<div class="wpg-element paragraph">
<h3>Nog beter in de VS</h3>
<p>09-05-2009<br />Door Jeroen Vullings</p>
<p>De Britse cultserie <i>The Office</i>, over een disfunctionele kantoorchef, duurde twee seizoenen plus twee kerstspecials. Van de Amerikaanse versie is alweer het vierde seizoen op dvd uit, en het einde is nog niet in zicht. Gelukkig maar.</p>
<p>Waarom in hemelsnaam een Amerikaanse editie van The Office? De Britse mockumentary over het reilen en zeilen van de werknemers in een filiaal van een Engels papierbedrijf, geschreven door Ricky Gervais en Stephen Merchant, leek te hilarisch om overtroffen te kunnen worden. Bovendien is die serie een Ricky Gervais-vehikel. Hij vertolkt de narcistische manager en ongevraagde kantoorhumorist David Brent: seksueel gefrustreerd, behept met een bord voor zijn kop, ijdel, jaloers, leverancier van slechte en slecht getimede grappen, verstoken van sociaal inzicht en empathie. Kortom: een ramp &#8211; naar wie het met tenenkrommend genot kijken is.</p>
</p></div>
<div style="width:250px; height:200px;" class="wpg-element image right"><img decoding="async" src="https://www.vn.nl/wp-content/uploads/2009/05/c74c820e-df0e-4a64-b55e-27309b95d425_the_office-us1.jpg" width="250" height="200" alt=""  /></div>
<div class="wpg-element paragraph">
<p>Ook goed is dat die comedy niet uitgemolken is; hij duurde twee seizoenen en twee kerstspecials. Precies genoeg ter afronding van het verhaal: de carrièrematige ondergang van David Brent, vrijwel door eigen toedoen. Ook genoeg om de herinnering aan het hoogtepunt dat die serie was, levend te houden. Van The Office US is nu het vierde seizoen in Nederland verschenen en in de Verenigde Staten loopt zelfs de vijfde serie &#8211; ik kan niet wachten. Want ja: de Amerikaanse The Office is nog beter dan de Engelse.</p>
<p><b>Permanente verbijstering</b><br />De verhaallijn is grofweg dezelfde en plaats van handeling is wederom een filiaal van een (bestaande) papierfirma. De regionale manager en overactieve lolbroek heet thans Michael Scott (Steve Carell). Zijn humor gaat nog steeds ten koste van zijn personeel. Eveneens is de (hier razend spannende) love angle gebleven: die tussen de onder zijn niveau werkende beau garçon Jim en de ingetogen ogende receptioniste Pam. Samen halen Jim en Pam practical jokes uit ten koste van de regelzieke, autoriteitsgevoelige naarling Dwight, de &#8216;assistent to the regional manager&#8217; en Michaels enige bondgenoot. Zo sturen ze hem fake-instructies van de CIA, waardoor hij zich nog idioter gaat gedragen.</p>
<p>The Office US biedt kortom meer van hetzelfde, en dat is goed. Toch zijn er verschillen, die grotendeels verantwoordelijk zijn voor de langere adem die deze bewerking zich kán permitteren. De cast is groter, het verhaal wordt meer gedoseerd, we komen ook op bezoek bij de kantoortypes thuis, gaan met ze mee op bedrijfsuitjes en naar verschrikkelijke horeca-uitspanningen. Belangrijker nog is het minimale acteren: telkens als Michael weer iets zegt wat niet door de beugel kan, richt de camera zich eventjes op het gezicht van de beledigde partij om een emotie te registreren. Woorden zijn daarbij onnodig. Er is een permanente afkeer, verbijstering en wanhopige tolerantie te zien op de gezichten van al die mensen die zijn overgeleverd aan een boven hen gestelde malloot.</p>
<p><b>Onaangepast</b><br />In de Amerikaanse The Office komen de zwakke punten van die samenleving breed aan bod, vooral op het terrein van politieke correctheid, de gekoesterde &#8216;diversiteit&#8217; bij alle etnische en culturele achtergronden, en de overmaat aan krankzinnige sociale codes. Het maatschappelijke ideaal van de melting pot kan slechts gehandhaafd worden als niemand de verschillen benoemt of in andermans achtergrond poert, en dat doet de brokkenpiloot Michael vanuit zijn egogerichte goede bedoelingen nu juist wel.</p>
<p>Michael, de eenzame onaangepaste die zo graag geliefd wil zijn dat hij anderen juist van zich vervreemdt, is even erg als David Brent, maar minder karikaturaal, daarmee menselijker en zelfs af en toe aandoenlijk. De cynische glimpen uit zijn jeugd tonen een schrijnend gebrek aan liefde en geborgenheid. Zijn werk gaat hem echter makkelijk af &#8211; hij kán dus wat. Maar meestal zit hij zichzelf en anderen in de weg.</p>
<p>Serie vier is ronduit spectaculair: de boel wordt nóg meer op de spits gedreven. De intermenselijke misverstanden, onhebbelijkheden, conflicten en lichaamstaal zijn pijnlijker dan ooit. De incompetente chef Michael blijkt zijn afdeling blijvend beschadigd te hebben. Aardige mensen uit de vorige series tonen hun nare kanten. Kantoorgansje Kelly wordt een regelrechte bitch en de asociale trekjes van ideale schoonzoon Jim worden belicht, zelfs in zijn relatie met Pam. De karakters worden ronder.</p>
<p>Michael krijgt het scherpste reliëf: enerzijds gedraagt hij zich dommer dan ooit, anderzijds treedt zijn genegenheid voor &#8216;zijn&#8217; mensen op het kantoor naar buiten. In serie vier zie je meer dan ooit dat hij, met z&#8217;n emotionele disbalans, een enorme patiënt is. En de makers hebben de benauwde deur naar buiten opengezet. Bijna elke scène speelt zich nu buiten af, op een parkeerterrein, het kantoordak, op Dwights griezelige boerderij. Maar ook buiten blijkt er geen ontsnappen aan: de hel, dat ben je zelf in relatie tot anderen.</p>
<p>Toch, of misschien juist daarom, lijken de personages in The Office dicht bij ons ploeterende leven van alledag te staan. Het krankzinnige doet zich voor dat je gaandeweg zo gesteld raakt op die karakters, dat er zelfs een zeker verlangen ontstaat om deel uit te maken van hun hechte gemeenschap. Als je dan tenslotte toch op een kantoor moet werken, dan liefst daar in Scranton, waar elke dag absurdisme en waanzin in petto heeft.</p>
</p></div>


Nog beter in de VS

Gerelateerd