Film
Je zal maar &#8216;Brillante&#8217; heten &#8211; dat legt de lat nogal hoog. Gelukkig is Brillante Mendoza&#8217;s film Kinatay bij vlagen inderdaad briljant. Kinatay was vorig jaar de controversiële winnaar van de regieprijs in Cannes; controversieel, vanwege zijn duistere en gewelddadige karakter en zijn uitgebeende plot. In Nederland organiseert nu het Eye Filminstituut (voorheen het Filmmuseum) een retrospectief rond de Filipijnse filmmaker, waarbij Kinatay en opvolger Lola in roulatie gaan.
Lola is de gemakkelijker film van de twee, een bijna documentaire blik op het leven aan de onderkant van de Filipijnse hoofdstad Manilla, des te geloofwaardiger door de gedoseerde onduidelijkheden en onverwachte gebeurtenissen in het script.
Net zoals Kinatay, maar die film gaat veel meer de diepte in. Een duistere diepte, waarin een jonge, naïeve en vrolijke agent, die met een klusje wat wil bijverdienen voor zijn aanstaande huwelijk, gaandeweg wordt gecorrumpeerd. In de mooiste scène &#8211; een briljante scène &#8211; zit de agent tergend lang achter in een donkere auto met een paar oudere collega&#8217;s en een vastgebonden prostituée. Het is nacht en vaak is nauwelijks iets te zien. De agent weet niet waar ze heen gaan, vreest het ergste en wordt steeds nerveuzer &#8211; net als de kijker. Af en toe worden beeld en geluid subjectief en horen we, met de agent, alleen nog het vingerknakken van een collega of het jammeren van de bange vrouw, terwijl alle achtergrondgeluiden wegvallen.
Er is geen ontsnappen aan &#8211; dat gevoel houdt Mendoza vast, terwijl de gebeurtenissen hun naargeestige beloop hebben. Zo dwingt hij de kijker te aanvaarden dat deze gecorrumpeerde agent geen keus heeft gehad &#8211; en dus door de kijker niet gemakzuchtig veroordeeld kan worden.

Gerelateerd