‘Wa zeggu?’ Onderschat de impact niet van een simpel praatje: belservice de Zilverlijn laat ouderen hun eigen stem weer even horen. ‘Hmmm, jaaa, oooh, zeker, tssss, aaach.’

Een maandagochtend op een nondescript bedrijventerrein in Bunnik. In de appelgroene ruimte zitten vier vrijwilligers met headsets. Om negen uur is de eerste lichting aan de beurt. Het computersysteem wordt geopend en het meest recente belverslag komt in beeld. Mevrouw was in een goede bui. Haar enkels zijn minder opgezwollen, ze voelt zich wat beter. Is meegegaan met het Keukenhof-uitje. Was een overwinning. Wel wat problemen met de zieke zoon. ‘De bel-historie helpt de volgende vrijwilliger om in te haken op de voorgaande gesprekken,’ legt projectcoördinator Babs Bergs uit. ‘Er bestaan geen vaste belrelaties, dus ze kunnen elke week iemand anders aan de lijn krijgen. Meestal vinden de ouderen dat niet erg, dan praten ze gewoon opnieuw over hetzelfde onderwerp.’

Bergs belt zelf ook. Met haar strak...