Sport
Ik wist niet wat mij het meest ontroerde, het spel of het publiek. Op de baan vocht de oude generatie &#8211; Roger Federer &#8211; met de jonge generatie &#8211; Novak Djokovic &#8211; en daar omheen zaten mensen die wilden dat dit nooit ophield. Van de onderste rij in het Arthur Ashe Stadion in New York tot bovenin kan geen sterveling hebben gezeten die naar huis wilde. De halve finale van de US Open werd een thriller, volgens deskundigen de beste tenniswedstrijd van het jaar. Het duurde en het duurde, per set werden de mensen gekker en tegelijk, hoe raar het ook klinkt, verdraagzamer. Op een uurtje rijden westwaarts in de stad predikte Geert Wilders zijn afkeer van de islam bij Ground Zero. Terwijl hij dat deed op deze grijze namiddag van 11 september, predikte iedereen op en rond het speelveld de lol van tennis, waar je ook vandaan kwam.
Vergis je niet, de Amerikanen zijn chauvinistisch. De hymne America the Beautiful werd weer gezongen, een meer dan reusachtige Amerikaanse vlag bedekte het center court. Maar dat weerhield de 23.000 toeschouwers er niet van om opgewonden te raken van een Zwitser en een Serviër. Van mensen dus uit landen waarvan de meesten in het immense tennisstadion vermoedelijk niet wisten waar die lagen. Afkomst deed er niet toe, niet hier, niet in Flushing Meadows, het park in Queens, het stadsdeel met zijn talloze Aziaten en Hispanics.
In het Arthur Ashe Stadion, vernoemd naar de grote zwarte tennisser uit de jaren zeventig, vocht Roger Federer voor zijn laatste kans om weer eens &#8216;s werelds nummer één te worden. Althans, zo werd het opgevat. Op weblogs in The New York Times is daar al menig tranentrekkende alinea aan gewijd. De oude &#8211; nou ja, negenentwintigjarige &#8211; heerser uit Zwitserland wordt geacht in zijn nadagen te zijn. Bovenaan de ATP-ranking staat al een tijdje de vierentwintigjarige Rafael Nadal (hij zou de US Open uiteindelijk winnen) en nu deed de nummer drie, de drieëntwintigjarige Djokovic, er alles aan om de tweede plaats van Federer over te nemen. Tegen het einde van de zomer een grootheid sportief te zien sterven: blijf daar maar eens koel onder. Maar hoe vaak ik ook heb genoten van de finesses van Federer, mijn hart klopte voor die man met dat zwarte stekelhaar uit Servië. Enkele keren leek Djokovic over het randje te worden geduwd en juist op zulke momenten durfde hij het aan met zijn hele lijf &#8216;door&#8217; de bal te swingen en hem met maximale risico&#8217;s naar de verre hoek te meppen.
De heldenmoed van Djokovic grensde aan het krankzinnige. Na iedere slagenwisseling schreeuwden de toeschouwers het uit van ontzetting of blijdschap, soms vielen ze elkaar in de armen, leken ze te willen huilen om het ijzingwekkend hoge spelpeil in de arena. Zelfs de Belgische tv-commentatoren verloren hun gebruikelijke kalmte en slaakten de gekste kreetjes. Net als van de 23.000 toeschouwers moest het van hen na drieëneenhalf uur toptennis verder gaan. Niet ophouden nu, het was te lekker. Tot Djokovic een laatste breekpunt overwon met een mokerslag en hij de vijfde en laatste set met 7-5 won. Noem mij sentimenteel, maar toen Djokovic besefte dat hij had gewonnen van de man die hij de beste tennisser aller tijden vindt, en hij een kruisje sloeg en zich bemind voelde door al die mensen wie het niet uitmaakte waar zijn wiegje had gestaan, en hij de vloer kuste onder de asgrauwe hemel van Queens, toen hield ik het in mijn eentje thuis op de bank heel even niet droog.

Gerelateerd