Kafka’s brief aan zijn vader staat in het nieuwe boek van Peter Sloterdijk model voor de manier waarop zoons in de twintigste eeuw afstand namen van hun vader. Die betekende het einde van de soepele overgang van generaties.

Het is niet leuk, maar ik behoor tot een van die verschrikkelijke kinderen in Peter Sloterdijks nieuwe boek De verschrikkelijke kinderen van de nieuwe tijd. Een heel boek lang wordt mij de oren gewassen omdat ik vind (en ook eens geschreven heb in Alles moet over,  1979) dat de Verlichting en de Franse Revolutie (minus de Terreur) de weg vrij hebben gemaakt voor de individuele ontwikkeling van mensen: voor het ontstaan van het autonome individu, niet louter afhankelijk van voorouders, geschiedenis, hiërarchie, de willekeur van machthebbers of autoritaire vaders. Alles moest door elke zoon (of dochter) opnieuw worden overdacht en worden herijkt.

Sloterdijk betreurt dat er geen vanzelfsprekende continuïteit meer is tussen generaties

Voor Sloterdijk begint...