<div class="wpg-element paragraph">
<p>Eerder publiceerden wij <a href="https://www.vn.nl/Standaard-Media-Pagina/Libanese-zangeres-Fairouz-De-heilige-graal-voor-een-festival.htm" class="normal" title="https://www.vn.nl/Standaard-Media-Pagina/Libanese-zangeres-Fairouz-De-heilige-graal-voor-een-festival.htm">een portret van de Libanese zangeres Fairouz</a>, die 26 juni optrad in Amsterdam. Hoe is het als een Arabische legende optreedt? Gaat het publiek uren achter elkaar schreeuwen, kruipen de mensen het podium op, vallen mensen flauw? </p>
<p>De mensen die zondagavond in Carré bij het optreden van de Libanese zangeres Fairouz waren weten het nu. </p>
</p></div>
<div class="image center"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2011/07/b9309aa4-aa33-4162-9697-8de29597b518_FairouzGX1.jpg" width="476" height="324"alt="" border="0" /></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Het had wel iets van James Bond in Bagdad. Oosterse meisjes in haute coute couture die Engels spraken en westerse  mannen in maatpak die zacht Arabisch spraken. Vanuit de hele wereld vlogen liefhebbers naar Amsterdam. Mensen hebben er een fortuin voor over om te kunnen zeggen dat ze Fairouz gezien hebben. Voor me zat een ouder echtpaar uit Israël, voor wie het onmogelijk is om naar Libanon of Syrië te reizen, waar Fairouz één of twee keer per jaar optreedt. Naast me zat een Syrische jongen, eind twintig, begin dertig uit Toulouse. </p>
<p>Veertig minuten later dan aangekondigd verscheen het orkest met violen, staande bas, piano en Arabische luit. Het publiek begroette de muzikanten met een hard gejuich dat niets bleek bij het geluid na een muzikale introductie. Langzaam kwam ze op het podium naar voren lopen, en er klonk een menselijke storm die een combinatie leek van paniek en grote vrolijkheid, met een soort diepe zucht erin. Daar stond ze dan. De neus omhoog, de handen strak karakteristiek naast het lichaam. Fairouz kent de kracht van het niets doen. Ze zegt geen woord tussen de nummers, ze begroet het publiek niet, ze kijkt ook niemand aan. Ze lacht niet. Het enige wat ze doet is zingen. Fairouz is al 75. Ik verwachte dat ze gesteund zou worden door het koor, maar als Fairouz zong, zweeg het koor en hield het orkest in. Misschien dat ze de hoge tonen van de jaren zeventig en tachtig niet meer haalt, maar haar karakteristieke stem lijkt met de jaren nog dieper geworden te zijn. Na iedere twee liedjes die ze zingt draait ze zich langzaam om en loopt het podium af, terwijl het orkest een opzwepend ritme begint te spelen. En dan verschijnt ze weer. Bijna als een geest, onder luid gejuich, geklap en geschreeuw. ‘Fair-ouz Fai-rouz’. Met een klein knikje naar de dirigent geeft ze aan dat ze klaar is om te zingen. En als haar stem klinkt houdt het publiek stil. Soms hoor je een gesmoorde kreun. Niemand zit rechtop, iedereen zit scheef om langs hoofden te kunnen turen. Niemand wil iets missen. Niet van haar stem, de details van de vloeibare melodieën, maar ook niet van haar gezichtsuitdrukking. Als ze haar schouder beweegt of een verlegen glimlach laat zien, gaat er een zucht door het publiek. Zo is het dus als Fairouz zingt.</p>
</p></div>


Gerelateerd