Ciao fratello,

Had ik je al eens geschreven over schooltraktaties? Negen van de tien keer krijgen juffen en meesters zo’n laffe Merci of nog erger: zeebanket. Maar deze keer ging een Engels jongetje de klassen rond en hij trakteerde op een onweerstaanbaar soort chocoladesnoep. Het was zelfgemaakt, zei hij, maar ik kon met geen mogelijkheid bedenken hoe. Het was zacht en taai tegelijk. Er zaten walnoten in, maar het was geen brownie. Het zag er loodzwaar uit, maar ik sloeg moeiteloos een flink brok achterover. Ik vroeg Magnus wat het was, maar hij kon het me niet vertellen. Een week later kwam ik zijn moeder tegen en zij sprak het verlossende woord: fudge. Dat was het. Toen ik vroeg hoe ze het had gemaakt, begon ze te lachen. ‘Ja, ik weet het, het maakt altijd vreselijk veel indruk. Maar het is zo eenvoudig, dat ik het bijna niet durf te vertellen. Het is in tien minuten gepiept. Het enige wat je nodig hebt, is een magnetron.’

Ik weet niet zeker of jij een magnetron hebt, maar ik...