Al blijft in de VS de politieke kloof groeien, correspondent Freke Vuijst merkt dat buren elkaar niet in de haren vliegen. Integendeel. Zal de verkiezing ook zo verlopen, met waardigheid en wederzijdse erkenning?

Het was een typische herfstavond voor New England. De maan was vol, het rook naar gevallen bladeren en de lichte nachtvorst die was voorspeld hing al in de lucht. Ik stond op het grasveld achter de kleine tribune op het footballveld van de plaatselijke high school. Het volkslied speelde en ik zakte neer op een knie. Naast mij knielden mijn echtgenoot, mijn dochter, schoonzoon en mijn vijfjarige kleindochter. Voor ons stonden twee rijen teenagers, ook zij knielden. Wat er op het veld zelf gebeurde, kon ik niet zien, maar foto’s in de krant toonden de volgende dag dat ook verschillende footballspelers tijdens het volkslied hadden geknield. Verder weg op de heuvel, stonden groepjes mensen. Zij knielden niet. Niet tijdens het protest, noch daarna, kwamen de twee groepen...