Pop / Lowlands

We zitten samen op een bankje op het terras aan de achterzijde van een hotel in Amsterdam als Florence Welch (22), op dit moment de meest bewierookte zangeres van Engeland, opeens een lachstuip krijgt. ‘Kijk nou eens naar die eend,’ zegt ze, als ze enigszins is bijgekomen. ‘Zou die bij het hotel horen? Ooh. Zie je dat: hij zwemt hier zelfs.’ Inderdaad gaat de eend in kwestie kopje onder in het belachelijk kleine strookje water van anderhalve meter bij hooguit tien centimeter.

Welch schudt eerder verlegen dan bevallig met haar vurig rode haar. Ze bedoelt maar. De wonderlijke manier waarop zij de wereld ziet, is aanstekelijk. Nog geen half uurtje eerder had ze me op samenzweerderige toon deelgenoot gemaakt van haar nederige gevoelens over het bestaan en nu al begin ik met haar ogen te kijken. Een eend die in een hotel woont. Heerlijk.

‘Ik zou de wereld willen omschrijven als beangstigend mooi,’ zegt Welch. ‘De helft van de tijd ben ik er volledig door overweldigd. De...