. ‘I told you not to trust me,’ fluistert Bran. De drie Stark-kinderen, herenigd en verenigd. Familie.
Als Sam Bran een bezoek brengt, komen we erachter hoe de kracht van de Three Eyed Raven werkt. Je zou het kunnen vergelijken met Google: Bran heeft toegang tot een gigantische database. In zijn eigen woorden: ‘Ik weet alles wat er gebeurd is, en alles wat gebeurt.’ De toekomst ziet hij dus níét. Het probleem is dat Bran niet weet waar hij naar moet zoeken. Hij heeft dus slechts beschikking over een duizelingwekkende, willekeurige lijst zoekresultaten, tót hij het juiste zoekwoord weet. (Dat verklaart zijn onaangepaste emo-gedrag. Labeltje: hoogsensitief.) Als Sansa hem dus vráágt te kijken naar wat Baelish deed met Lysa, geeft ze hem een zoekterm en neemt hij direct, gericht, een kijkje. Zo ziet hij dus ook het huwelijk van Rhaegar en Lyanna. Sam geeft hem een historisch feitje en wat context, en off he goes.
We weten nu dat Jon geen Jon heet, maar Aegon Targaryen, naar Aegon the Conqueror, wiens streven ooit was de zeven koninkrijken van Westeros te verbinden en wiens zwaard van valyrian steel sinds zijn dood (eeuwen terug) nooit meer is gezien. (Longclaw, hm?) En, wat we al wisten werd uitgesproken: &#8216;He is the rightful heir to the Iron Throne.&#8217;
Noot: dit zegt veel over Ned. Hij wist van het huwelijk tussen zijn zus en Rhaegar, maar heeft het al die tijd geheim gehouden. Als hij de naam van Jon ook maar aan iemand bekend zou maken, zou Robert Baratheon sneuvelen. Robert, die altijd heeft gedacht (of geroepen) dat Lyanna door Rhaegar is ontvoerd en verkracht, zou geen poot meer hebben om op te staan: zijn hele <a href="http://awoiaf.westeros.org/index.php/Robert%27s_Rebellion" target="_blank">Rebellion </a>zou voor niets zijn geweest en duizenden mensen zouden voor niets zijn gestorven.
<h3>Dragonstone</h3>
Ondertussen heeft de rightful heir seks met zijn tante. Zijn twijfel aan de vervloekte baarmoeder van Dany heeft z&#8217;n werk gedaan. (Al heeft ze in de boeken een miskraam, die de vloek lijkt te bevestigen.) Incest, op z&#8217;n mooist in beeld. Tyrion, zoals in de boeken staat beschreven immer geplaagd door Insomnia, hoort het met lede oren aan.
Nog voor ze de boot op stappen, leveren die twintig minuten extra tijd voor dialoog ons op Dragonstone het aller-allermooiste stukje Game of Thrones op van dit seizoen. Theon, die wat hem is aangedaan met zich meedraagt in de vorm van zijn constant verkrampte, onvolledige handen en bij wie spijt zijn gelaatstrekken beheerst. Jon, die eer draagt als een maliënkolder onder een mantel van rechtvaardigheid, een schijnbaar smetteloos geweten. Gelijk in hun eenzaamheid, gevormd en achtervolgd door een versnipperde identiteit. ‘Je hoeft niet te kiezen’, zegt Jon. ‘Je bent een Greyjoy. Je bent een Stark.’ Hij hoeft niet te kiezen. Hij is een Targaryen, hij is een Stark. Wie door Ned is opgevoed, draagt hem voor altijd met zich mee. Familie.
Ook Arya, ook Sansa. Ned in één: de een ‘speaks the sentence’, de ander ‘swings the sword’.
<h4>The Wall</h4>
Viserion, met op zijn rug de Night King, blaast een gat in de muur. Tormund weet net op tijd te vluchten, en bevindt zich nu op de muur, wankel maar relatief veilig. Met het spuwen van de dode draak, een van origine magisch wezen, maken de White Walkers de mythische krachten van de muur ongedaan.
In Kings Landing begint het te sneeuwen.

Gerelateerd