Navid Kermani, een Duitse oriëntalist met Iraanse wortels, trok zich niets van de vermeende verschillen tussen christelijke en islamitische kunst aan en ging met een goed humeur op verzoeningstocht.
Christelijke kunst is niet iets waar ik onvoorwaardelijk warm voor loop. Er moet veel kunst en weinig bloed, doornenkronen en martelaarschap aan te pas komen wil ik er langer dan enkele seconden voor blijven staan. Gelukkig dus dat er veel christelijke kunst is overgeleverd, van Piero della Francesca, Mantegna tot Caravaggio, waarin de kunst al dat ostentatieve lijden naar de achtergrond drukt. Al blijft het moeilijk om in Italiaanse musea de overweldigende hoeveelheid vredige madonna’s met kind te verstouwen.
De verzadiging wordt alleen bestreden door naar iets afwijkends op de schilderijen te gaan zoeken: is Maria op dat schilderij niet aan het knipogen? Is baby Jezus daar niet aan het plassen? Geeft Maria Jezus hier de borst? De rondgang die de Duitse moslim en hoogleraar...
